Week 5 (Eerste bezoek)

Vrijdag 08-02-2019. Ik werd wakker door de zachte zonnestralen die mijn kamer binnendrongen. Het was een speciale dag, aangezien mijn nicht Laure me zou komen bezoeken. Aangezien het een prachtige dag was hadden we afgesproken om te gaan skiën en snowboarden in Kongsberg. We zouden elkaar dus ook daar ontmoeten. Om 10.00u 's morgens vertrok ik daarom samen met Michaela, Simon en Katharina (vrienden die ook wilden gaan snowboarden) richting Kongsberg. Daar reden we nog eerst even langs het busstation om onze eregast op te halen. Met haar koffer, een gloednieuw paar Dr. Martins en een sigaret in de hand wachtte ze ons op. Het was geweldig om haar te zien. Na een dikke knuffel, plaatsten we haar bagage in de koffer en reden we verder richting het skicenter. Ik moest deze laatste kilometer zelf ook in de koffer doorbrengen zodat mijn gast voldoende comfort had. Eenmaal aangekomen huurde Laure haar ski's en konden we de pistes op (die er extreem goed bijlagen). We begonnen langzaam aangezien mijn nicht al lang niet meer op ski's had gestaan, maar al snel bleek dat haar lichaam nog veel herinnerde. Samen hadden we een fantastische dag in de bergen. Het was enorm fijn om het euforische gevoel dat Noorwegen mij geeft, met iemand die zo dicht bij me staat, te delen. De sneeuw, de bossen, de bergen. Een echte droom. Na enkele uren de pistes afgesjeesd te hebben, begonnen de spieren echter wat tegen te werken. Tijd om terug naar Notodden terug te keren, dit keer met mijn nicht. Over het avondeten (wraps) vertelde ze me alles over haar tijd in Oslo en ik vertelde op mijn beurt over mijn tijd in Noorwegen. Na vervolgens enkele van mijn medestudenten ontmoet te hebben, keken we nog een film. Laure viel echter halverwege de film in slaap, iets dat ik onmogelijk achtte tijdens het bekijken van The Incredibles 2 (RIGHT JANNE SWINNEN????)

Zaterdag 09-02-2019. Laure had duidelijk haar slaap nodig dus stonden we pas rond 10.00u op. Na een tamelijk simpel ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan. Oorspronkelijk had ik een grote tour rond Notodden en naar Eikeskar gepland, maar door het slechte weer was dit helaas niet mogelijk. Voor de eerste keer in de vijf weken dat ik daar was, rees de temperatuur boven de 0 graden en dat betekende dat de eerst zo leuke sneeuw in regen veranderde. Sneeuw verdween beetje bij beetje en de ondergrond werd spiegelglad. Dus wegens deze omstandigheden werd de tour wat ingekort en zouden we naar Tinnemyra gaan, het meer dat boven Notodden ligt. Op onze tocht werden we vergezeld door enkele van mijn medestudenten. Het was veruit niet de mooiste dag hier in Noorwegen en dat vond ik enorm frustrerend omdat ik mijn nicht niet met een verkeerd beeld naar huis wilde laten gaan. Maar ondanks het weer was het nog steeds een zalige wandeling, bovendien zag ik Laure regelmatig verwonderd opkijken en dat deed me plezier. In de vroege namiddag keerden we terug richting Saetre, waar we een kleine lunch verorberden. Na het eten speelden we een Escape Room, dit ging echter niet altijd even vlot aangezien we beiden een klein klopje hadden van de voorbije dagen. Wanneer we beiden uit ons dipje waren 'ontwaakt', maakten we ons klaar voor het avondeten. Rond 18.00u vertrokken we richting Notodden centrum, we hadden besloten om in Military's Burgers te gaan eten. Daar genoten we van een stevige (heel stevige) burger. Na het gezellig etentje moesten we terug de berg omhoog richting Saetre, niet evident met de gladde voetpaden. Veel tijd om uit te rusten hadden we echter niet want al snel begon de voordrink voor ons wekelijks feestje. Uiteindelijk werd het een enorm fijne avond, waar mijn nicht ook eens kon zien met wat voor mensen ik hier een halfjaar moet samenleven. We waren beiden wel tamelijk moe en Laure had zondag ook haar vlucht terug naar België, vandaar dat we het die avond niet al te laat maakten.

