Week 13

01-04-2019
Vreemd genoeg werd ik 's ochtends met een heuse berg aan energie wakker. Het zonnetje scheen en ik wist niet dadelijk waar ik mijn energie kwijt kon, dus besloot ik na een snel ontbijt mijn wandelschoenen aan te trekken voor een tochtje naar Eikeskar. De frisse ochtendlucht en het prachtige beeld van de opkomende zon en het ontwakende bos waren een ideaal decor om mijn hoofd even vrij te maken van de stroom aan gedachten. Er was de voorbije week zoveel gebeurd, ik stond in het middelpunt van zo veel nieuwe ervaringen dat ik even de tijd moest nemen om mijn gedachten te ordenen en even te reflecteren over deze wondermooie ervaringen. Eikeskar is daarvoor de ideale bedevaartsoord. Na een dik uurtje flink doorstappen, bereikte ik de top van Eikeskar, het was makkelijker wandelen deze keer aangezien bijna alle sneeuw ondertussen verdwenen was. Boven op de top van de berg nam ik een momentje voor mezelf, ik dacht terug aan mijn mooie tijd hier en de speciale momenten die ik hier de voorbije maanden heb mogen beleven. Na een uurtje ging ik op een rustig tempo terug naar beneden, ik kwam rond 10.30u ongeveer terug op mijn kot aan en besloot de volgende uren verder aan mijn bachelorproef te werken. Ik moest immers nog veel interviews afnemen en dat neemt toch heel wat tijd in beslag. Rond 12.30u. at ik samen met Maaike, Jade en Simon een hapje voor lunch. In de namiddag werkte ik verder aan mijn bachelorproef , die nu wel aardig begon te vorderen. 's Avonds trok ik mijn basketkleren aan en ging met een hele groep naar de sporthal om een partijtje te basketballen, ondertussen standaard, zoals iedere maandagavond. Het doet toch steeds weer deugd om even een bal in de handen gehad te hebben. Na het basketten ging ik niet met de hele groep mee naar huis maar bleef ik nog even op de universiteit samen met Michi. We zongen en speelden samen nog enkele liedjes op de piano en pas toen onze magen begonnen te knorren, zakten ook wij terug af naar Saetre voor ons avondmaal, daarna ging ik die avond redelijk snel naar bed.

02-04-2019
Deze dag stond in het teken van een nieuwe presentatie. Stanislas, Leo, Rik, Marco en ik, de groep waarmee ik samen zat in Blefjell, kwamen samen om onze presentatie voor te bereiden. Het was immers de bedoeling dat we met z'n allen reflecteerden over de voorbije 3-daagse trip. Deze reflecties en gedachten moesten we dan samen brengen in één grote presentatie. We begonnen dus te brainstormen over ieders persoonlijke ervaringen, over wat we geleerd hadden, over grappige momenten en ook over de minder leuke momenten. Dit resulteerde uiteindelijk tot een prachtige en vooral grappige PowerPoint. 's Avonds ging ik nog met een groep volleyballen op de universiteit en de avond werd afgesloten met een gezellige maaltijd.

03-04-2019
Een dun laagje dauw lag die ochtend nog op de frisgroene grassprieten van het voetbalveld, waar we met een grote groep studenten hadden afgesproken. We hadden immers beslist om al vroeg te gaan voetballen. Er zijn steeds minder lessen dus is het belangrijk om de dagen zelf goed in te vullen. Na een dik uur gevoetbald te hebben, ging ik nog samen met Ernesto en Javier naar de gym voor een workout. In de namiddag voegde ik samen met Marco, enkele laatste aanpassingen toe aan onze PowerPoint. 's Avonds at ik gezellig samen met Tony, Maaike, Vincent, Lucia en Ernesto en daarna was het tijd voor wat planning. Ik zou immers de komende weken op enkele trips vertrekken namelijk naar Bergen en naar Preikestolen. Eerst kwam ik samen met Maaike, Javi, Toni en Jade om de trip naar Bergen een beetje gedetailleerder te plannen. Bergen is een prachtige havenstad in het westen van het land. Na een uur was het grootste deel gepland, we zouden over een week, op 12 april  richting Bergen vertrekken.  Later nog diezelfde avond kwam ik  met Ernesto, Lucia en Simon samen om de trip te plannen naar de Lysefjorden en meer bepaald Preikestolen, dit is een grote uitstekende rots, in het Engels Pulpit rock genaamd. Nadat ook daarvoor alles gepland was, keek ik nog even een film maar viel al snel in slaap.

04-04-2019
's Ochtends kon ik een beetje uitslapen, de presentaties over Blefjell stonden pas om 10.15u. gepland, dus stond ik pas rond 09.00u. op, at een appel als ontbijt aangezien ik niets anders in huis had en vertrok dan met mijn medestudenten richting universiteit. Mijn groep kwam als tweede aan de beurt en onze presentatie was een gigantisch succes, er werd veel gelachen en ook onze docent Hakon kon zijn lach niet bedwingen.
Tijdens de volgende presentatie moest ik echter even de klas verlaten, ik had immers een interview gepland met Kirsten Linnea, een professor hier aan de universiteit in Noorwegen. zij is een docente in de Noorse literatuur. Ik had met haar contact opgenomen voor een interview over mediawijsheid in verband met mijn bachelorproef. Bij de ontmoeting had ik al snel door dat zij een enorm vriendelijke vrouw was, die mij zo goed mogelijk zou proberen te helpen. Ik nam het interview af en de vragen werden uitgebreid door haar beantwoord. Het interview was zeer succesvol en zal zeer nuttig zijn voor mijn eindwerk. Nadien keerde ik terug naar ons klaslokaal waar ik de rest van de presentaties nog kon volgen. Rond 12.00u. aten we met z'n allen lunch in de cafetaria van de universiteit want we hadden die namiddag nog meer les. De les ging over het risico aspect bij extreme sporten, een enorm interessante les, die je laat nadenken waarom we risico's nemen en of die wel altijd verantwoord zijn. 's Avond ging ik nog zwemmen op de universiteit en genoot ik ook nog even van de sauna.

05-04-2019
Opnieuw een bijzondere dag, ik stond al vroeg op samen met Michi. we kleedden ons warm aan ondanks dat de zon al fel scheen, we namen onze snowboards en wandelden naar de busstop in Hogas. Hier begonnen we te liften richting Kongsberg, we hadden immers een dagje op de pistes gepland en deze dag zou waarschijnlijk één van de laatste zijn dit seizoen. Na slechts enkele minuten liften hadden we al prijs, een kleine peugeot stopte voor Michi en mij en de vriendelijke man gaf ons een lift naar Kongsberg. Juist voor hij wilde vertrekken, kwam ook Rik, zoals gepland aan aan de busstop. De man twijfelde even of we alle drie in zijn auto zouden passen maar na heel wat duwen en wringen, lukte het uiteindelijk om ons samen met onze snowboards in de auto te manoeuvreren, zei het wel met open raam om onze snowboards te kunnen transporteren. De vriendelijke man reed ons helemaal tot aan het skicenter in Kongsberg, dikke s/o naar hem! Het was zeer rustig en we hadden in de stralende zon de pistes praktisch voor ons alleen en daar maakten we dankbaar gebruik van. Na de middag voegden zich ook Katherina en Marketta bij ons groepje voor een zalige dag op de pistes. Na veel getwijfel en wikken en wegen, en na een goede demonstratie van Rik, besloot ik om mij de eerste keer te wagen aan de big jump. de landing was redelijk ijzig maar ik wist dat, als ik het vandaag niet zou proberen , het er niet meer van zou komen en ik had ondertussen al zoveel progressie gemaakt hier in Noorwegen dat ik het normaal wel zou moeten kunnen. Dus ik startte hoog op de berg en maakte snelheid bergafwaarts, sneller, sneller en sneller ging het en toen kwam de jump en ik was in de lucht en pas na enkele seconden, zwevend in de lucht, raakte mijn snowboard weer de grond, ik bleef rechtstaan en kwam met een enorm euforisch gevoel weer bij Rik aan.
Gedurende de rest van die namiddag deed ik de big jump nog enkele keren waardoor ik mij steeds comfortabeler voelde. We hadden nog veel plezier, snowboarden nog de hele namiddag in de zon en rond 16.30u. probeerden we terug naar huis te liften. Eerst mochten we stukje gratis mee met de bus zodat we al tot in Kongsberg zelf geraakt waren en na ongeveer een kwartiertje wachten, mochten we weer met iemand een stuk meerijden richting Notodden en bij de volgende spot moesten we amper 2 minuten wachten vooraleer we weer meemochten, deze keer helemaal tot in Notodden. De vriendelijke man zette iedereen persoonlijk thuis af, een privétaxi als het ware, klasse gewoon! Thuis aangekomen, nam ik snel een douche, at iets en maakte mij vervolgens klaar voor een klein feestje in Hogas. Ik wandelde dus, samen met mijn vrienden helemaal naar boven, naar Hogas, en had een leuke avond, deze keer niet enkel met de Erasmusstudenten maar ook met de Noorse studenten, aangezien dit feestje door één van hen georganiseerd werd. Ik keerde daarna rond 01.30u. terug naar beneden voor een speciale gelegenheid. Mijn zus zou die nacht arriveren. Ik wandelde dus aan een stevig tempo terug naar mijn kot, ik kon immers niet te laat aankomen. Gelukkig was ik op tijd en na nog ongeveer een tiental minuten te moeten wachten, kwam mijn zus samen met haar vriend in hun huurauto aan in Saetre. Het was een leuk weerzien! Ik toonde hun waar ze zouden slapen en aangezien we allen moe waren gingen we niet veel later allen naar bed.

