Vreemd genoeg werd ik 's ochtends met een heuse berg aan energie wakker. Het zonnetje scheen en ik wist niet dadelijk waar ik mijn energie kwijt kon, dus besloot ik na een snel ontbijt mijn wandelschoenen aan te trekken voor een tochtje naar Eikeskar. De frisse ochtendlucht en het prachtige beeld van de opkomende zon en het ontwakende bos waren een ideaal decor om mijn hoofd even vrij te maken van de stroom aan gedachten. Er was de voorbije week zoveel gebeurd, ik stond in het middelpunt van zo veel nieuwe ervaringen dat ik even de tijd moest nemen om mijn gedachten te ordenen en even te reflecteren over deze wondermooie ervaringen. Eikeskar is daarvoor de ideale bedevaartsoord. Na een dik uurtje flink doorstappen, bereikte ik de top van Eikeskar, het was makkelijker wandelen deze keer aangezien bijna alle sneeuw ondertussen verdwenen was. Boven op de top van de berg nam ik een momentje voor mezelf, ik dacht terug aan mijn mooie tijd hier en de speciale momenten die ik hier de voorbije maanden heb mogen beleven. Na een uurtje ging ik op een rustig tempo terug naar beneden, ik kwam rond 10.30u ongeveer terug op mijn kot aan en besloot de volgende uren verder aan mijn bachelorproef te werken. Ik moest immers nog veel interviews afnemen en dat neemt toch heel wat tijd in beslag. Rond 12.30u. at ik samen met Maaike, Jade en Simon een hapje voor lunch. In de namiddag werkte ik verder aan mijn bachelorproef , die nu wel aardig begon te vorderen. 's Avonds trok ik mijn basketkleren aan en ging met een hele groep naar de sporthal om een partijtje te basketballen, ondertussen standaard, zoals iedere maandagavond. Het doet toch steeds weer deugd om even een bal in de handen gehad te hebben. Na het basketten ging ik niet met de hele groep mee naar huis maar bleef ik nog even op de universiteit samen met Michi. We zongen en speelden samen nog enkele liedjes op de piano en pas toen onze magen begonnen te knorren, zakten ook wij terug af naar Saetre voor ons avondmaal, daarna ging ik die avond redelijk snel naar bed.
02-04-2019
Deze dag stond in het teken van een nieuwe presentatie. Stanislas, Leo, Rik, Marco en ik, de groep waarmee ik samen zat in Blefjell, kwamen samen om onze presentatie voor te bereiden. Het was immers de bedoeling dat we met z'n allen reflecteerden over de voorbije 3-daagse trip. Deze reflecties en gedachten moesten we dan samen brengen in één grote presentatie. We begonnen dus te brainstormen over ieders persoonlijke ervaringen, over wat we geleerd hadden, over grappige momenten en ook over de minder leuke momenten. Dit resulteerde uiteindelijk tot een prachtige en vooral grappige PowerPoint. 's Avonds ging ik nog met een groep volleyballen op de universiteit en de avond werd afgesloten met een gezellige maaltijd.
03-04-2019
Een dun laagje dauw lag die ochtend nog op de frisgroene grassprieten van het voetbalveld, waar we met een grote groep studenten hadden afgesproken. We hadden immers beslist om al vroeg te gaan voetballen. Er zijn steeds minder lessen dus is het belangrijk om de dagen zelf goed in te vullen. Na een dik uur gevoetbald te hebben, ging ik nog samen met Ernesto en Javier naar de gym voor een workout. In de namiddag voegde ik samen met Marco, enkele laatste aanpassingen toe aan onze PowerPoint. 's Avonds at ik gezellig samen met Tony, Maaike, Vincent, Lucia en Ernesto en daarna was het tijd voor wat planning. Ik zou immers de komende weken op enkele trips vertrekken namelijk naar Bergen en naar Preikestolen. Eerst kwam ik samen met Maaike, Javi, Toni en Jade om de trip naar Bergen een beetje gedetailleerder te plannen. Bergen is een prachtige havenstad in het westen van het land. Na een uur was het grootste deel gepland, we zouden over een week, op 12 april richting Bergen vertrekken. Later nog diezelfde avond kwam ik met Ernesto, Lucia en Simon samen om de trip te plannen naar de Lysefjorden en meer bepaald Preikestolen, dit is een grote uitstekende rots, in het Engels Pulpit rock genaamd. Nadat ook daarvoor alles gepland was, keek ik nog even een film maar viel al snel in slaap.