Zondag 10-02-2019. Een grijze ochtend, letterlijk en figuurlijk. In de late voormiddag, nadat we op het gemak ontbeten had, moesten Laure en ik alweer afscheid nemen. De tijd loopt hier precies heel wat sneller. Na haar nog een stevige knuffel gegeven te hebben, vertrok ze met haar overvolle koffer richting bushalte. Haar hoofd was wellicht net zo vol (als haar koffer) met herinneringen aan dit prachtige land. Afscheid kan toch pijnlijk zijn. De rest van de dag draaide voor mij enkel nog rond schoolwerk. Ik had de komende week immers stage en ik moest deze nog voorbereiden. Ik werkte nog tot 's avonds laat door maar kreeg al mijn werk gelukkig af. Uitgeput ging ik naar bed, maar klaar voor een nieuwe, drukke, week.

Week 5 (Rjukan)

Maandag 4-02-2019, rond 7.00u 's morgens ontwaakte het grootste deel van Saetre uit een relatief korte slaap. De studenten Physical Education (Erasmus + Noorse studenten) vertrokken immers die ochtend met z'n allen op ski-trip naar Rjukan. Een historisch stadje, in het midden van de Telemarkse bergen. Nadat de hele groep samengekomen was aan de universiteit, bibberend in de duistere ochtend, werd het gezamenlijke materiaal verdeeld en in de bus gestockeerd. Vervolgens stapten alle studenten in hun vervoersmiddel, vol excitement uitkijkend naar de komende vier dagen op ski's (en de warme rit van 2 uur). Aangekomen aan onze verblijfplaats, Rjukan Fjellstue, een langwerpige, ouderwetse hut, ingericht op een authentieke Noorse wijze, ver boven de stad Rjukan, in het midden van de bergen, met een magnifiek uitzicht over de omringende witte bergtoppen, vielen er reeds dikke sneeuwvlokken uit de ijzige lucht.

Terwijl ik uit de bus stap verschijnt er een glimlach op mijn gelaat. De witte bergtoppen voor eeuwig op mijn netvlies gebrand, het eindeloze gevoel voor eeuwig in mijn gedachten opgeslagen. "Soms werkt het leven net zoals je gehoopt had", denk ik, terwijl dikke sneeuwvlokken op mijn schouders vallen.

Omdat we zo vroeg 's ochtends nog niet op onze kamers konden, laadden we slechts de ski's uit. Na een korte briefing over het verloop van de dag, vertrokken we met z'n allen de bergen in. Daar werden we in 2 groepen verdeeld. Mijn groep moest de eerste 2 uur met Torgeir mee. Hij nam ons mee naar een vlakker gebied in de diepsneeuw. Hier speelden we gedurende 2 lange uren allerlei spelletjes en activiteiten waarbij vele studenten aan de smaak van sneeuw herinnerd werden. Nadat alle activiteiten overlopen waren, vervoegde onze groep zich bij die van Hakon voor lunch. Terwijl iedereen zijn lunch verorberde bleef er voortdurend sneeuw vallen, wat een waterige toets aan de maaltijd gaf. Na het eten werd er van groep gewisseld, wat betekende dat mijn groep nu bij Hakon zou zijn voor enkele activiteiten op een helling. Keer op keer moesten we de helling af en telkens op een andere manier. Per minuut werd de moeilijkheidsgraad zwaarder en stijgde dus (onder luid gelach) het aantal valpartijen. Hakon haalde zijn camera boven om deze beelden te vereeuwigen. Na 2 uren eigenlijk alleen maar te vallen (maar ook veel te lachen en plezier te maken) vertrokken we terug naar onze verblijfplaats voor de kamerverdeling. Ik belandde uiteindelijk bij Simon in (stapel)bed. Een zeer rustige kamergenoot, ideaal op zo een drukke trip. Nadat iedereen zich geïnstalleerd had, verzamelden we om 19.00u in het restaurant voor het diner. Een simpele, maar lekkere en vooral voedzame maaltijd. Wanneer iedereen zijn buik weer lekker rond had gegeten en de maaltijd had doorgespoeld met een tas koffie of thee, kregen we van Hakon de nodige informatie voor de komende dag. Wegens het mooie weer zouden we al op dinsdag naar het plateau skiën in de plaats van woensdag. De ogen van de meeste studenten begonnen al regelmatig dicht te vallen tijdens deze briefing, maar bedtijd was het nog niet. Om 21.00u kwamen we allen samen in de 'videoroom'. Daar werd al het beeldmateriaal van de dag op groot scherm afgespeeld. Enkele van mijn elegante valpartijen werden helaas niet achterwege gehouden. Een geweldig einde van een veelbelovende dag.