06-04-2019
Nadat Jan en Laura die ochtend wat uitgeslapen hadden, na hun lange reis van gisteren, aten we vluchtig een ietwat karig ontbijt aangezien ik niet veel in huis had. Nadien vertrokken we meteen naar Gronkjaer voor een dagje op ski's . Ik was immers van plan met hen naar Blefjell te trekken en dus leek het mij een goed idee om hun eerst eens te laten kennismaken met X-country skiing in en rondom het Gronkjaer skicenter. We namen dus onze ski's, plaatsten ze in de auto en vertrokken vervolgens met de auto richting de pistes. Daar waxten we eerst onze ski's en begaven ons vervolgens op de pistes. Zowel Laura als Jan waren snel weg met de basistechniek en we konden ons al snel, behoorlijk vlot verplaatsen. Bij Jan zag het er uiteraard net iets vlotter en eleganter uit dan bij Laura, aangezien hij skileraar is en het dus gewoon is om op de latten te staan. Laura had haar eigen manier om zicht voort te verplaatsen, laat het ons zo zeggen. Ik besloot samen met hen om de tour van 10 kilometer te skiën. Dit is zeker niet evident om te doen als je slechts voor de eerste keer op ski's staat. Na heel wat gepuf en inspanningen, bereikten we na een dik anderhalf uur het middelpunt van onze tour en de top van de berg, waar we even uitrustten en genoten van een kleine snack. Ze deden het beiden fantastisch. Van daaruit ging het verder terug naar beneden. De sneeuw was wel wat papperig zodat we weinig snelheid konden maken. Voor Jan en mijzelf was dit minder aangenaam maar voor Laura was dit ideaal. De laatste 2 km waren echter zwaar voor Laura. Het constante op- en neer, het constante klimmen en weer naar beneden gaan, begon een beetje op haar gemoed te werken en dat kan ik goed begrijpen. Als je de techniek nog niet helemaal onder de knie hebt, is het immers zeer frustrerend om de berg steeds weer omhoog te moeten. Maar ze zette door en zo bereikten we al bij al zeer vlot de eindstreep. Ze hadden er beiden van genoten. Nadat we onze natte, bezwete kledij voor droge hadden omgewisseld, reden we naar Heddal om de Staafkerk te bezichtigen. Daar spendeerden we wat tijd en zowel Laura als ook Jan waren hier toch wel van onder de indruk. Vervolgens reden we terug naar Notodden, het was reeds laat in de namiddag. We stopten eerst bij de winkel om wat inkopen te doen voor het avondeten en het ontbijt de volgende dag. Tevens deden we onze inkopen voor onze trip naar Blefjell, die voor de volgende 2 dagen gepland stond. Nadat iedereen zich wat opgefrist had, begonnen we aan het eten, spaghetti stond op het menu die avond en het smaakte heerlijk. Vervolgens gingen we nog even langs op het feestje hier in Saetre maar we hielden het op de preparty omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken naar Blefjell.

07-04-2019

Voor dag en dauw ging die ochtend mijn wekker af, ik kon me niet veroorloven om nog eens op snooze te drukken, want we vertrokken die dag naar Blefjell. Ik checkte nog even of ik al het nodige materiaal, kledij en eten in mijn rugzak gestoken had, ontbeet en waste mij nog snel. Daarna ging ik bij Laura en Jan langs, ook zij hadden alles reeds gepakt en waren klaar om te vertrekken. Het materiaal werd dus allemaal in de auto geladen en we vertrokken richting Blefjell doorheen de prachtige Noorse natuur. Aangekomen op de parking, ten midden van het gebergte, haalden we al het materiaal uit de auto. Het was hier bitterkoud en van de voorspelde zon, was nog niet veel te bespeuren. We klikten onze ski's aan en hesen onze zware rugzakken op de rug en vertrokken dan op onze tocht naar het base camp. Met de zware rugzak de berg omhoog was niet evident, zeker niet voor Laura en Jan. De ondergrond was ook enorm ijzig en dit maakte het uiteraard nog veel moeilijker. Laura zette echter goed door en met de steun van haar soulmate, bereikten we vlot het eerste meer. Ik had de nodige research gedaan en wist dat het ijs nog dik genoeg was om er over te skiën. En bovendien was het voor mijn gasten aangenaam om een stukje niet omhoog te moeten skiën, uiteraard moesten we hierbij zeer alert blijven en de veiligste route proberen te kiezen. Na het eerste meer, verscheen niet veel later ook het tweede gigantische meer, waar nu ook weer de ijzige wind stevig aanwezig was. Onze gezichten werden al snel gevoelloos door de kou en we moesten ons van extra kledij voorzien. Na een drie kwartier goed door te skiën, kwamen we uiteindelijk aan op ons base camp. Het was amper 2 weken geleden dat ik hier was en ik stond versteld van de hoeveelheid sneeuw die ondertussen reeds gesmolten was. Ons mooi uitgegraven kampvuur was nu een cirkel van gras. We installeerden ons hier, Jan hing zijn hangmat op en Laura en ik zetten ondertussen de tent op.  Het kamp was helemaal klaar voor wanneer we die avond zouden terugkomen en we konden nu beginnen met het echte programma van die dag. Namelijk een lange skitocht de berg omhoog. Het was nog steeds ochtend, dus we hadden nog veel tijd ter beschikking.  Voor we konden vertrekken moesten we, omwille van de slechte conditie van ondergrond, onze ski's eerst klisteren. Klister is een soort hardnekkige lijm die je op de onderkant van de ski's plakt, voor extra grip. Tijdens het prepareren van onze ski's brak mijn tube echter open en kwam er een deel van deze lijm op mijn handschoenen en kleren terecht, overal zat klister en het was een ware ramp om mijn kledij en handen enigszins klistervrij te krijgen. Na veel gevloek en frustrerend geroep mijnerzijds  konden we uiteindelijk toch vertrekken. Met slechts een kleine rugzak deze keer. We hadden immers enkel onze lunch, water en warme reservekledij mee. Zo vertrokken we, onder de nog steeds bewolkte hemel, aan onze tocht naar boven. Het eerste stuk was al enorm steil en ging door dichte bossen die moeilijk doorkruisbaar waren. Voor Laura  ontstond er daardoor reeds een mentale drempel die ze moest overbruggen. Ze zette echter prachtig door. Na de steile hellingen in de dichte bossen, kwam er al een volgend obstakel, we moesten immers een beek oversteken op een smalle strook van sneeuw. Ook niet simpel maar iedereen slaagde er ondanks de moeilijkheidsgraad toch vlotjes in om de stroom van water over te steken. We konden, ongehavend, dus weer verder met onze steile klim. Na een dik uur kwamen we boven de boomgrens aan en hier en daar kwam ook even de zon tevoorschijn, wat ons hoop gaf op elke manier van het woord. Na nog een dik uur verder geskied te hebben vond Jan een klein stukje gras op een uitstekende richel, een ideale plaats voor onze lunchbreak. De wind waaide nog stevig en de zon was nog steeds niet doorgebroken , het was dus koud tijdens de lunch maar desondanks deed het goed om wat extra energie binnen te krijgen. Van daar uit ging het verder naar boven, over de laatste steile maar gelukkig wel open helling. Laura ging hardnekkig verder met haar bijtrekpassen, en na nog eens een uur hijgen en puffen kwamen we uiteindelijk aan op de top van Surloytenuten, één van de hoogste bergtoppen van Blefjell. Daar deden we onze ski's uit en namen een moment rust op de top van de berg. Je had hier een prachtig zicht over het grootste deel van Telemark. Na een kwartiertje kwam ook de zon erdoor, wat niet enkel een glimlach op onze gezichten bracht maar ook een heerlijke vlaag van warmte met zich meebracht, deed dit ons allen goed. We bleven dus nog een tijd in het zonnetje zitten op de top van de berg, we rustten wat uit en genoten van het uitzicht. Na driekwartier werd het echter tijd voor de gevreesde afdaling. Een ander positief aspect van de zon was echter het feit dat het de bovenste harde ijslaag op de sneeuw deed smelten en een dun laagje van papsneeuw creëerde, dat was voor mij als reisleider enorm geruststellend. Het betekende immers dat eventuele valpartijen een stuk minder pijnlijk zouden zijn. De ski's gingen terug aan, de rugzakken werden weer op de rug gehesen en dan vertrokken we aan onze tocht naar beneden. Het was zalig, de zon scheen heerlijk en de condities waren ondertussen perfect om af te dalen. We gingen dus op pad, Jan en ik gingen iets roekelozer de berg af maar ook Laura deed het zeer goed, zoals altijd, op het gemak en onder controle.  Ik zeg het nogmaals, dit is niet evident (bijna onmogelijk) om dit te doen als je nog maar één keer eerder op X-country ski's gestaan hebt. Dus op haar rustige tempo ging Laura ook naar beneden, af en toe wat bijgestuurd door Jan of mezelf. Na de open vlaktes werd het echter weer wat pittiger, de afdaling bleef steil en nu stonden er regelmatig bomen in de weg, die we moesten ontwijken. Ik probeerde dus als reisleider de juiste route uit te kiezen die Laura dan kon volgen. Belangrijk voor mij was zeker om er op te letten dat de afdaling nooit te steil werd en dit kan je grotendeels zelf bepalen, hoe meer je horizontaal gaat op de berg, hoe, logischere wijze, minder steil de afdaling En dus probeerde ik steeds de meest horizontale en veiligste route te kiezen zodat het voor iedereen comfortabel was om af te dalen. (Jan moest ik echter niet bijsturen, die had na enkele minuten alles al zo goed onder controle dat hij zonder problemen de rest van de berg af kon.) Na twee uur en enkele moeilijke stukken, waar Laura EINDELIJK voor de eerste keer tegen de vlakte ging, bereikten we terug het grote meer in het dal van het gebergte. Een hele opluchting voor mij als reisleider. Iedereen was veilig terug beneden geraakt, zonder enige complicaties. Het was een enorm succesvolle dag. Vanaf het meer moesten we nog wel een half uurtje verder naar ons base camp maar dat was allemaal tamelijk vlak. Aangekomen aan het base camp, beseften mijn gasten pas echt, wat voor een paradijs Noorwegen eigenlijk is. Veilig in het base camp, zonder enige stress, verdwenen alle zwarte gedachten van de dag en bleven slechts de mooiste nog over. We rustten dus wat uit en genoten van het zonnetje dat flink bleef stralen, nadat we onze natte kledij gewisseld hadden voor warme droge kleren. Daarna staken we het kampvuur aan, want ik wist dat wanneer de zon weg zou zijn, de temperatuur snel zou dalen. Tegen valavond trokken we echter terug even onze ski's aan voor een kleine laatste tocht naar een kleine rots op ca 70 meter boven ons base camp om van de zonsondergang te kunnen genieten. De wolken waren echter een spelbreker op dat moment en dat was een kleine tegenvaller. Terug naar beneden dan maar... iedereen keek toch scheel van de honger. In het kampvuur bereidden we een uitgebreide maaltijd met hamburgers en zelfgemaakte frietjes (van Jan), alles smaakte overheerlijk, al kon de honger daar de voornaamste reden voor zijn. Na het avondeten flakkerden we het kampvuur wat aan, de zon was immers helemaal achter de horizon verdwenen en de koude wind kwam weer opzetten in deze donkere nacht. Warmte zouden we die nacht dus zeker kunnen gebruiken. We zaten nog een tijd gezellig bij het kampvuur, lekker warm. Uiteindelijk begon de zware dag toch zijn tol te eisen en iedereen was moe. Na nog uitgebreid genoten te hebben van een prachtige sterrenhemel , kroop iedereen toch zijn slaapzak in. Jan wilde buiten in zijn hangmat slapen en Laura en ik kropen in onze tent. De schrik op haar gezicht sprak boekdelen maar de temperatuur was vrij aangenaam dus ik wist dat ze de nacht goed zou doorkomen. Nadat ik de tent nog wat had verstevigd, kroop ook ik mijn slaapzak in. De nacht was tamelijk rustig, er was wel vrij veel wind maar de tent stond stevig en dus kon ik zorgeloos slapen. Ik sliep dus tamelijk goed tot een uur of drie toen Laura mij wakker maakte omdat ze het koud had, ik probeerde haar wat tips te geven om het terug warm te krijgen maar omdat ze die avond met al haar kleren aan in de slaapzak was gekropen, was het nu moeilijk voor haar om haar lichaamstemperatuur terug op te bouwen. Uiteindelijk viel ze toch terug in slaap en kwam ze de nacht verder goed door.