04-04-2019
's Ochtends kon ik een beetje uitslapen, de presentaties over Blefjell stonden pas om 10.15u. gepland, dus stond ik pas rond 09.00u. op, at een appel als ontbijt aangezien ik niets anders in huis had en vertrok dan met mijn medestudenten richting universiteit. Mijn groep kwam als tweede aan de beurt en onze presentatie was een gigantisch succes, er werd veel gelachen en ook onze docent Hakon kon zijn lach niet bedwingen.
Tijdens de volgende presentatie moest ik echter even de klas verlaten, ik had immers een interview gepland met Kirsten Linnea, een professor hier aan de universiteit in Noorwegen. zij is een docente in de Noorse literatuur. Ik had met haar contact opgenomen voor een interview over mediawijsheid in verband met mijn bachelorproef. Bij de ontmoeting had ik al snel door dat zij een enorm vriendelijke vrouw was, die mij zo goed mogelijk zou proberen te helpen. Ik nam het interview af en de vragen werden uitgebreid door haar beantwoord. Het interview was zeer succesvol en zal zeer nuttig zijn voor mijn eindwerk. Nadien keerde ik terug naar ons klaslokaal waar ik de rest van de presentaties nog kon volgen. Rond 12.00u. aten we met z'n allen lunch in de cafetaria van de universiteit want we hadden die namiddag nog meer les. De les ging over het risico aspect bij extreme sporten, een enorm interessante les, die je laat nadenken waarom we risico's nemen en of die wel altijd verantwoord zijn. 's Avond ging ik nog zwemmen op de universiteit en genoot ik ook nog even van de sauna.
05-04-2019
Opnieuw een bijzondere dag, ik stond al vroeg op samen met Michi. we kleedden ons warm aan ondanks dat de zon al fel scheen, we namen onze snowboards en wandelden naar de busstop in Hogas. Hier begonnen we te liften richting Kongsberg, we hadden immers een dagje op de pistes gepland en deze dag zou waarschijnlijk één van de laatste zijn dit seizoen. Na slechts enkele minuten liften hadden we al prijs, een kleine peugeot stopte voor Michi en mij en de vriendelijke man gaf ons een lift naar Kongsberg. Juist voor hij wilde vertrekken, kwam ook Rik, zoals gepland aan aan de busstop. De man twijfelde even of we alle drie in zijn auto zouden passen maar na heel wat duwen en wringen, lukte het uiteindelijk om ons samen met onze snowboards in de auto te manoeuvreren, zei het wel met open raam om onze snowboards te kunnen transporteren. De vriendelijke man reed ons helemaal tot aan het skicenter in Kongsberg, dikke s/o naar hem! Het was zeer rustig en we hadden in de stralende zon de pistes praktisch voor ons alleen en daar maakten we dankbaar gebruik van. Na de middag voegden zich ook Katherina en Marketta bij ons groepje voor een zalige dag op de pistes. Na veel getwijfel en wikken en wegen, en na een goede demonstratie van Rik, besloot ik om mij de eerste keer te wagen aan de big jump. de landing was redelijk ijzig maar ik wist dat, als ik het vandaag niet zou proberen , het er niet meer van zou komen en ik had ondertussen al zoveel progressie gemaakt hier in Noorwegen dat ik het normaal wel zou moeten kunnen. Dus ik startte hoog op de berg en maakte snelheid bergafwaarts, sneller, sneller en sneller ging het en toen kwam de jump en ik was in de lucht en pas na enkele seconden, zwevend in de lucht, raakte mijn snowboard weer de grond, ik bleef rechtstaan en kwam met een enorm euforisch gevoel weer bij Rik aan.
Gedurende de rest van die namiddag deed ik de big jump nog enkele keren waardoor ik mij steeds comfortabeler voelde. We hadden nog veel plezier, snowboarden nog de hele namiddag in de zon en rond 16.30u. probeerden we terug naar huis te liften. Eerst mochten we stukje gratis mee met de bus zodat we al tot in Kongsberg zelf geraakt waren en na ongeveer een kwartiertje wachten, mochten we weer met iemand een stuk meerijden richting Notodden en bij de volgende spot moesten we amper 2 minuten wachten vooraleer we weer meemochten, deze keer helemaal tot in Notodden. De vriendelijke man zette iedereen persoonlijk thuis af, een privétaxi als het ware, klasse gewoon! Thuis aangekomen, nam ik snel een douche, at iets en maakte mij vervolgens klaar voor een klein feestje in Hogas. Ik wandelde dus, samen met mijn vrienden helemaal naar boven, naar Hogas, en had een leuke avond, deze keer niet enkel met de Erasmusstudenten maar ook met de Noorse studenten, aangezien dit feestje door één van hen georganiseerd werd. Ik keerde daarna rond 01.30u. terug naar beneden voor een speciale gelegenheid. Mijn zus zou die nacht arriveren. Ik wandelde dus aan een stevig tempo terug naar mijn kot, ik kon immers niet te laat aankomen. Gelukkig was ik op tijd en na nog ongeveer een tiental minuten te moeten wachten, kwam mijn zus samen met haar vriend in hun huurauto aan in Saetre. Het was een leuk weerzien! Ik toonde hun waar ze zouden slapen en aangezien we allen moe waren gingen we niet veel later allen naar bed.
