Week 8 (Snowboarding, hiking and visitors)

Maandag 25 februari 2019. Another day, another day. Bij het wakker worden werd ik overwelmd door een licht gevoel in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat ik door de lucht zweefde. De pijn in mijn hoofd was voor het eerst in 48 uur nergens te bespeuren en dit bracht automatisch een glimlach op mijn gelaat. De rest van de dag draaide opnieuw enkel en alleen om mijn herstel. Om half één werd ik opnieuw in het ziekenhuis verwacht waar ik een consultatie had met mijn dokter. Anika was opnieuw zo vriendelijk om mij als een echte moeder weg te brengen en op te halen. De dokter in het ziekenhuis had goed nieuws voor mij. De wonde op mijn rug zag er goed uit en de infectie was reeds afgenomen. De rubberen handschoen zat echter nog steeds in de wonde en deze haalde de dokter er zonder verdoving uit. Het was de verschrikkelijkste pijn die ik me kon voorstellen, maar het was nog niet gedaan. Nadat de rubberen handschoen uit de wonde was gehaald en de dokter de gapende wonde met zout water gereinigd had, wringde hij opnieuw een rubberen handschoen in de centimeterdiepe, open wonde. De pijn, die ik zonet gevoeld had, was niets in vergelijking met wat er op dat moment door mijn lijf ging. Na een minuut geduw, gewring en geworstel was het gelukkig gedaan en mocht ik opnieuw beschikken. Dankbaar verliet ik het hospitaal en stapte ik de grijze parking op, waar Anika me al zat op te wachten als een trotse moeder. In de namiddag keek ik samen met Anika en Maike naar enkele Duitse programma’s terwijl we genoten van een tasje thee en Anika’s verse cake. De rest van de dag, lees avond, spendeerde ik in bed. Ik voelde me al een stuk beter maar nog bijlange niet optimaal. De volgende dag zou echter weer beter zijn.

Dinsdag 26 februari 2019. Een grotendeels eenzame dag. Alle Erasmusstudenten brachten de hele dag al schaatsend en skiënd door. Er waren namelijk schaats - en skilessen gepland die dag. Dus terwijl iedereen plezier aan het maken was, bleef ik alleen achter in Saetre. Ik voelde me al stukken beter, maar het risico bij wintersporten zoals schaatsen en X-country skiing lag nog te hoog om reeds deel te nemen. Maar natuurlijk had het ook geen zin om een hele dag te zitten zeuren, dus besloot ik er een productieve dag van te maken door aan mijn bachelorproef te werken. In de late namiddag kwam de hele groep terug in Saetre aan, ze hadden allen een goede dag gehad. 's Avonds ging ik nog met Anika en Léo naar Hogas. Thomas, Sarah, Rik en Roeckie hadden namelijk een nieuwe plek gevonden om een kampvuur te maken, tussen Hogas en Eikeskar in. Samen maakten we een groot vuur en genoten we van de zonsondergang en het lekkere eten. We keerden pas laat en in de volle duisternis terug naar Saetre.

Woensdag 27 februari 2019. Dit begint saai te worden...Woensdag was immers opnieuw een dag die voornamelijk rond mijn gezondheid draaide. Rond de middag bracht Michaela me naar het ziekenhuis, waar ik opnieuw een consultatie had met mijn dokter.  Hier had ik me de hele voormiddag voor moeten oppeppen alsof ik Game 7 van de NBA Finals moest spelen, want ik wist wat me te wachten stond. De dokter begroette me vriendelijk en dit gaf me hoop. Maar éénmaal ik op de pijnbank lag ging hij toch gewoon verder met zijn Heidens ritueel, de ketter. Nadat hij klaar was met zijn prehistorische marteling, gaf hij me verdere uitleg. Ik zou normaal gezien niet meer moeten terugkeren. Hij had er immers een kleinere handschoen ingestoken ("VOeLt gE Da NiE?") en deze zou vanzelf uit de wonde komen wanneer de wonde terug dichtgroeit. Gerustgesteld vertrok ik dus uit het ziekenhuis, hopend dat dit de laatste keer zou zijn dat ik er zou komen (SPOILER: IT WAS NOT). In de namiddag ging ik samen met heel wat andere Erasmusstudenten naar Tinnemyra, sneeuw viel naar beneden, terwijl we de barbecue aanstoken en genoten van elkaars gezelschap. Het leven is zoveel simpeler dan het lijkt.