Week 12 (De Blefjell bergen en Gus Dapperton)

25-03-2019

Bij het horen van het alsmaar herhalende geluid van mijn wekker, had ik die ochtend het vreemde gevoel terug in België te zijn. Het typische ritueel om 's ochtends vroeg op te staan en mij klaar te maken voor de les, vloeide door mijn aders. Gelukkig, na mijn gordijnen open gedaan te hebben, had ik al snel terug door dat ik nog steeds in Noorwegen zat. Ik zette mijn bekende ritueel echter verder, kleedde mij snel aan, at snel mijn ontbijt en vertrok dan samen met mijn medestudenten richting universiteit voor een ochtendles. De les die ochtend werd echter niet door Hakon gegeven maar door een Franse professor van Strasbourg. Hij was een oude vriend van Hakon en zou samen met ons de trip naar Blefjell maken. In Strasbourg doceert hij voornamelijk vakken omtrent het kimaat en klimaatontwikkeling, voor hem was dit dus een soort veldonderzoek. De Franse professor, Christophe genaamd, leerde ons, logischer wijze over het klimaat. Daarbij discussieerden we uitgebreid over de mogelijke gevolgen en speculeerden we over de toekomst. In de namiddag , na een korte lunch, zat ik nog samen met mijn vrienden en  medestudenten die bij mij in de groep zaten voor de Blefjell trip. Voor deze trip waren dat Rik, Marco, Leo en Stanislas. Als taak voor Blefjell moesten wij een klein  theaterstuk voorbereiden om op één van de avonden voor onze medestudenten te brengen. Het theaterstuk moest over de sterrenhemel gaan. Die namiddag, wanneer het script uitgeschreven was en de rollen verdeeld waren, vertrokken we naar de winkel om onze inkopen te doen voor de trip. We kochten hamburgers, tortillas, worstjes etc, voldoende om ons maagje goed gevuld te houden. Bovendien kozen we natuurlijk ook voor eten dat gemakkelijk te bereiden is op een groot kampvuur. Terug aangekomen in Saetre was het eigenlijk al avond, ik maakte dus snel mijn avondeten klaar en vertrok daarna terug naar de universiteit voor een potje te basketballen. Na een uur hield ik het echter voor bekeken en maakte ik nog snel een plonsje in het zwembad. Bij thuiskomst in Saetre , haalde ik mijn grote rugzak boven, en begon ik deze te vullen met al het nodige materiaal voor Blefjell. Het vertrek stond immers morgenvroeg om 9u gepland. Morgen markeerde de start van alweer een nieuw avontuur en ik was er klaar voor.

26-03-2019, was de eerste dag van ons grote avontuur in Blefjell. Ik werd wakker voordat mijn wekker zelfs maar afging, opgewonden voor dit onbekende avontuur. Bij het opstaan, controleerde ik nogmaals of ik al het nodige materiaal en kledij mee had genomen en in mijn rugzak had gestoken.
Nadien zorgde ik dat ik een stevig ontbijt achter de kiezen had en waste ik voor de laatste keer  in waarschijnlijk 2 à 3 dagen mijn gezicht en haren nog eens fatsoenlijk. Vandaar uit hees ik mijn zware rugzak op mijn rug en vertrok ik te voet samen met mijn medestudenten naar de universiteit. Natuurlijk mochten ook de ski's niet ontbreken, aangezien we de volgende 3 dagen voornamelijk op ski's zouden doorbrengen. Eenmaal aangekomen op de universiteit gingen we naar de equipment room. We moesten immers nog tenten, bijlen en spades verdelen onder alle studenten. Vervolgens werd al het materiaal in de aanhangwagen van de bus gestoken en vertrokken we allen met de bus naar Blefjell. De bus reed langs kleine wegen, langs bergmeren en door dichte bossen helemaal tot in het centrum van het Blefjell gebergte. We kwamen aan op een kleine parking , waar we al het materiaal uit de aanhangwagen haalden en onze ski's gereed maakten voor een eerste, redelijk lange tocht op ski's richting het 'Base camp'. We hesen dus opnieuw onze zware rugzak op onze rug en vertrokken ditmaal op onze ski's de berg omhoog. Amper een minuut na ons vertrek , sloeg het noodlot al toe: een eerste ongeval. Alvaro, de Spanjaard, was vooruit op zijn hoofd gevallen, met zijn hoofd tegen het ijs en de spade , die achter op zijn rugzak zat , was hard op zijn achterhoofd terecht gekomen. Gevolg: hersenschudding. Ola , onze tweede docent , vertrok dus snel met Alvaro naar de bus en reed Alvaro naar huis. De rest zette samen met Hakon zijn lange tocht richting basecamp verder. De tocht ging over enkele kleinere bergen maar voornamelijk over 2 grote meren. Het ijs was nog dik en stevig aangezien de temperatuur nog elke nacht tot diep onder de 0 zakt, we konden er dus makkelijk over skiën. Na een dik uur hadden we ons base camp bereikt. Daar zetten we eerst en vooral onze tenten op, wat niet evident was omdat er weinig vlakke ondergrond was, maar daarvoor hadden we onze spades. Eerste opdracht was dus om een vlakke ondergrond te creëren met onze ski's en spades. Wanneer dit achter de rug was, konden we beginnen met onze tenten op te zetten. Dit was reeds de derde keer , dus dat ging vlot. Wanneer alle tenten opgezet waren, tactisch tussen de bomen gepositioneerd, behoed tegen de zware wind die over het meer gleed, werd er door één groep ook een kampvuur uitgegraven. Dit werd ook meteen aangestoken want het was bitter koud hier in de bergen. Maar ondanks de koude zag ik toch veel gelukzalige gezichten rondom me. De natuur was deprimerend mooi. De reusachtige, robuuste bergtoppen, de uitgestrekte, bevroren meren, omringd met dichte bossen en voor zo ver het oog reikte was alles wit. Toen het vuur eenmaal brandde en iedereen zijn lunch achter de kiezen had, was het tijd voor een eerste kleine workshop. Ik zeg wel workshop maar uiteindelijk was het dat niet echt. Want het was een activiteit die we al eerder gedaan hadden, namelijk ijsvissen. Hakon nam ons weer mee op het meer met zijn boor en samen met hem maakten we, verspreid over het hele meer, verschillende gaten om te vissen. Hij had een aantal hengels mee en dus konden een deel studenten beginnen te vissen op het meer. Nadat alle hengels, met behulp van stokken, voorzichtig geplaatst waren (wanneer we een stok zagen doorbuigen, moesten we zo snel mogelijk terug het meer op skiën om de hengel uit het water te halen en de vis te vangen), nam Ola ons mee naar een open sneeuwvlakte in de buurt van het kamp, waar we een workshop iglo bouwen kregen. In 2 groepen werkten we ongeveer 2 uur aan een iglo. We hakten grote stukken sneeuw uit de grond en vormden deze samen om één iglo te creëren. Het was harde arbeid maar het resultaat mocht gezien worden. Rond 17.30u nam Hakon echter terug het heft in handen, hij had een kleine skitrip georganiseerd en degenen die zin hadden mochten met hem mee. Uiteindelijk was het slechts een zeer beperkte groep die hierbij aansloot: ikzelf, Simon, Thomas, Mathilde en de Tsjechische meisjes. Na ongeveer een uur over zeer steile berghellingen, kwamen we aan op een kleine top. Nog steeds redelijk in de buurt van ons base camp. Vandaar uit hadden we meteen al een prachtig uitzicht over het Blefjell gebergte en we hadden geluk want ook de zon kwam even piepen. Deze trakteerde ons op een prachtige zonsondergang. éénmaal dat de zon achter de horizon verdwenen was, moesten we, in het schemerduister,  daarna terug naar beneden over diezelfde steile hellingen vanwaar we gekomen waren (en uiteraard op ski's).  Helemaal niet evident en ik kan van geluk spreken dat ik ruim een uur en vele zware valpartijen later , heelhuids terug aa ons kamp aankwam, waar het kampvuur al heerlijk brandde. Samen met mijn groep maakte ik de alom bekende hamburgers klaar, het was reed 21.30u, dus aten we deze tamelijk gulzig op (ze waren wel lekker). Na de maaltijd kwam de wind stevig opzetten (70/80 km/h) waardoor iedereen dicht tegen elkaar aan kroop om de koude zo veel mogelijk buiten de kring te houden. De wind wrong zich echter in alle kleine gaatjes ( 😉) en zo vond de koude toch een weg tot in het centrum van onze warme lichamen. De koude nam over en gezichten werden langer en langer. Daarom besloot mijn groep dat het tijd was voor ons klein spektakel stukje. Op deze manier wilden we proberen om iedereen terug wat op te warmen, zei het van binnen meer dan van buiten. We maakten dus alles gereed (hoofdlampen waren noodzakelijk) voor ons theaterstuk. De hemel was ondertussen helemaal open getrokken en  je zag dus letterlijk elke ster die je maar bedenken kon. Het was fenomenaal (en ideaal voor onze presentatie aangezien die over de sterrenhemel ging). Vol overgave brachten we onze interpretatie van 'Cassiopeia' en deze bleek oscarwaardig te zijn, een absoluut succes dat een lach toverde op het gezicht van elke student én docent. Hierna namen Hakon en Ola ons terug mee op het meer om vandaar uit te genieten van de sterrenpracht. Het was adembenemend! Nadien was het bedtijd en kropen we onze warme slaapzakken in. De temperatuur was ondertussen gedaald naar een stevige -6°C à-7°C maar dat was niet het ergste, de noorderwind , die gedurende de avond was komen opzetten, had rukwinden tot 80 à 90 km per uur. Niet ideaal voor onze kleine tentjes. Ondanks het lawaai van de wind en het dreigende geluid van de krakende bomen , viel ik relatief goed in slaap.