06-04-2019
Nadat Jan en Laura die ochtend wat uitgeslapen hadden, na hun lange reis van gisteren, aten we vluchtig een ietwat karig ontbijt aangezien ik niet veel in huis had. Nadien vertrokken we meteen naar Gronkjaer voor een dagje op ski's . Ik was immers van plan met hen naar Blefjell te trekken en dus leek het mij een goed idee om hun eerst eens te laten kennismaken met X-country skiing in en rondom het Gronkjaer skicenter. We namen dus onze ski's, plaatsten ze in de auto en vertrokken vervolgens met de auto richting de pistes. Daar waxten we eerst onze ski's en begaven ons vervolgens op de pistes. Zowel Laura als Jan waren snel weg met de basistechniek en we konden ons al snel, behoorlijk vlot verplaatsen. Bij Jan zag het er uiteraard net iets vlotter en eleganter uit dan bij Laura, aangezien hij skileraar is en het dus gewoon is om op de latten te staan. Laura had haar eigen manier om zicht voort te verplaatsen, laat het ons zo zeggen. Ik besloot samen met hen om de tour van 10 kilometer te skiën. Dit is zeker niet evident om te doen als je slechts voor de eerste keer op ski's staat. Na heel wat gepuf en inspanningen, bereikten we na een dik anderhalf uur het middelpunt van onze tour en de top van de berg, waar we even uitrustten en genoten van een kleine snack. Ze deden het beiden fantastisch. Van daaruit ging het verder terug naar beneden. De sneeuw was wel wat papperig zodat we weinig snelheid konden maken. Voor Jan en mijzelf was dit minder aangenaam maar voor Laura was dit ideaal. De laatste 2 km waren echter zwaar voor Laura. Het constante op- en neer, het constante klimmen en weer naar beneden gaan, begon een beetje op haar gemoed te werken en dat kan ik goed begrijpen. Als je de techniek nog niet helemaal onder de knie hebt, is het immers zeer frustrerend om de berg steeds weer omhoog te moeten. Maar ze zette door en zo bereikten we al bij al zeer vlot de eindstreep. Ze hadden er beiden van genoten. Nadat we onze natte, bezwete kledij voor droge hadden omgewisseld, reden we naar Heddal om de Staafkerk te bezichtigen. Daar spendeerden we wat tijd en zowel Laura als ook Jan waren hier toch wel van onder de indruk. Vervolgens reden we terug naar Notodden, het was reeds laat in de namiddag. We stopten eerst bij de winkel om wat inkopen te doen voor het avondeten en het ontbijt de volgende dag. Tevens deden we onze inkopen voor onze trip naar Blefjell, die voor de volgende 2 dagen gepland stond. Nadat iedereen zich wat opgefrist had, begonnen we aan het eten, spaghetti stond op het menu die avond en het smaakte heerlijk. Vervolgens gingen we nog even langs op het feestje hier in Saetre maar we hielden het op de preparty omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken naar Blefjell.