Donderdag 28 februari 2019. "I am revenant", of, zo voelde ik me toch. Ik werd wakker en voelde me HERBOREN, de herrijzenis van Jezus was er niks bij. Het euforisch gevoel dat zich tot alle toppen in mijn lichaam verspreidde, was het gevolg van het simpele feit dat ik eindelijk terug kon gaan skiën. Tijdens de ochtendles (X-country skiing) was het de bedoeling dat we, samen met Hakon, de Hogeli Rundt zouden doen. Bijna alle studenten haakten echter af dus bleven slechts Mathilde, Katharina en ik over. Na een uur zwoegen hadden we top van de berg bereikt en zaten we dus halverwege. Terwijl ik herstelde van de eerste 5 kilometer (mijn conditie was er slechter toe dan Berlijn na WOII) genoot ik van het uitzicht. De zon scheen op de omringende pieken van de Blyfjell bergketen. Veel te snel moesten we echter alweer verder, gelukkig ging het nu bergaf en dat ging een stuk vlotter. Helemaal leeg en uitgeput kwam ik terug in Gronkjaer aan. 10 kilometer skiën, zo snel na een bloedvergiftiging, was misschien toch niet mijn beste idee. In de namiddag stond er nog een les schaatsen gepland, maar ik had mijn lesje geleerd en besloot het in de namiddag rustig aan te doen en wat uit te rusten. 's Avonds was er nog een filmavondje in Hogas, een ideale afsluiter van toch wel een zalige dag.

Vrijdag 1 maart 2019 was een lange en zeldzame theoretische dag. We kregen tijd om aan ons sport and the media project over gender issues during the Nordic World Championships in Seefeld te werken. Dit project begon al aardig vooruit te gaan. Na een uur of twee moesten we echter ophouden want Hakon wilde beginnen met het plannen van de Holmenkollen trip. Deze zou het weekend van 8 tot 10 maart plaatsvinden. De groepen en taken werden verdeeld en de nodige informatie werd gegeven. Het plannen hield ons nog tot de lunch bezig. Na een korte lunchpauze ging onze dag echter verder met de evaluatie van onze teaching practice. Dit duurde gelukkig niet al te lang. Rond 15.00u kon iedereen terug naar huis terugkeren. Samen met Maike en Léandre bakte ik die namiddag nog een cake en 's avonds aten we gezellig samen, met een grote groep van 15 man.

Zaterdag 2 maart 2019 was ALWEER een topdag. De vriendin van Thomas, Axelle, was vrijdag in Noorwegen aangekomen en samen met Thomas had ze in Oslo een auto gehuurd. Die zaterdag wilden ze naar Kongsberg gaan om te snowboarden, Rik en ik hadden geluk want ook voor ons was er nog plaats in de auto. éénmaal in Kongsberg besloten Rik en ik wijselijk om Thomas en Axelle met hun tweetjes te laten boarden, zodat ze maximaal gebruik konden maken van hun quality-time hier in Noorwegen. Voor mij was het een enorm leerrijke dag op de pistes. Rik stuurde me de hele dag bij en gaf me veel kleine tips. 's Middags aten we gezellig met z'n allen samen buiten op het terras. De zon scheen dus dat was heerlijk. Ook in de namiddag gingen we terug de pistes op. Het was dan al wat drukker en langzaam verschenen er ook ijsplekken op de pistes, wat voor snowboarders een echte ellende is. We maakten het dus niet meer al te bont maar keerden tijdig terug naar de auto, waar ook Axelle en Thomas zich al aan het omkleden waren. Rond 17.00u kwamen we terug in Notodden aan, maar tijd om uit te rusten had ik niet aangezien Brenda en Younes (vrienden uit België) om 18.00u aan zouden komen. Ik nam dus snel een douche en ging vervolgens op pad richting het busstation in Hogas. Daar was het een blij weerzien met mijn Belgische vrienden (Brenda: "Hoe duur is het hier man?!"). Op de weg terug naar Saetre vertelden ze me alles over hun tijd in Oslo en ik vertelde op mijn beurt enkele gebeurtenissen die ik hier al meegemaakt had. Aangekomen in Saetre, toonde ik waar ze zouden slapen en gaf ik mijn vrienden even de tijd om zich wat op te frissen. Nadat zowel Brenda als Younes wat bijgekomen waren van de lange busrit, gingen we nog snel even naar Notodden centrum voor wat eten te halen in de supermarkt. Ik zou die avond Mexicaans koken en ik had nog wat extra ingrediënten nodig. éénmaal terug op kot, kon ik beginnen met koken en nog geen halfuur later stond er een heerlijke maaltijd op tafel. Over het avondeten werden er heel wat nieuwtjes uitgewisseld. Na de, al zeg ik het zelf, overheerlijke maaltijd, maakten we ons allemaal gereed voor een avondje in het Noorse nachtsleven, m.a.w. maakten we ons klaar voor het standaard Erasmus feestje op zaterdag. Voor Brenda en Younes was het een perfecte ervaring om eens in contact te komen met de mensen waar ik mee moet samenleven (zowel Noren als Erasmusstudenten).