27-03-2019
De wind waaide die nacht oorverdovend en met de kracht van een stuk of honderd aanstormende olifanten over ons kamp heen. Onze tenten wakkelden van links naar rechts en van voor naar achter. Het gevaar dat ze zouden wegvliegen midden in de nacht was reëel en rond 2.30u kwam ik uit mijn warme slaapzak en stapte ik de koude nacht in. Het was ongeveer  -6°C maar het voelde alsof het minstens -15°C was. Zo snel mogelijk verstevigde ik onze tent en probeerde ik ons te beschermen tegen de stevige noorderwind. Daarna kroop ik al bibberend snel terug in mijn slaapzak, veilig weg gedoken van de koude wind. De rest van de nacht verliep rustig en ik kon nog enkele uren in dromenland verblijven. 's Ochtends was het echter terug zeer pijnlijk om uit de warme slaapzak te komen. Ik kleedde me snel aan en bij het buitenkomen uit de tent , brandde er gelukkig al een licht vuurtje aan ons kampement en was het tijd voor een lekker en stevig ontbijt, wat voor die dag zeer belangrijk was. We zouden immers die dag een grote skitour maken doorheen het gebergte. Ons ontbijt die ochtend bestond uit warme havermoutpap met chocolade en banaan. Daarna maakten we ons snel klaar, bereidden we onze ski's voor , pakten we onze rugzakken voor een hele dag in de bergen en maakten tenslotte een kring rond Hakon, die ons vertelde wat er die dag op het programma stond. En dan was het zover, het was ongeveer tien uur 's ochtends en de zon straalde reeds heerlijk op ons neer. De tocht begon en het ging meteen steil omhoog. Meter voor meter in een lange trein van ongeveer 26 man, gingen we allen de berg omhoog. Eerst door dichte bossen, over steile hellingen en over kleine riviertjes, die niet evident waren om over te steken, en dan één maal boven de boomgrens, ging het over lange witte vlaktes (open maar zeker geen vlakke vlaktes want we gingen nog steeds enkel steil omhoog). Na ongeveer een drie à viertal uur hadden we onze lunchplek bereikt. Maar vooraleer we iets mochten eten, hadden we nog een workshop. We leerden hoe we een sneeuwprofiel moesten maken. Een sneeuwprofiel is eigenlijk letterlijk wat het woord zegt: een profiel van de sneeuw. Je zoekt je dus een helling uit en schupt helemaal tot beneden op de grond. Zo kan je de verschillende sneeuwlagen zien , die op dat moment aanwezig zijn in je omgeving. Op deze manier kan je ook het lawinegevaar een beetje voorspellen. Uiteraard kan een sneeuwprofiel al op enkele tientallen meters verschillend zijn , dus Hakon stuurde ons allen op pad om allemaal zelf een sneeuwprofiel te maken en te analyseren. Dus graafde iedereen meters diep in de sneeuw opzoek naar antwoorden. Na een half uurtje zat deze taak er echter op en Hakon was tevreden. Er was een laag verse sneeuw op een laag aangevroren sneeuw dus er was wel wat lawinegevaar maar niet ernstig genoeg om de tocht niet verder te zetten. Dan hadden we even wat tijd om te lunchen. We aten in het zonnetje op een top van een berg met een absoluut prachtig uitzicht over de Blefjell bergketen. We waren al ferm hoog geklommen dus konden we vanaf onze lunchplaats zelfs ons eigen stadje Notodden zien , ook Kongsberg en zelfs bijna Oslo waren zichtbaar vanaf deze prachtige plek. Zij die klaar waren met hun lunch, klommen op hun ski's een nabijgelegen helling op en skieden er dan vervolgens weer af. Dit zorgde voor enkele hilarische momenten want niet iedereen slaagde erin om zonder te vallen terug beneden aan te komen. Na dit pretmomentje was het echter weer tijd om verder te trekken , dus terug de rugzakken  op de rug en weer in ons treintje de berg omhoog, we bleven verder klimmen en verder klimmen en verder klimmen tot we op een splitsing kwamen. Degenen die wilden mochten samen met Hakon nog eens 50 minuten verder klimmen naar de hoogste top. De rest zou daar wachten. Dus ging ik samen met nog een vijftiental anderen achter Hakon aan de berg omhoog,  het begon hier nu echt ijzig en vreselijk steil te worden. Het zweet droop van ieders neus en kin af en de zon brandde in de nek. We zwoegden en zwoegden en zwoegden... maar het was het uiteindelijk  allemaal waard wanneer we boven op de top aankwamen, waar we een fenomenaal uitzicht te zien kregen. Iedereen werd stil en nam een momentje voor zichzelf. De stilte mocht echter niet al te lang duren, we zaten immers op een strak tijdschema en moesten voor het donker was, terug beneden zijn. Dus we vertrokken terug naar beneden op onze ski's over zeer steile hellingen de berg af. Het was vreselijk moeilijk om je evenwicht te houden en niet te vallen omdat de diepe sneeuw voortdurend werd afgewisseld door heel gladde ijsplekken, waarop je met je ski's nauwelijks grip had. Na ontelbare valpartijen van mezelf en mijn medestudenten bereikten we opnieuw de splitsing waar de anderen ons opwachtten. enkele van ons hadden al verschillende keren ferm in de sneeuw gehapt het laatste half uur en dus waren we niet allen in de beste staat voor het laatste deel van onze trip, maar natuurlijk moesten we verder, we hadden geen andere keuze. Dus vertrokken we terug met de hele groep. Eerst ging het opnieuw omhoog, over een kleinere, minder steile helling. Voordat we terug zouden afdalen naar ons kamp wilden we nog een andere bergtop doen zodat ook de anderen deze keer van een deftig uitzicht zouden kunnen genieten. Deze top was echter niet meer bedekt met sneeuw dus nadat we nog een half uur geskied hadden over enkele besneeuwde hellingen en een bergmeer moesten we op tien meter van de top onze ski's uitdoen en verder te voet omhoog klimmen. Ook nu werd op de top iedereen stil, er werden natuurlijk foto's gemaakt maar iedereen nam ook een momentje voor zichzelf om even te reflecteren. Daarna kwam eigenlijk de moeilijkste opdracht : iedereen veilig terug beneden krijgen. De hellingen waren steil en in de diepsneeuw was het niet makkelijk skiën , de ski's bleven namelijk redelijk snel haken en als dat gebeurde , was er maar één vervolg …  jouw gezicht in de sneeuw. Hoe dan ook zorgde het voor hilarische momenten. Na enkele uren kwam gelukkig iedereen zo goed als gezond terug beneden bij het basecamp aan. De tocht naar beneden was niet makkelijk want de steile, open sneeuwvlaktes werden uiteindelijk terug ingewisseld voor steile, beboste gebieden waar de bomen soms een echte bedreiging konden zijn. Gelukkig leerde Ola ons steeds de juiste route naar beneden. Beneden aangekomen checkten we eerst het resultaat van onze visvangst en we hadden geluk want we hadden ongeveer 10 vissen gevangen die dag, dat zou zeker gaan smaken op het kampvuur die avond. Vervolgens ging iedereen naar zijn tent om zich snel om te kleden, bij deze koude temperaturen is het immers zeer ongezond om de ganse avond in bezwete kleren te blijven zitten. In verse, warme kleren verzamelde zich daarna iedereen weer aan het kampvuur . Er werd die avond één grote groepsmaaltijd gekookt, dat was een opdracht van één van de groepjes. Ze maakten rijst met kip, curry en verse groenten. Enorm voedzaam en dat deed deugd na zo een lange, zware dag. Na deze lekkere maaltijd werd er een groepsdiscussie op gang gebracht door Hakon waarbij iedereen in het kort moest vertellen wat hij of zij geleerd had op deze trip en wat de algemene gedachten waren. Er werd goed gediscussieerd en er werden mooie verhalen verteld. De natuur heeft duidelijk een positief effect op de geest. Het was een mooie avond, opnieuw onder een heldere hemel. Die avond ging echter iedereen vroeg naar bed, we waren uitgeteld door deze formidabele maar ook vermoeiende dag.