07-04-2019
Voor dag en dauw ging die ochtend mijn wekker af, ik kon me niet veroorloven om nog eens op snooze te drukken, want we vertrokken die dag naar Blefjell. Ik checkte nog even of ik al het nodige materiaal, kledij en eten in mijn rugzak gestoken had, ontbeet en waste mij nog snel. Daarna ging ik bij Laura en Jan langs, ook zij hadden alles reeds gepakt en waren klaar om te vertrekken. Het materiaal werd dus allemaal in de auto geladen en we vertrokken richting Blefjell doorheen de prachtige Noorse natuur. Aangekomen op de parking, ten midden van het gebergte, haalden we al het materiaal uit de auto. Het was hier bitterkoud en van de voorspelde zon, was nog niet veel te bespeuren. We klikten onze ski's aan en hesen onze zware rugzakken op de rug en vertrokken dan op onze tocht naar het base camp. Met de zware rugzak de berg omhoog was niet evident, zeker niet voor Laura en Jan. De ondergrond was ook enorm ijzig en dit maakte het uiteraard nog veel moeilijker. Laura zette echter goed door en met de steun van haar soulmate, bereikten we vlot het eerste meer. Ik had de nodige research gedaan en wist dat het ijs nog dik genoeg was om er over te skiën. En bovendien was het voor mijn gasten aangenaam om een stukje niet omhoog te moeten skiën, uiteraard moesten we hierbij zeer alert blijven en de veiligste route proberen te kiezen. Na het eerste meer, verscheen niet veel later ook het tweede gigantische meer, waar nu ook weer de ijzige wind stevig aanwezig was. Onze gezichten werden al snel gevoelloos door de kou en we moesten ons van extra kledij voorzien. Na een drie kwartier goed door te skiën, kwamen we uiteindelijk aan op ons base camp. Het was amper 2 weken geleden dat ik hier was en ik stond versteld van de hoeveelheid sneeuw die ondertussen reeds gesmolten was. Ons mooi uitgegraven kampvuur was nu een cirkel van gras. We installeerden ons hier, Jan hing zijn hangmat op en Laura en ik zetten ondertussen de tent op. Het kamp was helemaal klaar voor wanneer we die avond zouden terugkomen en we konden nu beginnen met het echte programma van die dag. Namelijk een lange skitocht de berg omhoog. Het was nog steeds ochtend, dus we hadden nog veel tijd ter beschikking. Voor we konden vertrekken moesten we, omwille van de slechte conditie van ondergrond, onze ski's eerst klisteren. Klister is een soort hardnekkige lijm die je op de onderkant van de ski's plakt, voor extra grip. Tijdens het prepareren van onze ski's brak mijn tube echter open en kwam er een deel van deze lijm op mijn handschoenen en kleren terecht, overal zat klister en het was een ware ramp om mijn kledij en handen enigszins klistervrij te krijgen. Na veel gevloek en frustrerend geroep mijnerzijds konden we uiteindelijk toch vertrekken. Met slechts een kleine rugzak deze keer. We hadden immers enkel onze lunch, water en warme reservekledij mee. Zo vertrokken we, onder de nog steeds bewolkte hemel, aan onze tocht naar boven. Het eerste stuk was al enorm steil en ging door dichte bossen die moeilijk doorkruisbaar waren. Voor Laura ontstond er daardoor reeds een mentale drempel die ze moest overbruggen. Ze zette echter prachtig door. Na de steile hellingen in de dichte bossen, kwam er al een volgend obstakel, we moesten immers een beek oversteken op een smalle strook van sneeuw. Ook niet simpel maar iedereen slaagde er ondanks de moeilijkheidsgraad toch vlotjes in om de stroom van water over te steken. We konden, ongehavend, dus weer verder met onze steile klim. Na een dik uur kwamen we boven de boomgrens aan en hier en daar kwam ook even de zon tevoorschijn, wat ons hoop gaf op elke manier van het woord. Na nog een dik uur verder geskied te hebben vond Jan een klein stukje gras op een uitstekende richel, een ideale plaats voor onze lunchbreak. De wind waaide nog stevig en de zon was nog steeds niet doorgebroken , het was dus koud tijdens de lunch maar desondanks deed het goed om wat extra energie binnen te krijgen. Van daar uit ging het verder naar boven, over de laatste steile maar gelukkig wel open helling. Laura ging hardnekkig verder met haar bijtrekpassen, en na nog eens een uur hijgen en puffen kwamen we uiteindelijk aan op de top van Surloytenuten, één van de hoogste bergtoppen van Blefjell. Daar deden we onze ski's uit en namen een moment rust op de top van de berg. Je had hier een prachtig zicht over het grootste deel van Telemark. Na een kwartiertje kwam ook de zon erdoor, wat niet enkel een glimlach op onze gezichten bracht maar ook een heerlijke vlaag van warmte met zich meebracht, deed dit