Zondag 3 maart 2019 kan bijna niet met woorden omschreven worden. Het was het equivalent van perfectie en dat in de vorm van een simpele zondag. Na een toch wel zware nacht, werd er in Saetre op zondag uitgeslapen. Rond 10.00u, brunchte ik samen met Younes en Brenda in de keuken van mijn kot. Er waren verse broodjes uit de oven en daarbij werd er door Younes spek en eieren gebakken. Het zonlicht dat door het raam scheen, gaf een vrolijk accent en maakte het beeld compleet. Nadat iedereen zijn buik goed rond had gegeten maakten we ons klaar voor een namiddag en avond vol typisch Noorse Freeluftsliv. Rugzakken werden gepakt met eten, warme kledij en materiaal om een vuurtje te maken. Joggings werden omgewisseld voor stevige outdoorbroeken en slippers voor robuuste wandelschoenen. Tegen 11.00u vertrokken Michi, Brenda, Younes en ik aan onze tocht naar Eikeskar. Van Saetre, via de universiteit naar Hogas en vandaaruit de bossen in en de berg op. Aanvankelijk scheen de zon nog dus was het zalig wandelen, de dikke jassen rond ons middel gewikkeld, elke stap gepaard met een diepe ademteug om de frisse Noorse lucht door onze longen te laten waaien. Brenda en Younes genoten duidelijk van de prachtige Noorse natuur, terwijl ze, zwaar hijgend, achter Michi en mezelf aanliepen. Na een dik uur klimmen, bereikten we de top, Eikeskar. In de plaats van lekker uit te rusten, ging ik echter meteen aan de slag met het maken van een kampvuur. Ik zocht een dode boom uit, haalde deze neer en hakte deze vervolgens in stevige houtsblokken. Wanneer dit gebeurd was, konden we verder met het maken van het vuur. Samen met Younes en Michi sneden we kleine houtschilfers van de houtblokken, deze zijn ideaal om een vuurtje te starten. Een paar minuten later hadden we, na enkele pogingen, een knapperend vuurtje. Even later kwamen ook Léo, Anika, Thomas, Rik, Sarah, Thomas en Marco en Axelle boven aan. Het vuurtje werd uitgebreid en het kokerellen kon beginnen. We maakten tortilla's, hamburgers, hot dogs en bananasplit. De combinatie van het uitzicht (ondergaande zon), de gezelligheid en warmte van het vuurtje, het lekkere eten en het zalige gezelschap van mijn vrienden, maakte deze avond speciaal. Het was zo een simpel moment, maar het bracht een gigantisch grote gelukzaligheid met zich mee. En het is op zo'n momenten dat je als mens pas inziet, hoe verkeerd de meeste mensen leven. Een groot deel van de mensheid heeft het zicht op de simpliciteit van het leven verloren, wil altijd maar meer in zijn zoektocht naar geluk. Maar in realiteit is er maar weinig nodig om authentiek geluk te verkrijgen.
Wanneer de zon ver achter de horizon verdwenen was, doofden we het vuur, zetten we onze hoofdlampen op en daalden we in de duisternis terug naar Notodden af. 's Avonds keken we nog een film maar zowel Younes als Brenda gingen voor het einde van de film naar bed. De buitenlucht eiste uiteindelijk dus toch zijn tol.