28-03-2019
De wind was stiller die nacht. Ik vermoedde dat hij door al zijn gebrul van gisterenavond, nu enkel nog maar kon fluisteren. Slapen was dus geen probleem. Het was aangenaam warm omdat Leo er ook bij was komen liggen en we nu dus met vier waren : Rik, Lucia, ikzelf en nu dus ook Leo. Het was knus en warm. Leo sliep gisteren niet bij ons omdat hij samen met zijn vriendin in de zelfgemaakte iglo had geslapen, dat was echter serieus tegengevallen. 's Ochtends hadden we niet veel tijd, we moesten snel uit onze comfortabele slaapzak, moesten ons snel aankleden en snel ontbijten omdat ons kamp opgeruimd moest worden.  We werden al om elf uur op de parking verwacht, om terug naar Notodden te vertrekken. Stijf en moe braken we het kamp af, we pakten opnieuw onze rugzakken en hesen deze zware last met onze ski's aan de voeten, terug op onze rug en begonnen weer aan de lange tocht over twee bevroren ijsmeren richting bewoonde wereld. Zonder injuries deze keer, ging dit echter veel sneller en na drie kwartier was iedereen heelhuids terug op de parking. Daar werden nog enkele foto's gemaakt. Het was grappig, veel van de medestudenten poseerden alsof ze net een marathon gewonnen hadden en ik moet eerlijk zijn, zo voelde het ook.
Alle rugzakken werden vervolgens terug in de aanhangwagen gegooid, evenals al het materiaal en dan ging het terug met de bus richting Notodden. Aangekomen aan de universiteit moesten we eerst de tenten te drogen hangen vooraleer we naar ons eigen stulpje konden wederkeren. In de namiddag rustte iedereen eigenlijk wat uit. 's Avonds besloten de meesten om nog even een plonsje te gaan pakken en lekker te ontspannen in de sauna. Dit hadden we wel verdiend na deze trip. Terug thuis aangekomen besloot ik mijn enkel , die toch wel wat overbelast werd de laatste dagen en nog gezwollen was, weer te verzorgen met ijs. Alsof ik nog niet genoeg ijs gezien had de voorbije dagen...

29-03-2019
Het was een ware rustdag en dat was eigenlijk ook wel logisch want alle studenten waren diep moeten gaan en ook al sliepen de meesten van ons wel goed in Blefjell, buiten slapen in een tent is toch nooit hetzelfde als binnen in een knusse kamer.  Die dag werkte ik veel voor school, nadat ik eerst eens goed uitgeslapen had. In de namiddag werd er buiten, omdat het zonnetje lekker scheen, nog een barbecue aangestoken. We genoten met zen allen van elkaars gezelschap en lekker gebakken worstjes op het vuur.

30-03-2019
Deze opmerkelijke zaterdag stapte ik al vroeg in de ochtend samen met Simon in de auto, we gingen nog een keertje skiën in Gronkjaer. Ik wilde nog graag een keertje de 10 kilometer gedaan hebben voordat hier het skicentrum sluit. Na 10 kilometer hield ik het voor bekeken , Simon wilde nog even een extra tour van 5 kilometer doen, dus zette ik mij ondertussen in de cafetaria en genoot van een lekker koffietje. In de namiddag werkte ik voor school en las nog een boek. Het was weer mooi weer en dat is toch wel opvallend. Noorwegen staat bekend om koud en vies weer. Koud was mijn tijd hier zeker, maar vies? Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier nog zeker niet heb mogen klagen, de zon is regelmatig van de partij. Die avond werd weer een typisch zaterdagavond feestje gegeven en we dansten opnieuw tot in de vroege uurtjes bij Eyde en maakten veel plezier. Het zal pijnlijk zijn om deze familie te moeten achterlaten.

31-03-2019
De hele voormiddag danste en zong ik doorheen mijn kot, van bij mijn ontbijt in de keuken tot bij het tandenpoetsen in de badkamer en tot bij het lezen in de tuin, ik danste en ik zong opgewonden de hele dag lang. Die avond zou ik immers naar het concert van Gus Dapperton gaan , één van mijn all-time favoriete artiesten. Hij trad die avond op in Oslo en ik had reeds enkele maanden geleden mijn ticket gekocht. In de vroege namiddag vertrok ik samen met een medestudente Emma richting Oslo. Zij zou enkele dagen in Oslo verblijven en wou graag met mij mee naar het concert. Dus we namen samen de bus en we hadden lange en diepe conversaties over allerlei onderwerpen om onze tijd op te vullen. We aten gezellig iets in Oslo en made our way naar de John Dee club in Oslo en moesten daar een uurtje wachten maar we hadden een gigantisch goede spot. Het was een klein lokaaltje maar ideaal, zeker voor een artiest zoals Gus Dapperton. De show was magistraal en Gus was duizend keer beter dan ik ooit had durven dromen. Het feit dat ik de lyrics van bijna elk liedje kende, hielp natuurlijk ook. Maar ook Emma, alhoewel ze bijna geen enkel liedje kende, genoot er zichtbaar van. De hele avond dansten en zongen we op zijn liedjes, de sfeer was prachtig! Na de show kwam Gus nog terug om even met zijn fans te praten. Bijna iedereen was ondertussen eigenlijk al vertrokken. Ik was er nog samen met Emma en een tweetal anderen aangezien we nog een T-shirt wilden kopen. Dat gaf ons echter de kans om een uitgebreid gesprek met hem te voeren en het was fantastisch om te zien hoe een jonge en kleinere artiest nog enorm dankbaar is voor iedere supporter die hem steunt en graag hoort. Gus was een heel 'humble' en 'down to earth' persoon , samen kwamen we er toevallig achter dat hij precies 1 maand jonger is dan ik, een leuk weetje. Het was een enorm fijn moment om een echt gesprek met een artiest te hebben waar je enorm graag naar luistert. Die avond nam ik de laatste bus naar Notodden en ik kwam diep in de nacht thuis aan, moe maar voldaan en met elk liedje van Gus Dapperton rondspokend in mijn hoofd.

Week 11 (Biatlon en Viking day)