Dinsdag 05-02-2019 begon met een pijnlijke rug. Mijn valpartijen van maandag en de harde matras waren de waarschijnlijke oorzaken. Al vroeg in de ochtend werden we aan het ontbijt verwacht, waar de meesten de slaap probeerden af te schudden met enkele tassen koffie. Uiteindelijk zorgde de opkomende zon en het prachtige daarbij horende portret van de omgevende natuur er echter voor dat alle ogen zich volledig openden. Adembenemend. Met een glimlach op ons gezicht bereidde iedereen ook meteen zijn lunch voor later op de dag. Ski's werden vervolgens gewaxt, rugzakken werden gevuld en dan was het tijd voor de trip. Met een groep van 50 man skieden we door de bergen. De zon scheen en haar warme, gouden stralen wierpen een prachtig licht over de besneeuwde toppen. Na ongeveer 5 kilometer verlieten we de "track" en ging het verder door de diepsneeuw. De studenten vooraan kregen het zwaar te verduren, zij moesten immers in de verse diepsneeuw een pad creëren voor de rest van de groep. Zeker op steile hellingen was dit niet evident. Nu voor één of andere reden wilde Hakon mij vooraan in de groep (waarschijnlijk gewoon om mij te pesten). Dit leidde op sommige momenten voor wat frustraties, aangezien mijn ski's op steile hellingen voortdurend in de diepsneeuw vast kwamen te zitten, wat dan weer leidde tot een valpartij, wat op zijn beurt leidde tot veel energieverlies. Maar eind goed al goed, na een uitputtende tocht van ongeveer 12 kilometer bereikten we de top van de berg en strekte het Hardangervidda plateau zich voor ons uit. Een adembenemend uitzicht dat men het beste kan vergelijken met de Sahara (niet de Lommelse), volledig in het wit. Over het relatieve vlakke plateau bleek het skiën veel vlotter te gaan. Na nogmaals een kleine 5 kilometer doorheen deze woestijn van sneeuw geskied te hebben was het tijd voor onze lunch (eindelijk!). Dit was echter het minst aangename moment van de dag. "Hoe kan dat nu?", vraagt u zich misschien nu af. Ik moet beamen, het uitzicht was magnifiek, ik zou er dagenlang naar kunnen staren, maar de koude daar vanboven, zou zelfs de warmste harten doven (lees: het was fucking koud). Als je in beweging bent speelt dat allemaal geen rol, maar als je al zittend, je droge boterhammen moet opeten, dan voel je na 1 minuut je vingers en tenen gevoelloos worden. En zo trekt de koude, iedere minuut, verder en verder doorheen je lichaam. Alle Erasmus studenten konden al snel hun vingers niet meer voelen en dus speelden ze hun lunch in recordtijd naar binnen. Na 10 minuten was iedereen al weer klaar om te vertrekken BEHALVE alle Noorse studenten, DIE, AL LACHEND EN PRATEND, MET HUN BLOTE HANDEN ZATEN TE ETEN ALSOF HET 20 GRADEN WAS????????  De Erasmus studenten hadden al snel door dat de Noorse studenten graag hun tijd namen om uitgebreid te lunchen, dus zat er niets anders op dan als een stelletje idioten in een kring rond te skiën om toch een beetje warm te blijven. Uiteindelijk waren ook de Noren klaar met hun vijfgangenmenu en konden we aan de terugtocht beginnen. Normaal gezien was het de bedoeling om een rondgang te maken, maar de wind was stevig komen opzetten gedurende de lunch, dus besloten Hakon en Torgeir om rechtsomkeer te maken. Ondanks dat het dezelfde route was, was ook de terugweg enorm eventful. Smalle en steile afdalingen door de diepsneeuw en tussen bomen, op X-country ski's klinkt misschien gemakkelijk, maar dat was het niet. De ontelbare valpartijen werden echter wat opgefleurd door een prachtige roze zonsondergang, die we juist voordat we terug op het 'hotel' aankwamen, kregen te zien. Na een snelle douche, was het al tijd voor het diner (Alle Erasmus studenten waren duidelijk uitgehongerd). Simon en ik besloten echter om aan een Noorse tafel aan te schuiven, wat voor enkele interessante gesprekken zorgde, terwijl we genoten van heerlijk verse vis.
Die avond werd er nog wat gekaart en gepraat, tot uiteindelijk de oogjes dicht vielen.