VLOG van Michi: https://www.youtube.com/watch?v=yk6ZaaqLkkE

Week 7 (Het standaard leven in Noorwegen)

Maandag 18 februari, het begin van een nieuwe week. Wanneer ik die dag mijn ogen opende en naar buiten keek werd de natuurlijke omgeving overworpen door een lichtgrijze hemel. Denkend aan de zomerse temperaturen die er op dat moment in België rondhingen, kon ik niet anders dan een vies gezicht trekken en me klaar maken voor de les van die dag. Die les draaide rond leidinggeven in de natuur/ wildernis. Een interessant vak waarbij we leren om met een kaart en kompas een groep op een effectieve manier doorheen de wildernis te loodsen. Soms met ski’s, soms zonder. Na mijn ontbijtje vertrokken we met de hele groep van Saetre richting outdoor classroom. Daar kregen we een briefing van onze leerkracht Ola en werden er voor die dag twee leiders aangeduid. Hun job was om de rest van de groep van de universiteit, doorheen de bossen en bergen, naar een bepaald meer in het Noorden van Notodden te loodsen (en dit met de ski’s aan de voeten). Helemaal niet zo evident.Ik werd als luider aangeduid en nadat ik en Léandre, de andere leider, beide een kaart kregen van Notodden en omgeving, vertrok ik met de helft van de groep (met ski’s aan) op pad door de bossen.

Na enkele pauzes, erg noodzakelijk pauzes, aangezien de route niet de simpelste was met ski’s en iedereen dus regelmatig tegen de vlakte ging, bereikten we het af gesproken meer. We kwamen als eerste groep aan, dus blijkbaar had ik als leider toch de goede route gekozen. Wanneer ook de andere groep ons vergezeld had bij het prachtig bevroren meer, werd er weer een knapperend kampvuur gebouwd en aten we lekker onze lunch op. Broodnodig, want in de namiddag stond er nog een les didactiek van Simon en Mathilde gepland waarbij we op een besneeuwde helling, op onze ski’s, op verschillende manieren door de diepsneeuw naar beneden moesten. Zeker niet gemakkelijk, maar opnieuw een superleuk oefenmoment. Nadat iedereen nog enkele keren goed tegen de vlakte gegaan was mochten we van Ola beschikken. Dit betekende dus opnieuw met onze ski’s terug richting de universiteit. Het was een enorm eventvolle namiddag met veel gelach en heel veel plezier. Een standaard namiddag dus in het leven van een student in Noorwegen. Terug aangekomen in Saetre werd er een leuke avondetentje gepland. Er werd samen gekookt en achteraf werd er nog een filmpje gekeken. Iedereen ging wel relatief vroeg naar bed want de rest van de week stond in teken van het vak snowboarden.

Dinsdag 19 februari was een vrije dag. Een vrije dag is hier echter zelden een saaie of een luie dag. Samen met Simon en Leandre ging ik in de voormiddag x-country skiën. Terwijl Simon de route van 10 km deed, skiede ik twee maal de route van 5 km. De sky was clear dus de zon scheen fenomenaal hard op ons neer (genieten!). Een uitputtende ochtend en voormiddag maar zeker ook een voormiddag vol voldoening. Na de lunch in Saetre, ging ik met enkele andere studenten naar de universiteit. Het was namelijk coffe hour. Er werd veel gelachen en gepraat terwijl we genoten van verse koffie en chocolade broodjes. In de namiddag gingen enkelen nog naar Eikeskar maar hier was ik te moe voor. Ik besloot dus nog wat voor school te werken en uitgebreid te koken.

Woensdag 20 februari. Ik werd wakker en meteen verscheen er een glimlach op mijn gezicht, de zon scheen en dit betekent (met 95% betrouwbaarheid) een fantastische dag op de pistes. Ik kleedde me dus snel om, nam mijn snowboard en vertrok richting universiteit.Na de standaardrit van een half uur naar Kongsberg, vertrokken we samen met onze docent Runar de berg omhoog. Het eerste half uur van de dag spendeerden we in de blakende zon rond jibbing. Dit zijn allerlei kleine manoeuvres op het snowboard die voornamelijk met voetenwerk te maken hebben. Na deze kleine sessie mochten we zelf verder over de ijzige pistes. Ondanks dat de pistes, zoals eerder vermeld, redelijk ijzig waren, was het nog steeds een memorabele dag in Kongsberg. De zon scheen, het was lekker warm en we hadden een prachtig uitzicht. Bovendien ging het jibbing me tamelijk goed af en begonnen mijn jumps steeds gecontroleerder te worden. Uitgeput maar voldaan keerden we terug naar Notodden. De avond spendeerden we nog in de sauna om onze spieren optimaal te laten herstellen voor de volgende dag. De ijsplekken op de pistes hadden hun spoor bij sommige studenten wel nagelaten.