18-03-2019. Ik werd wakker door een plotse en hevige versnelling van mijn hartslag. Mijn brein zweefde ergens op de rand van mijn slaap en zo kwam de herinnering naar boven dat vandaag de biatlonwedstrijd zou plaatsvinden, mijn lichaam reageerde op zijn beurt met een versnelde hartslag en dit had het ultieme gevolg dat mijn ogen zich langzaam openden, pupillen wijd open en een glimlach op mijn gezicht dat verlicht werd door de eerste zonnestralen die door de gordijnen wisten te kruipen. Mijn ontbijt was die ochtend steviger dan ooit, in een wanhopige poging om zoveel mogelijk energie te krijgen voor deze dag. We vertrokken, zoals altijd, van de universiteit, reeds vroeg in de ochtend naar Gronkjaer. Daar werden eerst en vooral de regels uitgelegd. Bij biatlon race je eigenlijk over verschillende rondes op ski's. Tussen elke ronde moet je echter 5 keer op een doelwit (op 50 meter) schieten. Afhankelijk van hoeveel schoten je mist, moet je kleine strafrondes skiën. Het gaat dus om snelheid, uithouding maar ook focus, concentratie en kalm blijven in spannende en vermoeiende situaties. De race die wij die dag zouden doen, zou worden afgelegd in teamverband, het was dus een estafette. Elk team bestond uit vier racers. Iedere deelnemer (= medestudent) moest dezelfde route doen. De route bestond uit: één ronde van 2 kilometer, 5X schieten op het doelwit, (als je mist, je strafronde(s) skiën) en tenslotte nogmaals een ronde van 2 kilometer skiën, vooraleer je op de finishlijn je ploegmaat aantikt zodat hij/zij kan starten met zijn/haar deel. Nadat dit allemaal duidelijk was, en de ploegen verdeeld waren (mijn team was Lucia, Simon!, Alvaro en ik), gingen we met z'n allen naar buiten om het parcours klaar te zetten. Na enkele minuten was het parcours afgebakend en na nog een laatste safety-briefing van Hakon omtrent de geweren, maakten we ons gereed voor de race. Ik zou de race voor mijn team op gang trekken en zou dus starten. Ik stond dus klaar aan de start, samen met Ernesto, Michaela en Vincent die allen voor hun team zouden starten. Zij zijn allen behoorlijk goede skiërs, het zou dus geen makkelijke opdracht worden. Hakon gaf het startsignaal en we gingen er allen als een pijl vandoor. Na 600 meter kwam de eerste helling, ik hing op dat moment achteraan de groep maar kon nog aanklampen. Op de helling kreeg iedereen echter pas door dat dit geen lachertje zou zijn, we waren alle 4 al behoorlijk dood wanneer we boven aankwamen. Na de eerste helling volgde echter al meteen de tweede, die de ziel uit je lijf zoog. Gelukkig geraakte ik nog tamelijk fris boven, op een kleine 5 meter achterstand van het kopgroepje dat nog samenhing. Een langere afdaling volgde, ik probeerde zoveel mogelijk te recupereren terwijl ik mijn snelheid hoog probeerde te houden. De afdaling kwam uit op een laatste vlakke stuk voor de 'shooting range'. Ik deed mijn absolute best om zoveel mogelijk snelheid van mijn afdaling vast te houden op het rechte stuk, maar dit was niet evident. Ik kwam, na een lange bocht uiteindelijk 7 seconden achter de derde aan op de 'shooting range'. Ik nam snel positie, laadde mijn geweer vlotjes en probeerde mijn ademhaling opnieuw onder controle te krijgen. Deze schoten waren cruciaal. Ik vond mijn focus en ritme verrassend snel en vandaaruit ging het automatisch. KLENG KLENG KLENG KLENG KLENG. 5 Schoten, geen enkele misser. Ik nam mijn stokken van de grond en vertrok zonder aarzelen aan mijn tweede ronde. Door mijn succes op de schietbaan, begon ik als tweede aan mijn tweede ronde. Ik liet Michaela en Ernesto achter me, die bezig waren met hun strafronden en kwam samen met Vincent aan op de eerste helling. Een ware tweestrijd brak uit, en zeker bij de tweede helling moesten we beiden diep gaan, maar niemand gaf toe. Uit het niets sloot echter Ernesto aan op de tweede helling, met een verschroeiend tempo. We zouden dus met 3 de finale ingaan. Op de afdaling deden we allen ons best om op onze benen te blijven staan en niet door onze knieën te zakken, de uitputting was nabij. We kwamen met ons drieën uit op het laatste vlakke stuk, maar dankzij hun superieure techniek konden Ernesto en Vincent beter hun snelheid van de afdaling vasthouden. Ik geraakte enkele meters achterop en na een laatste alles vernietigende inspanning, tikte ik vervolgens, op de finishlijn, mijn teamgenoot Alvaro aan, met een kleine 5 meter achterstand op de eerste 2. Zwaar hijgend, bijna piepend en met zwart voor mijn ogen liet ik me in de zachte sneeuw vallen. he-le-maal leeg. De frisse lucht zorgde echter voor een snelle recuperatie, dus na vijf luttele minuten stond ik al terug op mijn benen om mijn teamgenoot toe te schreeuwen. Na Alvaro, was Lucia aan de beurt, we stonden op dat moment nog op een derde plaats, op slechts enkele meters van de kopgroep. Bij Lucia ging het echter mis, en de voorsprong van de kopgroep bestond plots uit ongeveer 2 minuten vooraleer Simon de laatste ronden voor zijn rekening nam. De achterstand was echter, zelfs voor hem, te groot om in te halen. Ons team strandde dus uiteindelijk op een degelijke derde plaats (en dus niet laatste). Helaas gingen enkel de eerste twee door naar de finale in de namiddag. Wij zouden het dus in de namiddag, in de verliezers-finale moeten opnemen tegen de derde en vierde van de andere race (er waren immers 8 teams in totaal). Eerst en vooral, een broodnodige lunch, met voldoende koffie. Iedereen was tamelijk uitgeput, maar ook uitgelaten. Zowel tijdens de races, als bij de lunch werd er veel gelachen en plezier gemaakt. Wanneer ieders buik weer wat gevuld was, en iedereen opnieuw wat energie bijgetankt had was het tijd voor de verliezers-finale. Deze ging opnieuw over hetzelfde parcours, ik zou echter ditmaal als tweede vertrekken, achter Alvaro. De race was opnieuw verschroeiend. Alvaro tikte me, in laatste positie aan, met al een ronde achterstand, het werd dus een inhaal race. Gelukkig kon ik in de eerste ronde al een groot deel van de achterstand goedmaken en na opnieuw een goede beurt op de schietbaan, was het gat met de rest al gedicht. In mijn tweede ronde ging het echter moeizamer. Mijn spieren begonnen te verkrampen en de twee hellingen werden loodzwaar. Maar ook mijn tegenstanders kregen het moeilijk. We kwamen met drieën boven aan, de eerste had nog een voorsprong van 30 seconden op ons, de achtervolgers. Tijdens de afdaling sprong ik echter van de vierde naar de tweede plaats. En ik wist dit vol te houden over het laatste vlakke stuk. Ik tikte Lucia aan op de finishlijn, in een degelijke tweede plaats, op nog steeds 30 seconden van de eerste.  Lucia kon echter geen inhaalbeweging meer maken en ook Simon slaagde er niet meer in om het gat te dichten. We eindigden dus op een mooie, tweede plaats. Daarna was het tijd voor de grote finale. Het werd een spannende race, waarin het team van Ernesto uiteindelijk aan het langste eind trok. Iedereen supporterde echter voor elkaar en dat was mooi om te zien. Een groep van 25 mensen van over heel de wereld, samengesmolten tot een hechte familie.
In de late namiddag, nadat we alles weer hadden opgeruimd, keerden we met de bus terug naar Notodden. Iedereen keek gelukzalig voor zich uit, tevreden met de keuze om naar hier te komen en dankbaar voor dit hemelse avontuur.

19-03-2019, was een iets normalere schooldag. In de voormiddag moesten Thomas en ik tijdens de les didactiek, een lesje basketbal geven. De les draaide rond 'motivatie' dus hadden we veel spelvormen voorzien en dit viel in goede smaak bij onze medestudenten. Een leuke en succesvolle les en daar was onze docent Ola het mee eens. In de namiddag vertrokken we van de sporthal naar de universiteit. Daar hadden we, na een korte lunch, een theoretische les van Hakon. De les ging over 'idolen' binnen sport en de invloed die ze hebben. De dag werd afgesloten met volleybal, zwemmen en sauna.

20-03-2019, mensen die denken dat de zon geel is, hebben last van tunnelvisie. Het is een ware belediging om de zon te beschrijven met een simpel adjectief als 'geel'. De zon is zoveel meer dan dat.
De ochtend van 20 april was de zon, alles omarmend, hartverwarmend, een donker oranje, met een lichte tint van het helderste roos. Die ochtend was de zon, de grote liefde waar je altijd over fantaseerde, maar nooit in werkelijkheid langs je zijde had. Onder die, precies die, zon, reed ik met mijn vrienden richting naar Lisleherad, waar mijn derde en laatste KILO-dag zou plaatsvinden. Thomas, Lucia, Marco, Simon en ik zouden de Viking-day begeleiden op een schooltje in Lisleherad. Een hele dag gewijd aan de historie en cultuur van de vikingen.  We hielpen de kinderen zwaarden en schilden maken uit hout en karton en na een lunch rond het kampvuur mochten de kinderen die wapens gebruiken om echte Vikingse veldslagen na te spelen. Afgesloten werd er die dag met een spel 'levend stratego', hier mochten wij, de begeleiders, ook aan deelnemen. In de late namiddag keerden we terug naar Notodden. 's Avonds speelde ik nog zaalvoetbal.

21-03-2019, was een dag als elke andere. In de voormiddag hadden we een verschrikkelijk lange maar belangrijke les ter voorbereiding van onze trip naar Blefjell (één van de grootste gebergtes in Telemark). De les handelde over sneeuw. Alle positieve aspecten, de variaties, de gevaren, lawinegevaar, etc. (sneeuw is complexer als je denkt). Lijkt misschien laat om zo een les te geven, maar ondanks dat het hier eind maart is, is nog steeds alles met sneeuw bedekt. In de namiddag werd in Saetre de barbecue aangestoken en werd er buiten in het zonnetje gegeten. .

22-03-2019. Het was al enkele weken geleden dat ik mijn enkel omgeslagen had, maar deze was nog altijd gezwollen en ik had nog steeds last van pijnlijke steken. Ik besloot dus om deze dag te wijden aan verdere revalidatie, literatuur en poëzie.

The sun has many colours
yellow, orange, red, pink
vividly vibrating
over the
heavenly horizon
through our 
contrastingly chthonic 
irises 
permanently saved
in our
solitary souls.

One 
cannot
get the same
eye-opening experience
through the absolute
dullness
of a 
camera lens.

23-03-2019, begon in de vroege ochtend met een hike naast (en rond) de lange fjord/ het grote meer in Notodden. Het meer is bijna 40 km lang, dus om er in één dag helemaal rond te wandelen is bijna onmogelijk. Wij deden een kleinere tour van 18km waarbij we gebruik maakten van een lange brug om het meer over te steken. Het was een prachtige hike, al werd wel duidelijk dat de sneeuw stilletjes aan begon te smelten. We kwamen pas in de vroege avond terug in Saetre aan. Daar speelden we snel ons avondeten naar binnen en maakten ons gereed voor het verjaardagsfeest van Michaela (Tsjechië). Het thema was 'pink', maar er was letterlijk geen enkel 'pink' item in mijn kleerkast te bespeuren. Gelukkig hielpen Jade, Maike en Michaela even mee, zodat ik toch een perfecte outfit had voor het feestje.

24-03-2019, een echte rustdag, vol vriendschap. 's Morgens werd er met een grote groep gebruncht en bijgekletst. In de namiddag gingen we met dezelfde grote groep naar Eikeskar voor opnieuw een zalige namiddag. Jeweetwel, het standaard vuurtje met lekker eten, gepraat en gelach.