Woensdag 06-02-2019 begon met een nog pijnlijkere rug. Met de behulp van koffie werd die pijn gelukkig al snel verlicht. Na het standaard Noorse ontbijt was het opnieuw hetzelfde verhaal als de afgelopen dagen. Ski's aan en de berg op. Boven op een nabijgelegen berg, werd de hele groep in 6 verdeeld. Elke groep kreeg de taak om een bepaald parcours of obstakel in de sneeuw te bouwen, dit moest in de voormiddag volbracht worden, zodat we in de namiddag met onze ski's op deze 'obstakels' konden 'spelen'. Obstakels waren, een ski-jump (groot), obstakel parcours, heuveltjes afdaling, diepsneeuw afdaling, etc.. Na een hele voormiddag in de sneeuw geploeterd te hebben, onze opdracht vervolledigd te hebben en onze lunch gegeten te hebben, was het tijd om de verschillende activiteiten te testen. Er waren 6 verschillende activiteiten die iedereen moest doorlopen in een doorschuifsysteem. Bij vele activiteiten ging ik (en de andere studenten) regelmatig tegen de grond. Hakon en Torgeir wisten natuurlijk dat dit ging gebeuren, vandaar dat zo goed als alle feiten op camera staan. Uiteindelijk was het een enorm uitdagende, grappige en zalige namiddag vol ski-plezier. Vol blauwe plekken keerden we terug naar het hotel voor een korte (koude) douche. Dit werd opgevolgd met het video-moment waar we alle valpartijen nog eens in slow-motion konden herbekijken. Nadien was het reeds tijd voor ons laatste avondmaal in Rjukan. We kregen een lekkere goulash voorgeschoteld. Na het eten was het tijd voor een historisch verhaal, verteld door onze interessante gastheer, Tur. Hij vertelde ons verhalen over de befaamde saboteurs uit WOII. Deze saboteurs probeerden in verschillende missies om de Duitse productie van zwaar water of dideuteriumoxide in Rjukan te beëindigen. De Duitsers hadden dit zwaar water immers nodig voor hun projecten rond nucleaire bommen. Tur kende deze saboteurs persoonlijk, vandaar dat hij deze verhalen kon voortvertellen. Dit leerrijk moment werd opgevolgd door een korte quiz, georganiseerd door Torgeir en Hakon. De quiz was moeilijk maar had vele grappige momenten. Toen de winnaar van de quiz bekend was (niet onze groep) begaf de hele groep zich nog naar de videoroom voor een klein feestje. Iedereen was echter uitgeput dus de meesten kropen al snel onder hun lakens.