ons allen goed. We bleven dus nog een tijd in het zonnetje zitten op de top van de berg, we rustten wat uit en genoten van het uitzicht. Na driekwartier werd het echter tijd voor de gevreesde afdaling. Een ander positief aspect van de zon was echter het feit dat het de bovenste harde ijslaag op de sneeuw deed smelten en een dun laagje van papsneeuw creëerde, dat was voor mij als reisleider enorm geruststellend. Het betekende immers dat eventuele valpartijen een stuk minder pijnlijk zouden zijn. De ski's gingen terug aan, de rugzakken werden weer op de rug gehesen en dan vertrokken we aan onze tocht naar beneden. Het was zalig, de zon scheen heerlijk en de condities waren ondertussen perfect om af te dalen. We gingen dus op pad, Jan en ik gingen iets roekelozer de berg af maar ook Laura deed het zeer goed, zoals altijd, op het gemak en onder controle. Ik zeg het nogmaals, dit is niet evident (bijna onmogelijk) om dit te doen als je nog maar één keer eerder op X-country ski's gestaan hebt. Dus op haar rustige tempo ging Laura ook naar beneden, af en toe wat bijgestuurd door Jan of mezelf. Na de open vlaktes werd het echter weer wat pittiger, de afdaling bleef steil en nu stonden er regelmatig bomen in de weg, die we moesten ontwijken. Ik probeerde dus als reisleider de juiste route uit te kiezen die Laura dan kon volgen. Belangrijk voor mij was zeker om er op te letten dat de afdaling nooit te steil werd en dit kan je grotendeels zelf bepalen, hoe meer je horizontaal gaat op de berg, hoe, logischere wijze, minder steil de afdaling En dus probeerde ik steeds de meest horizontale en veiligste route te kiezen zodat het voor iedereen comfortabel was om af te dalen. (Jan moest ik echter niet bijsturen, die had na enkele minuten alles al zo goed onder controle dat hij zonder problemen de rest van de berg af kon.) Na twee uur en enkele moeilijke stukken, waar Laura EINDELIJK voor de eerste keer tegen de vlakte ging, bereikten we terug het grote meer in het dal van het gebergte. Een hele opluchting voor mij als reisleider. Iedereen was veilig terug beneden geraakt, zonder enige complicaties. Het was een enorm succesvolle dag. Vanaf het meer moesten we nog wel een half uurtje verder naar ons base camp maar dat was allemaal tamelijk vlak. Aangekomen aan het base camp, beseften mijn gasten pas echt, wat voor een paradijs Noorwegen eigenlijk is. Veilig in het base camp, zonder enige stress, verdwenen alle zwarte gedachten van de dag en bleven slechts de mooiste nog over. We rustten dus wat uit en genoten van het zonnetje dat flink bleef stralen, nadat we onze natte kledij gewisseld hadden voor warme droge kleren. Daarna staken we het kampvuur aan, want ik wist dat wanneer de zon weg zou zijn, de temperatuur snel zou dalen. Tegen valavond trokken we echter terug even onze ski's aan voor een kleine laatste tocht naar een kleine rots op ca 70 meter boven ons base camp om van de zonsondergang te kunnen genieten. De wolken waren echter een spelbreker op dat moment en dat was een kleine tegenvaller. Terug naar beneden dan maar... iedereen keek toch scheel van de honger. In het kampvuur bereidden we een uitgebreide maaltijd met hamburgers en zelfgemaakte frietjes (van Jan), alles smaakte overheerlijk, al kon de honger daar de voornaamste reden voor zijn. Na het avondeten flakkerden we het kampvuur wat aan, de zon was immers helemaal achter de horizon verdwenen en de koude wind kwam weer opzetten in deze donkere nacht. Warmte zouden we die nacht dus zeker kunnen gebruiken. We zaten nog een tijd gezellig bij het kampvuur, lekker warm. Uiteindelijk begon de zware dag toch zijn tol te eisen en iedereen was moe. Na nog uitgebreid genoten te hebben van een prachtige sterrenhemel , kroop iedereen toch zijn slaapzak in. Jan wilde buiten in zijn hangmat slapen en Laura en ik kropen in onze tent. De schrik op haar gezicht sprak boekdelen maar de temperatuur was vrij aangenaam dus ik wist dat ze de nacht goed zou doorkomen. Nadat ik de tent nog wat had verstevigd, kroop ook ik mijn slaapzak in. De nacht was tamelijk rustig, er was wel vrij veel wind maar de tent stond stevig en dus kon ik zorgeloos slapen. Ik sliep dus tamelijk goed tot een uur of drie toen Laura mij wakker maakte omdat ze het koud had, ik probeerde haar wat tips te geven om het terug warm te krijgen maar omdat ze die avond met al haar kleren aan in de slaapzak was gekropen, was het nu moeilijk voor haar om haar lichaamstemperatuur terug op te bouwen. Uiteindelijk viel ze toch terug in slaap en kwam ze de nacht verder goed door.