Week 10 (Meet the parents)

11-03-2019. Na een hemelse nacht, die abrupt werd afgebroken door het schelle geluid van mijn wekker, zat ik 's morgens al erg vroeg aan de ontbijttafel. Het was immers de dag van mijn grote presentatie van het "Sport and the media" project. Ik nam nog snel alles even door, terwijl ik mijn standaard ontbijt naar binnen speelde. Eenmaal aangekomen aan de universiteit besloot ik samen met mijn groepsgenoten om als eerste aan de beurt te gaan. Na een korte intro van Hakon, was het zover. Na een dik halfuur waarin we ons volledig onderzoek uit de doeken deden, was het allemaal al achter de rug. Een enorm succesvolle presentatie. De rest van de voormiddag konden we dus achteruit leunen in onze stoelen en zonder stress luisteren naar wat de andere studenten te zeggen hadden. In de namiddag, na een gezellige lunch, buiten in het zonnetje, rustte ik nog wat uit. Ik had de trip naar Holmenkollen nog niet helemaal verwerkt. 'S Avonds ging ik nog met een grote groep naar de sporthal om een balletje te gooien. Na een halfuurtje ging het echter mis. Ik kwam bij mijn landing op de voet van een medestudent neer. Gevolg: enkel weer volledig naar de kloten. Gelukkig was er een vriendelijke meneer in de universiteit die me met de auto terug naar huis kon brengen. Terug in Saetre hielp Michi me weer verder. De rest  van de avond/nacht bestond uit ijs leggen en drukverbanden aanbrengen. Geen pretje, maar zoals de meeste wel weten, ben ik dit meer dan gewoon.

12-03-2019. Al hinkend ging ik 's morgens naar de universiteit voor een korte theoretische les bij te wonen. De rest van de dag richtte ik me op mijn revalidatie. Mijn ouders zouden de volgende dag aankomen in Noorwegen en ik wilde in optimale staat zijn om hun hier de weg te kunnen wijzen. Michi was nogmaals een lifesaver die me de hele dag bijstond en me, waar nodig, optimaal hielp.

13-3-2019, had eigenlijk moeten aanvangen met mijn tweede KILO-dag. Een dag die zou worden toegewijd aan de samicultuur, met allerhande workshops over hun historie, manier van leven, koken, etc.. Helaas, gedurende de dag zouden de leerlingen zich veel op ski's moeten verplaatsen en wij , als begeleiders, moesten dan ook mee en hier was mijn enkel gewoonweg nog niet klaar voor. Hakon gaf me dus groen licht om thuis te blijven. Dus in de plaats van een enorm leerrijke, had ik eerder een saaie voormiddag. Ik poetste mijn kamer grondig om een goede indruk te maken op mijn moeder en deed nog wat kleine inkopen. De rest van de dag bestond opnieuw uit ijs leggen en drukverbanden, gelukkig had ik goede literatuur om mijn gedachten te laten afdwalen. 's avonds, zo rond een uur of zes, kwamen mijn ouders aan in Notodden. Het was een blij weerzien. Nadat ze mijn kot eens grondig onderzocht hadden (moeder was onder de indruk van de properheid), gingen we eerst even naar hun AirBnb voor hun spullen af te zetten. Vandaaruit ging het richting Eyde en ditmaal niet om te dansen. Het was vreemd om het lokaal zonder dansvloer te zien, maar het was enorm gezellig. Samen genoten we van een lekker diner waarbij ik uitgebreid de kans kreeg om mijn verhaal te delen. Na het etentje gingen we nog snel even naar de shop om wat inkopen te doen voor de volgende dagen.

14-03-2019, in de voormiddag trokken we met z'n allen naar Heddal Stavkirke. De Vikingse kerk is toch een must als je in Notodden bent en ook mijn ouders vonden hem indrukwekkend. Na de lunch en nadat ik al het nodige materiaal bij elkaar gesprokkeld had, vertrokken we met ons drieën richting Eikeskar. Het had echter net gesneeuwd dus de weg naar boven was een helse opdracht. Stap voor stap door de diepsneeuw, een echte Noorse ervaring, die nu ook mijn ouders eens mochten meemaken. Na een dik uur zwoegen bereikten we de top en was het tijd voor een lekker warm vuurtje. Nadat we het vuur zogoed als op gang hadden kwam ook Michi even langs. We bakten enkele worstjes op het kampvuur en aten deze gezellig op terwijl we genoten van het uitzicht. Wanneer het wat donkerder begon te worden, daalden we terug af naar Notodden. Daar aangekomen, stinkend naar de rook, was het even tijd om ons wat op te frissen. Mijn ouders gingen terug naar hun Airbnb en zouden bij het terugkeren ingrediënten meenemen om een lekker dinertje te bereiden. Dat diner bleek uiteindelijk uit een goede biefstuk met champignonroomsaus en noisettejes te bestaan.  Een luxe-maaltijd die ik me hier, jammer genoeg, niet elke week kan veroorloven. Ik genoot dus van elke hap. Na het avondeten kletsten we nog gezellig wat bij vooraleer we onze bedjes indoken voor een goede nachtrust.

15-03-2019, in de voormiddag van deze grijze dag ontstonden er, toepasselijk, enkele kleine problemen, die gelukkig relatief snel opgelost waren. In de namiddag nam ik mijn ouders mee naar Gronkjaer skicenter.  Men kan immers niet naar Noorwegen komen zonder een keer op ski's gestaan te hebben, want dat maakt nu eenmaal deel uit van de brede Noorse cultuur. Dus schuifelden mijn ouders achter me aan, terwijl dikke sneeuwvlokken vanuit de donkere hemel naar beneden dwarrelden. Als een trotse moeder eend toonde ik mijn ouders de prachtige Noorse natuur vanuit een totaal andere dimensie. De kuikentjes genoten, mits enkele vervelende complicaties, van deze ervaring. Na een dikke twee uur skiën hielden we het voor bekeken, zowel de moeder als de kuikentjes kregen immers last van een "lege maag" en deze moesten dus dringend gevuld worden. Nadat iedereen zich snel had opgefrist, zakten we terug af naar het indrukwekkende centrum van Notodden. We aten opnieuw gezellig en lekker bij Eyde vooraleer terug te keren naar mijn stulpje. Het einde van, alweer, een mooie dag.

16-03-2019, in de ochtend vertrokken we al vroeg naar Oslo, we zouden daar immers het weekend doorbrengen. Bij vertrek had ik een vreemd en droef gevoel dat zich over me heen stortte, het was een simulatie van hoe het waarschijnlijk in juni zou zijn, wanneer ik hier voor goed moet vertrekken. Maar terug ter zake, de rit verliep tamelijk vlot en nadat we ons in het hotel ingecheckt hadden, namen we de bus naar Oslo centrum. Daar spendeerden we de rest van de dag. We kuierden rond en bezochten de belangrijkste monumenten. Oslo is niet echt iets speciaals maar het was toch gezellig. 's avonds genoten we nog van ons laatste avondmaal samen.

17-03-2019. In de ochtend was het dan alweer zo ver. Tijd voor afscheid. Mijn ouders zetten me af aan het busstation, waar ik de bus terug naar Notodden zou nemen. Na een stevige omhelzing scheidden onze wegen weer voor opnieuw 3, lange maanden. De bus kwam aan en samen met mijn medestudenten die juist terugkwamen van Vilnius en dus (niet toevallig) op dezelfde bus zaten, ging het terug naar Notodden. daar spendeerde ik de rest van de namiddag aan schoolwerk.

Week 9 (Holmenkollen)

04-03-2019, was nog maar eens een spectaculaire maandag. Ondanks het slechte weer (ijsregen en rukwinden tot 80km/h), ging de snowboardles toch door. Younes en Brenda waren nog op bezoek, dus ook zij kwamen mee om de Kongsbergse pistes eens uit te testen. Zoals altijd mochten we het grootste deel van de dag op ons eigen oefenen (wat ideaal was aangezien ik dan met Younes en Brenda kon snowboarden), maar tijdens het uurtje dat we effectief les hadden werkten we verder aan jumps. Dit keer kwamen er ook al iets geavanceerdere jumps bij kijken, zoals de 180°.  Het was dus opnieuw een heel leuke dag op de pistes, hoewel, tegen het einde van de namiddag, iedereen er toch wel een beetje op uitgekeken was. De ijsregen smolt op onze kledij met als resultaat dat iedereen uiteindelijk doorweekt was. 's Avonds kookte ik nog samen met Younes en Brenda een lekkere (laatste) avondmaal bijeen, vooraleer we afscheid namen van elkaar. Zij vertrokken immers de volgende ochtend terug richting België en ik moest zelf ook vroeg op aangezien ik terug naar Kongsberg ging om te snowboarden.

5-03-2019, de donkere hemel bij het opstaan stond in scherp contrast met de heldere hemel die ik die dag te zien kreeg tijdens het snowboarden met mijn roommate Michi (en natuurlijk Rik en Thomas). Het was Michi's tweede les en dus besloot ik om op bochten te werken. Na enkele uren (en een stuk of 100 valpartijen) had Michi EINDELIJK door hoe het werkte (Een Servisch brein houd blijkbaar niet zoveel van luisteren naar instructies). Bij thuiskomst werd er nog een spelavond georganiseerd.