Donderdag 21 februari. Tok tok tok! Tok tok tok! Met dat geluid werd ik die ochtend wakker. Natuurlijk was het mijn kamergenoot Michi. Ik had hem immers enkele dagen geleden beloofd dat ik hem zou leren snowboarden. Ik had die dag zelf geen les en hij had een vrije dag. Dus net zoals de dag ervoor maakte ik me klaar voor een dag op de pistes in Kongsberg. Aangekomen in het skicentrum ging ik samen met Michi de babypiste op. Dit was namelijk de ideale manier om zijn eerste stapjes te zetten op zijn snowboard. Ik begon met enkele basis manoeuvres en dit bleek al voldoende te zijn voor een hele voormiddag te vullen. Michi deed zijn best maar een eerste keer op een snowboard is nooit gemakkelijk. Na de middag en na een stevige lunch die echt noodzakelijk bleek te zijn ging ik met Michi voor de eerste keer de berg omhoog. De blik in zijn ogen zei genoeg. Het zou niet lang meer duren voor zijn urine door de pijpen van zijn skibroek zou vloeien. Na heel wat aanmoedigingen van mij en andere studenten kregen we hem toch zover om aan de afdaling te beginnen. Aanvankelijk zeer moeizaam, maar nadat hij enkele keren goed gevallen was ging het beter en beter. Op het einde van de dag had Michi al echt plezier op zijn snowboard. Hij keek al uit naar zijn volgende les waarbij hij zou leren om bochten te nemen. Op de terugrit staarde Michi grijnzend voor zich uit. Hij was gelukkig maar ook duidelijk aan het einde van zijn Latijn. Die avond spendeerden we opnieuw in de sauna. Een echte gamechanger die ik in België erg zal missen.

Vrijdag 22 februari begon op een tamelijk actieve manier. Voor dag en dauw begonnen ik en mijn vrienden aan de stevige wandeling naar Eikeskar, waar we konden genieten van een prachtige zonsopgang. Bij terugkeer, zo rond de middag, aten we samen lunch. De rest van de dag rustten we allemaal wat uit voor het verjaardagsfeest van Rik en Thomas dat die avond zou plaatsvinden. Nadat iedereen nog snel wat gegeten had en zich uitgebreid had klaargemaakt in zijn of haar beste slaapoutfit ging het met de hele Erasmusgroep naar Hogas. Er werd gelachen, gedanst en gezongen. Het was een buitengewoon prachtige avond... tot ik me opeens niet meer zo goed voelde. Ik had barstende koppijn en daarnaast was er een tumor op mijn rug die blijkbaar bij een of ander val moet open gebarsten zijn en die pijnlijk begon te steken. Ik besloot dus samen met Maike naar huis terug te keren. Thuis nam ik nog enkele ontstekingsremmers en probeerde vervolgens (ondanks de pijn) toch wat te slapen.

Zaterdag 23 februari. De tot nu toe enige slechte dag die ik hier gehad heb. Ik werd ‘s ochtends wakker en alles deed pijn. Mijn lichaam voelde aan alsof ik in brand stond en zeker een bepaald punt op mijn rug leek op ontploffen te staan. Ik besloot die dag dus in bed te blijven en mij te focussen op mijn herstel. Ik probeerde verschillende zalven en pillen, maar niks leek te helpen. Tegen de avond begon ik zwart voor mijn ogen te zien en verloor ik enkele keren bijna het bewustzijn. Op mijn rug had zich ondertussen een tamelijk grote, paarse kring gevormd. Rond 20.00, ging het echt goed mis, alles werd zwart en ik voelde alle energie uit me weggezogen worden. Gelukkig was er Michi die me op dat moment kon helpen. Na een telefoontje met mijn moeder die ondanks alles kalm probeerde te blijven besloot ik aan Anika te vragen om me naar het ziekenhuis te brengen. Aangezien iedereen hier één grote familie is, zat ik nog geen kwartier later in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Dus na een korte rit naar de plaatselijke spoed werd ik opgenomen maar er was wel een probleem. Er was op dat moment slechts één verpleegster aanwezig, aangezien de dokter die van wacht was, op dat moment aan de andere kant van Notodden zat, waar een gigantische brand woedde. Ze nam dus enkele gegevens (bloed, temperatuur, etc) op en toen werd de ernst van de situatie snel duidelijk. Ik had 40° koorts en (volgens de verpleegster) waarschijnlijk een stevige bloedvergiftiging. Ik moest echter eerst terug naar huis, de verpleegster had immers geen idee wanneer de dokter zo terugkeren. Ze zou me dus nog bellen wanneer ik terug moest komen. Om 22:15 uur, kwam ik terug aan op Saetre, ik had het benauwd en de stress begon op te zetten. Na een zenuwslopend uur in Saetre werd ik echter om 23:15 uur opgebeld door het ziekenhuis om naar de spoed terug te keren. Eenmaal in het ziekenhuis ontmoette ik de dokter. Die wilde meteen na de tumor gezien te hebben (en de daarbijhorende ontsteking) een operatie uitvoeren. Na een lokale verdoving gekregen te hebben, sneed hij vervolgens mijn rug open om de tumor er uit te halen en de omgeving rondom de wonde te reinigen. Ik voelde er gelukkig weinig van. Wanneer de wonde schoon was propte hij, tot mijn verbazing (en walging) een rubberen handschoenen in de wonde. Dit diende voor de infectie (mocht deze terugkeren) naar buiten te duwen. Ten slotte schreef hij nog wat medicatie voor, pijnstillers en antibiotica tegen mijn bloedvergiftiging. Ik bedankte de dokter en nam afscheid. Het zou echter niet lang duren voor ik hem terug zou zien.