Donderdag 07-02-2019 was de laatste dag in Rjukan. De enige dag dat we niet op de skilatten zouden staan. Na het ontbijt stond er die dag immers een kunstwedstrijd gepland. De voorbije dagen had iedere groep (10 groepen in totaal) een lege, langwerpige bak moeten vullen met sneeuw, over de dagen werd deze sneeuw dan hard. De wedstrijd bestond er simpelweg uit om met je groep een uniek sculptuur te creëren uit je blok sneeuw/ijs. Onze groep besloot om onze periode in Noorwegen en in Rjukan te visualiseren. We besloten dus een sculptuur van een Viking helm te maken. De basis van de helm was echter een berg. Tussen de hoorns en dus op de top van de berg , maakten we ook een vlak stukje, dat het Hardangervidda plateau moest voorstellen. Na twee uur stevig doorwerken, was ons meesterwerk af en mochten we het aan de rest van de studenten voorstellen. Na hevig overleg van de jury, Hakon en Torgei strandden we uiteindelijk met ons werk op een mooie derde plaats. Er werd vervolgens nog een kampvuur gebouwd, daar bakten we met de hele groep nog wat worstjes voor onze lunch. Na de lunch was het echter tijd om te vertrekken. Ik pakte mijn rugzak en ski's, plaatste deze in de bus en nam vervolgens zelf plaats. Na een opnieuw prachtige rit van 2 uur, kwamen we terug aan in Notodden. Iedereen was voldaan na een fenomenale trip. In Saetre was het die avond stil. Bijna alle studenten genoten van hun comfortabele matras en gingen al vroeg naar bed.

Week 4 (Cooking outside)

Maandag 28-01-2019, een fantastische start van de week. Na een les Sport and the media in de voormiddag, werden we rond 13.00u in het cafetaria opgewacht door Ola voor een les 'Outdoor cooking'. De bedoeling van de les was dat we onze creativiteit zouden gebruiken om in de natuur (bos) een hoofdgerecht en dessert te maken waarvan we nooit gedacht hadden dat het mogelijk zou zijn om dat effectief te bereiden boven een zelfgemaakt vuurtje.
Met onze rugzakken vol ingrediënten, potten, pannen, bijlen en boomzagen, volgden we Ola de bossen in. Na een prachtige tocht van 45 minuten, kwamen we aan op een idyllisch, wit stukje bos, waar we verschillende kampen zouden bouwen. Natuurlijk hadden we wel hout nodig voor onze vuurtjes. Dus leerde Ola ons eerst hoe we manueel (met de zaag) een boom moesten neerhalen. Nadat de boom gevloerd was, begon iedereen met goede moed grote stukken hout af te zagen. Een kleine 5 minuten later lag echter de helft van de groep al in de diepsneeuw te sterven. Uiteindelijk, nadat niemand zijn armen nog effectief kon voelen van al het zagen en klieven, had iedereen genoeg hout voor een vuurtje te maken.
Het vuurtje van onze groep (= Vincent, Marketta, Javi en ik) was veruit het meest stabiele dus konden we meteen beginnen met ons gerecht. Gebakken patatjes met goulash.
Ons plan was simpel, we zouden met platte stenen een oventje bouwen voor onze patatjes, terwijl we de goulash in een kookpot boven het hoofdvuur zouden bereiden.
In de praktijk was het toch allemaal niet zo evident. Het vuurtje onder onze steenoven ging voortdurend uit.
Na wat hulp van Ola, slaagden we er toch in om een fatsoenlijke oven te creëren en al snel was ons heerlijk gerecht klaar. Enorm mooi om te zien hoe je toch, met weinig materiaal, veel kan bereiken.
Nadat iedere groep ook zijn/haar dessert had verorberd (appelsien met gesmolten chocola) braken we ons kamp op en keerden we terug naar de universiteit. Een enorm leerrijke en interessante namiddag/avond. 's Avonds ging ik nog met Tony naar de sporthal voor ons wekelijks partijtje basketbal. We waren beide eigenlijk al redelijk moe na onze lange dag, het niveau lag dus niet al te hoog.