06-03-2019 was een speciale woensdag. Die dag hadden we immers onze eerste les biatlon. Vol verwachting en in de stralende zon, stapten we op de bus richting skistation. Daar aangekomen, kregen we eerst een hele briefing/workshop rond veiligheid. Biatlon werkt immers met echte geweren en daar had niemand van ons effectief ervaring mee. Na een dik uur waarin we leerden hoe we ons moesten gedragen rond en met geweren en waarin we leerden hoe we de geweren moesten laden, was het tijd voor het echte werk. Hakon bracht ons naar de shooting range, daar mochten we, na de veiligheidsregels nogmaals te herhalen, op de targets schieten. Je krijgt telkens 5 kogels die je richting de schietschijf afvuurt vanop 50 meter afstand. Reeds bij mijn tweede beurt schoot ik alle 5 kogels raak! Wanneer we niet aan de beurt waren om te schieten, skieden we de tour van 2km.  Al bij al een fantastische ervaring. In de namiddag werd er nog aan de 's anderendaagse presentatie gewerkt (ter voorbereiding van de Holmenkollen trip). Nadien werd er nog meer voor school gewerkt, namelijk voor het project van Sports and the media. Dat project moesten we op de maandagochtend na Holmenkollen presenteren, dus de tijd begon te dringen.

07-02-2019, een Belgische schooldag in Noorwegen. s' Ochtends stonden de presentaties ter voorbereiding van Holmenkollen gepland. Samen met mijn groepsgenoten presenteerde ik de beste ski-jumpers die zouden deelnemen in Holmenkollen. Nadat ook de andere groepen hun presentaties gegeven hadden, keerden we, na de lunch in het cafetaria van de school, terug naar Saetre voor meer schoolwerk. De hele namiddag spendeerde ik samen met mijn groep aan het project van Sport and the media. Na urenlang zwoegen slaagden we erin om onze presentatie voor maandag (zo goed als) te vervolledigen. 's Avonds rustte ik uit in de sauna.

08-03-2019, de ochtend begon met muziek uit de 70's, sterke koffie en veel zon. Samen met mijn groepsgenoten van Holmenkollen ging ik inkopen doen voor de trip. Nadien, in de vroege namiddag, maakte ik mijn rugzak klaar voor vertrek.  Om 17.00u kwamen we gepakt en gezakt samen aan de universiteit. Daar werden de tenten, bijlen en schoppen verdeeld, waarna we al het materiaal in de aanhangwagen van de bus stockeerden. En dan was het zover, iedereen de bus in, en richting Oslo! Na een kleine twee uur rijden kwamen we aan in Holmenkollen (de berg boven Oslo).

Het Holmenkollen Ski Festival is een traditioneel jaarlijks langlaufski-evenement en ski-jump evenement in Holmenkollen, Oslo, Noorwegen. De volledige officiële naam van het evenement is Holmenkollen FIS World Cup Nordic. Jaarlijks zakken duizenden mensen (voornamelijk jongeren) af naar Oslo om dit evenement bij te wonen. Het is het Mekka voor langlaufers en langlauffans. 

Al bij het uitstappen kregen we een voorproefje over hoe de volgende dagen er zouden uitzien... koud. Een stevige Noorderwind blaasde recht door onze ziel terwijl we onze rugzakken en tenten uit de aanhangwagen haalden. Wanneer iedereen zijn materiaal had, wandelenden we gedurende 1 kilometer door de bossen en naast de langlauftracks. De muziek galmde door de bossen en over de berg, de sfeer zat er, ondanks de koude, al goed in. Aangekomen bij onze kampeerplaats, op een open plaats, juist naast de wedstrijdpiste, moesten we eerst met de schoppen een vlakke ondergrond creëren in de sneeuw. Nadien konden we aan onze tenten en het grote kampvuur beginnen. Na een dik uur was iedereen er in geslaagd dit te doen en konden we met het avondeten beginnen. Onze groep at die avond overheerlijke burgers, natuurlijk op het kampvuur bereid. Terwijl we aan het eten waren, zagen we reeds enkele X-country fanaten in het donker over de pistes skiën. Na de afwas, die met behulp van sneeuw gedaan wordt, gingen we met de hele Erasmus groep de berg omhoog. Daar, op het hoogste punt van de piste, kampeerden de meeste mensen en werd er traditiegewijs een groot feest gehouden. We dansten en dronken in de sneeuw samen met duizenden Noren, Zweden en mensen van over de hele wereld, de sfeer die er rondhing was buitengewoon magistraal. Rond 1.00u ging het echter terug naar onze tent, 's ochtends moesten we immers al vroeg op voor de 50km van de mannen, één van de belangrijkste wedstrijden van het weekend. 

09-03-2019, begon met een ijskoude nacht. In een tent slapen bij -12° is niet evident, maar dankzij enkele tips van de docenten kwam ik zonder problemen de nacht door, in tegenstelling tot mijn Taiwanese vriend Tony die langs me lag in een slaapzak met een comforttemperatuur van 15°!!!! De hele tent bewoog heen en weer door de rillingen van zijn lichaam. Rond 8.00u moest iedereen uit de veren voor het ontbijt, maar de meesten waren (door de koude) al veel eerder wakker. Het verlaten van mijn warme slaapzak was enorm pijnlijk, de koude nam meteen over, en de verse kleren die ik in de tent had klaargelegd waren zo goed als bevroren. Dus, even de knop omdraaien, snel omkleden, op je tanden bijten, uit de tent komen in je bevroren schoenen, een toertje gaan lopen en ter plaatste op en neer springen om het weer wat warm te krijgen, is het enige dat je op zo een moment kan doen. Na het schamele ontbijt, rond het schamele kampvuur, in een halve sneeuwstorm, begon de grote wedstrijd van die dag, de 50km van de mannen. Gedurende de 6 rondes die de atleten deden, wandelden we rond de pistes, terwijl we de atleten luidkeels aanmoedigden, en het hele spektakel in ons opnamen. Oorverdovend was het. Duizenden supporters, waarvan de helft bezopen, schreeuwden de atleten vanuit de bossen rond de pistes toe. Fans werden onderkoeld afgevoerd, omdat ze, wellicht zat, te lang in de sneeuw gelegen hadden. Na de 6 rondes, finishten 4 Russen voor alle andere atleten. Een ware schande voor de Noren, die zich al snel weer op de alcohol richtten en hun schaamte probeerden weg te drinken. Wanneer de storm was gaan liggen en alle atleten waren binnengekomen, was het tijd om zelf de pistes eens te ontdekken. De officiële pistes werden namelijk opengezet voor toeschouwers na de race. Samen met enkele andere studenten ging ik dus zelf, met mijn ski's de pistes op. Samen gingen we via de piste de berg omhoog terwijl we nu zelf luidkeels werden aangemoedigd door de toeschouwers alsof we zelf professionele atleten waren. WAT EEN ERVARING. Een orkaan van geluid, een zalige piste en één voortdurend terugkerende gedachte in je hoofd "niet vallen". Nadat we de 10km  éénmaal achter de rug hadden, hielden we het voor bekeken. Het was al laat in de namiddag en dus tijd om het kampvuur terug wat steviger op gang te krijgen. Juist voor het avondeten besloten Rik, Jade en ik echter om nog een toertje te maken op onze ski's, maar ditmaal in het donker. Een ideale activiteit om je bloed weer een beetje door je lichaam te laten stromen en het wat warmer te krijgen. Die avond werd er pas laat gekookt (couscous) en dus ook laat gegeten. Het was nog steeds ijskoud en de temperatuur begon weer stevig te dalen richting de -10°. Toch besloten we terug een kijkje te gaan nemen in de 'party zone' boven op de berg, maar daar was niets meer te zien. Vreemd genoeg waren bijna alle toeschouwers reeds vertrokken. Achja, dan toch maar proberen te slapen in -10°??? 

10-03-2019, overnacht daalde de temperatuur naar -9°, ZALIG. Voor mij persoonlijk, opnieuw een tamelijk aangename nacht. De condens, die werd gecreëerd door de warmte van onze lichamen, veranderde door de koude temperaturen, in sneeuw. Hierdoor werden we 's ochtends wakker met sneeuw in onze tent (niet ZALIG, aangezien je je dan in de sneeuw moet omkleden). Die ochtend volgde ik dezelfde routine als de dag ervoor, maar één ding was anders. Het zonnetje scheen. Dus, in de voormiddag, tijdens de 30km van de vrouwen genoten we lekker van de stralende zon terwijl we opnieuw alle atleten luidkeels toeschreeuwden. Johaug, de Noorse superster, won uiteindelijk vlotjes. Na de wedstrijd was het tijd om snel ons kamp op te breken en al het materiaal naar de bus te brengen, want in de vroege namiddag stond het ski-jump evenement op het programma en hier hadden we allemaal tickets voor. Dus werden alle tenten snel opgebroken en de rugzakken gepakt. Wanneer alles weer netjes opgeruimd was, zakten we met z'n allen af richting stadion. Daar was de grote schans en ook de aankomst voor de X-country wedstrijden. We namen met z'n allen plaats op de zonnige tribune, vergezeld door duizenden Polen, die jaarlijks massaal naar Oslo afzakken om hun ski-jumpers aan te moedigen. Aangezien ik de voorbije weken de wereldkampioenschappen van het schansspringen gevolgd had, kende ik de meeste springers. Het was echter nog indrukwekkender om met mijn eigen ogen te zien, hoe de mannen voor ettelijke seconden door de lucht zweefden. Na de finaleronde, die, jammer genoeg, gewonnen werd door de Noor Robert Johansson, ging ik nog met Simon naar de tunnel waar de atleten voorbijkwamen. Simon was immers een goede kennis van Markus Eisenbichler, kersvers wereldkampioen op de grote schans (Seefeld 2019). NA enkele minuten wachten, kwam hij naar buiten, en na een hartelijke groet tussen de twee vrienden, kon ook ik enkele woorden met hem delen. Een fantastische ervaring! Na dit overweldigende moment, moesten Simon en ik echter snel terug richting bus lopen (en deze stond boven op de berg, niet aan het stadion). Gelukkig haalden we hem nog vlotjes. Na een terugrit van twee uur, begon de vermoeidheid toch wel door te slaan. We moesten echter alle tenten nog te drogen hangen op de universiteit voordat we naar huis mochten om daar eindelijk ons warme bedje in te duiken.