Zondag 24 februari. Opnieuw geen geweldige dag maar wel...beter. En dat woord werd voor mij een focuspoint waar ik veel moed uit kon putten. Ik kon die zondag nog steeds niet veel eten naar binnen krijgen maar ik voelde wel dat de hoge koorts langzaam aan begon af te nemen. Veel energie had ik echter nog niet en samen met de koorts en de vergiftiging was het gebrek aan slaap één van de voornaamste redenen hiervoor. De antibiotica die ik op dat moment moest nemen, moest om de 6 uur genomen worden, vier maal per dag. Dit betekende dat ik dus nooit langer dan zes uren kon slapen. Daarnaast moet ik wel vermelden dat mijn kamergenoot Michi er alles aan deed om mijn dag zo goed mogelijk te maken, waarvoor ik hem enorm dankbaar ben. Dat alles terzijde, besloot ik om me die dag voornamelijk op schoolwerk te concentreren. Hopend dat de volgende dag opnieuw beter zou zijn.

Week 6 (stage)

Maandag 11-02-2019, mijn eerste stagedag. Mijn wekker ging af om 6.30u. Elke bloedcel, hersencel en spiervezel in mijn gesloopte lichaam wilde zich terug omdraaien en verder slapen. Gelukkig (of misschien net niet) hebben mijn ouders me fatsoenlijk opgevoed, ik stond dus als een flinke schooljongen op, poetste mijn tanden, at yoghurt en fruit als ontbijt, maakte mijn rugzak en vertrok  met Ernesto (Spanje) en David (Tsjechië) op pad naar Hogas. Ook zij leken nog niet echt wakker, ik zou dus veel steun krijgen van mijn partners deze week... Hoe dan ook werden we om 8.00u op onze stageschool verwacht en die lag, zoals eerder vermeld, helemaal op de top van Hogas. Voor ons betekende dat dus een stevige wandeling van 45 minuten bergopwaarts (geen betere manier om je maandagochtend door te brengen 😉). Na veel gepuf en gehijg, waarbij ik regelmatig het vreemde gevoel had in een verlossingskamer te zitten, bereikten we, tamelijk bezweet de 'Hogas skole'. Daar werden we verwelkomd met een prachtig uitzicht over de bijna volledige Telemarkse mountain range. Blefjell, Gaustatoppen, Blyfjell en nog vele andere pieken waren allen te zien vanuit de lerarenkamer, die, met goede reden, van vele grote ramen voorzien was. We ontmoetten Knut, leerkracht in Hogas voor reeds 20 jaar en onze supervisor voor de week. Knut gaf ons een rondleiding doorheen de schoolgebouwen waarbij we ons in elke klas kort even mochten voorstellen. Vervolgens begon echter het echte werk. Doorheen de dag volgden we enkele klassen mee, we observeerden, assisteerden en kregen hier en daar wat opdrachtjes. In het algemeen was het de bedoeling om met de leerlingen te communiceren en een beeld te krijgen van het educatieve systeem in Noorwegen. Die dag volgden we eerst en vooral een lesje Engels (10 jarigen), hier moesten we een uitgebreide presentatie van onszelf geven, dit gebeurde natuurlijk grotendeels in het Engels. De leerlingen begrepen zo goed als alles. De manier waarop de kinderen hier al op een enorm jonge leeftijd Engels kunnen spreken en verstaan, blijft me verbazen. Het lesje Engels werd opgevolgd door een les lichamelijke opvoeding (badminton). Hier mochten we het tegen de kinderen zelf opnemen, wat ze natuurlijk enorm fijn vonden.  De laatste les die we meevolgden die dag was houtbewerking. De leerlingen moesten allemaal een vogelhuisje bouwen. Ernesto, David en ik deden ons best om de kinderen zo goed mogelijk te helpen. Voornamelijk met het zagen van hout hadden vele kinderen nog moeilijkheden, deze kon ik gelukkig goed helpen, dankzij de lange dagen die ik zelf, met mijn grootvader, in de bossen in België heb doorgebracht (Opa Vinus merci!!!!!!). Na deze les zat onze eerste dag er echter al op, we namen afscheid van Knut en vertrokken op onze lange weg terug naar beneden. De zonsondergang en het prachtige uitzicht verlichtte de pijn. We kwamen terug in Saetre aan om 15.00u, tamelijk vroeg, maar school eindigt hier voor de meesten reeds om 14.00u. De rest van de namiddag bereidde ik nog wat extra voor, voor de komende dagen. 's Avonds ging ik nog samen met Tony een balletje gooien en zelfs na een lange dag vlogen de ballen nog vlotjes binnen.