Docent Ola

Dinsdag 29-01-2019 moest iedereen al weer vroeg uit de veren. In de voormiddag stonden immers de presentaties voor de Ski-course in Rjukan (week 6) op het programma. Een lange, theoretische voormiddag die gelukkig enkele keren opgefleurd werd met een wat grappigere presentatie. De namiddag werd gespendeerd aan foodshopping aangezien mijn koelkast alweer leeg was 😟. 's Avonds werden Simon, Mathilde en ik echter nog bij Tony (onze Taiwanese vriend) verwacht voor een typisch Taiwanees diner. Het eten was overheerlijk, ik had soms enkel wat moeilijkheden om mijn rijst op te pakken met de chopsticks. 

Woensdag 30-01-2019 was een bitterkoude dag, vol sneeuw, die we al snowboardend doorbrachten in Kongsberg. Buiten één harde smak, waarbij ik mogelijk een whiplash heb opgelopen, was het veruit mijn best dag op de slopes. Steeds meer dingen lijken me te lukken. 's Avonds relaxten we wat in de sauna van de universiteit. Dit werd opgevolgd met een movie night, maar iedereen viel voortdurend in slaap. 

Donderdag 31-01-2019 was de eerste dag die week dat we niet om 7.00u moesten opstaan. We hadden die dag 2 lessen op het programma. De eerste van die 2 was schaatsen. Hier spendeerden we 2 uur aan ijshockey spelen. Geweldig leuk, maar niet zo evident. Je moet immers op immens veel dingen tegelijk letten. 

In de namiddag hadden we een vergadering met onze mentoren voor onze stage in week 7. Ik werd op een school in Hogas geplaatst, de school het dichtst bij Saetre. Het programma werd overlopen met wat koffie, thee, vers fruit en wafels en belangrijke gegevens werden uitgewisseld. Nadien mochten alle studenten beschikken. 's Avonds gingen we opnieuw met een groep naar het zwembad op de universiteit om wat te relaxen in de sauna.

Vrijdag 01-02-2019 was normaal gezien weer een dag om te snowboarden, maar aangezien mijn nekpijn alleen maar erger werd, besloot ik om, met het oog op de ski-trip van volgende week, een dagje uit te rusten. Ik werkte aan mijn bachelorproef, schreef wat poëzie, bezocht wat vrienden in de andere huizen en verwarmde mijn nek met het kersenpitkussen van Maike.

Zaterdag 02-02-2019 was opnieuw een actieve dag. 's Morgens stonden we vroeg op voor een dikke twee uur te gaan skiën in Gronkjaer. Bijna iedereen van de groep 'Physical Education' deed hieraan mee, aangezien er rond de middag een X-country skiing race zou plaatsvinden in Gronkjaer en de meesten wouden deze race natuurlijk zien omdat Simon, onze Duitse klasgenoot (en ex-professional in X-country) zou deelnemen. Met een groep van 20 man, stonden we dus aan de zijkant van de piste om onze held iedere ronde luidkeels aan te moedigen. Dit had overduidelijk een effect aangezien Simon, na een bloedstollende sprint, de tweede plaats wist te bemachtigen. Dit natuurlijk onder hysterisch geschreeuw van zijn fan-club. Met een glunderende lach, keerden we terug naar Saetre. Na zo een namiddag had iedereen enorm veel zin in een goed feestje. EN DAT WAS HET OOK. Het was al vroeg in de ochtend voordat de meesten in Saetre terug hun bed inkropen.

Zondag 03-02-2019 was opnieuw een typische zondag. Bij het wakker worden, scheen de zon door de gordijnen. Zo wil een mens wakker worden in Noorwegen. De combinatie tussen de sneeuw en de zon was prachtig en schreeuwde om geapprecieerd te worden door middel van een stevige wandeling door de ongerepte Noorse natuur. 

Na deze wandeling, volgde een overheerlijke brunch, bereid door Maike en Léandre. 

In de namiddag werd er nog even wat geschaatst en voor school gewerkt. De avond spendeerde ik met het schrijven van deze blog.