Dinsdag 12-02-2019. Opnieuw ging mijn wekker veel te vroeg af. De gedachte aan de wandeling die op me zat te wachten, deed de spieren in mijn benen reeds verkrampen. Een snelle koude douche en een stevig ontbijt bezorgden me echter de motivatie die ik nodig had. En POEF....45 Minuten later stond ik weer met mijn medestudenten op de top van Hogas, een dampende mok verse koffie in mijn hand, genietend van het prachtige uitzicht.
De stagedag liep in een waas voorbij. We volgden opnieuw een lesje Engels waarbij we ons opnieuw moesten presenteren, gaven daarna zelf een les basketbal tijdens lichamelijke opvoeding en sloten ten slotte de dag af met een leuk lesje kunst, waarbij we met klei te werk gingen.
'S avonds kookte ik nog uitgebreid met enkele kotgenoten. Na een overheerlijk diner supporterde ik nog met de meeste andere Erasmus studenten voor Javier en Léandre tijdens hun handbalwedstrijd in de lokale sporthal.

Woensdag 13-02-2019. Opstaan die ochtend was helemaal geen probleem, het zou immers een zalige dag worden. Het was wel een frisse ochtend, dus de ochtendwandeling was die dag pittiger als anders. Eenmaal op het schooltje loste de verse koffie echter de meeste problemen al snel terug op. Nu de reden dat het een zalige dag zou worden, volgde al na het eerste belsignaal van die dag. We mochten immers een les Home economics  volgen in de 6th grade. Home economics is een vak dat in de meeste lagere scholen in Noorwegen terugkomt. Hier leren kinderen van hun zesde tot hun twaalfde de basis van het huishouden. Koken, wassen, strijken, naaien en zelfs poetsen zijn de dingen die het meeste aan bod komen tijdens deze lessen. Wij hadden die dag het geluk dat we een lesje koken mochten meevolgen en zelfs ook zelf mochten meedoen. Wat schafte de pot die dag? Rendier. Een typisch gerecht uit de Sami-cultuur. Na een uurtje kokerellen was het gerecht klaar en was het dus tijd om te proeven. Tot mijn verbazing was het vlees enorm smaakvol en mals, een echte Noorse lekkernij! (Mijn excuses voor mijn vegetarische lezers) Achteraf werd de overschot in kleine potjes gegoten zodat we iets mee naar huis konden nemen. De rest van de dag bestond nog uit een lesje muziek, natuurwetenschappen en een zeer interessant gesprek met de directrice van de school over het Noorse schoolsysteem (grading system, technological methods, practical work, etc). De schooldagen zijn hier op woensdag niet verkort dus wanneer ik rond 15.00u terug aankwam in Saetre stond Michi me op te wachten in de keuken. Ik had hem over het rendiergerecht vertelt en hij kon niet wachten om dat te proeven. De rest van de avond bracht ik in het zwembad en sauna door, de ideale activiteiten na 3 lange dagen.

Donderdag 14-02-2019. Iets van een wekker en vroeg moeten opstaan. De wandeling naar Hogas werd routine, net zoals de mok met verse koffie voor de eerste les. Donderdag bestond opnieuw uit een standaard schooldag. We volgden een lesje Engels mee, waarin de leerlingen enorm enthousiast waren. Ze leerden ons de klok lezen in het Noors en wij leerden hun op onze beurt de klok in het Engels te lezen. Er werd gezongen, gedanst en veel gelachen. Daarnaast observeerden we ook een les Wiskunde en een les natuurwetenschappen en ten slotte mochten we bij lichamelijke opvoeding opnieuw een lesje basketbal geven. Ook de voorlaatste stagedag was dus succesvol! 's Avonds ging ik nog met Maike, Jade en Javier naar de fitness voor wat extra activiteit.

Vrijdag 15-02-2019. Een speciale ochtend, want voor het eerst in enkele dagen werden we, tijdens onze dagelijkse wandeling naar school, getrakteerd op een prachtige roze horizon en de daarbijhorende zonsopgang. Wanneer je omhoog keek zag je heldere sterren aan één kant van de hemel en de opkomende zon aan de andere kant (Noorwegen, I luvvvvvv you). De laatste lesdag begon opnieuw met een lesje Engels, al was deze wel speciaal. In het tweede leerjaar zat immers een meisje met zware gehoorproblemen. Ze droeg een hoorapparaat maar dit was niet voldoende. Daarom had elk kind in het klasje een microfoon op zijn/haar tafeltje. Op deze manier kon het meisje met de gehoorstoornis toch deelnemen aan alle activiteiten en werd ze dus volledig in de groep geïntrigeerd. Na deze eye-opening les, stond er opnieuw een klas op ons te wachten in de sporthal. Ernesto, David en ik hadden voor die dag een les floorball voorbereid. De kinderen werkten zoals altijd goed mee en dus mochten ze op het op het einde in een wedstrijdje opnemen tegen de 3 leerkrachten. Tijdens de lunchbreak, die volgde op de LO-les, werden er buiten hot dogs uitgedeeld. Elke leerling en leerkracht kreeg er eentje (of twee in ons geval). In het zonlicht verorberden we onze lunch terwijl de kinderen ons van hot naar her sleurden om hun kampen in het bos te tonen. Aangezien het de laatste dag voor de vakantie was, volgde er na de lunchbreak een filmmoment. Deze was in het Noors, wat betekende dat wij al 's middags mochten beschikken. Na ons uitgebreid te hebben bedankt bij de andere leerkrachten en afscheid te hebben genomen van alle kinderen (zei iemand groepsknuffel?) vertrokken Ernesto, David en ik terug op onze weg naar huis. Het uitzicht over de witte bergen beantwoorde the satisfied feeling in mijn lichaam en hoofd na een deugddoende week in het Noorse schoolsysteem.

Zaterdag 16-02-2019, ik weet niet meer wat uitslapen is. Nadat ik vrijdagavond had besloten dat ik zaterdag de hele dag zou slapen, werd ik helaas om 8.00u opgebeld door Thomas. Hij had vervoer weten te fiksen naar Kongsberg. Er lag verse sneeuw op en naast de pistes dus dat betekende een perfecte dag om te powderen. Ik kon niet weerstaan aan het gevoel om terug op mijn snowboard te staan, dus stond ik snel op en maakte me klaar. En oh boy, was dat een goede beslissing. Een prachtige dag op de Noorse pistes bezorgde me een euforisch gevoel dat nog tot de dag daarna zou blijven ronddwarrelen in mijn buik. Bij thuiskomst na een lange dag, sprong ik snel in de douche en begon vervolgens een maaltijd bij elkaar te koken. Het was zaterdag dus dat betekende dat we op stap zouden gaan en met dat euforische gevoel beloofde het een zalige nacht te worden. En dat was het ook...

Zondag 17-02-2019 bestond uit niets meer dan een overheerlijke brunch met Léo, Anika, Maike, Jade, Léandre, Simon en Javier, slapen, poetsen, eten en wat films kijken. De zondag die elke Erasmus student nodig had na een enorm lange week.