Week 7 (Het standaard leven in Noorwegen)

Maandag 18 februari, het begin van een nieuwe week. Wanneer ik die dag mijn ogen opende en naar buiten keek werd de natuurlijke omgeving overworpen door een lichtgrijze hemel. Denkend aan de zomerse temperaturen die er op dat moment in België rondhingen, kon ik niet anders dan een vies gezicht trekken en me klaar maken voor de les van die dag. Die les draaide rond leidinggeven in de natuur/ wildernis. Een interessant vak waarbij we leren om met een kaart en kompas een groep op een effectieve manier doorheen de wildernis te loodsen. Soms met ski’s, soms zonder. Na mijn ontbijtje vertrokken we met de hele groep van Saetre richting outdoor classroom. Daar kregen we een briefing van onze leerkracht Ola en werden er voor die dag twee leiders aangeduid. Hun job was om de rest van de groep van de universiteit, doorheen de bossen en bergen, naar een bepaald meer in het Noorden van Notodden te loodsen (en dit met de ski’s aan de voeten). Helemaal niet zo evident.Ik werd als luider aangeduid en nadat ik en Léandre, de andere leider, beide een kaart kregen van Notodden en omgeving, vertrok ik met de helft van de groep (met ski’s aan) op pad door de bossen.

Na enkele pauzes, erg noodzakelijk pauzes, aangezien de route niet de simpelste was met ski’s en iedereen dus regelmatig tegen de vlakte ging, bereikten we het af gesproken meer. We kwamen als eerste groep aan, dus blijkbaar had ik als leider toch de goede route gekozen. Wanneer ook de andere groep ons vergezeld had bij het prachtig bevroren meer, werd er weer een knapperend kampvuur gebouwd en aten we lekker onze lunch op. Broodnodig, want in de namiddag stond er nog een les didactiek van Simon en Mathilde gepland waarbij we op een besneeuwde helling, op onze ski’s, op verschillende manieren door de diepsneeuw naar beneden moesten. Zeker niet gemakkelijk, maar opnieuw een superleuk oefenmoment. Nadat iedereen nog enkele keren goed tegen de vlakte gegaan was mochten we van Ola beschikken. Dit betekende dus opnieuw met onze ski’s terug richting de universiteit. Het was een enorm eventvolle namiddag met veel gelach en heel veel plezier. Een standaard namiddag dus in het leven van een student in Noorwegen. Terug aangekomen in Saetre werd er een leuke avondetentje gepland. Er werd samen gekookt en achteraf werd er nog een filmpje gekeken. Iedereen ging wel relatief vroeg naar bed want de rest van de week stond in teken van het vak snowboarden.

Dinsdag 19 februari was een vrije dag. Een vrije dag is hier echter zelden een saaie of een luie dag. Samen met Simon en Leandre ging ik in de voormiddag x-country skiën. Terwijl Simon de route van 10 km deed, skiede ik twee maal de route van 5 km. De sky was clear dus de zon scheen fenomenaal hard op ons neer (genieten!). Een uitputtende ochtend en voormiddag maar zeker ook een voormiddag vol voldoening. Na de lunch in Saetre, ging ik met enkele andere studenten naar de universiteit. Het was namelijk coffe hour. Er werd veel gelachen en gepraat terwijl we genoten van verse koffie en chocolade broodjes. In de namiddag gingen enkelen nog naar Eikeskar maar hier was ik te moe voor. Ik besloot dus nog wat voor school te werken en uitgebreid te koken.

Woensdag 20 februari. Ik werd wakker en meteen verscheen er een glimlach op mijn gezicht, de zon scheen en dit betekent (met 95% betrouwbaarheid) een fantastische dag op de pistes. Ik kleedde me dus snel om, nam mijn snowboard en vertrok richting universiteit.Na de standaardrit van een half uur naar Kongsberg, vertrokken we samen met onze docent Runar de berg omhoog. Het eerste half uur van de dag spendeerden we in de blakende zon rond jibbing. Dit zijn allerlei kleine manoeuvres op het snowboard die voornamelijk met voetenwerk te maken hebben. Na deze kleine sessie mochten we zelf verder over de ijzige pistes. Ondanks dat de pistes, zoals eerder vermeld, redelijk ijzig waren, was het nog steeds een memorabele dag in Kongsberg. De zon scheen, het was lekker warm en we hadden een prachtig uitzicht. Bovendien ging het jibbing me tamelijk goed af en begonnen mijn jumps steeds gecontroleerder te worden. Uitgeput maar voldaan keerden we terug naar Notodden. De avond spendeerden we nog in de sauna om onze spieren optimaal te laten herstellen voor de volgende dag. De ijsplekken op de pistes hadden hun spoor bij sommige studenten wel nagelaten.

Donderdag 21 februari. Tok tok tok! Tok tok tok! Met dat geluid werd ik die ochtend wakker. Natuurlijk was het mijn kamergenoot Michi. Ik had hem immers enkele dagen geleden beloofd dat ik hem zou leren snowboarden. Ik had die dag zelf geen les en hij had een vrije dag. Dus net zoals de dag ervoor maakte ik me klaar voor een dag op de pistes in Kongsberg. Aangekomen in het skicentrum ging ik samen met Michi de babypiste op. Dit was namelijk de ideale manier om zijn eerste stapjes te zetten op zijn snowboard. Ik begon met enkele basis manoeuvres en dit bleek al voldoende te zijn voor een hele voormiddag te vullen. Michi deed zijn best maar een eerste keer op een snowboard is nooit gemakkelijk. Na de middag en na een stevige lunch die echt noodzakelijk bleek te zijn ging ik met Michi voor de eerste keer de berg omhoog. De blik in zijn ogen zei genoeg. Het zou niet lang meer duren voor zijn urine door de pijpen van zijn skibroek zou vloeien. Na heel wat aanmoedigingen van mij en andere studenten kregen we hem toch zover om aan de afdaling te beginnen. Aanvankelijk zeer moeizaam, maar nadat hij enkele keren goed gevallen was ging het beter en beter. Op het einde van de dag had Michi al echt plezier op zijn snowboard. Hij keek al uit naar zijn volgende les waarbij hij zou leren om bochten te nemen. Op de terugrit staarde Michi grijnzend voor zich uit. Hij was gelukkig maar ook duidelijk aan het einde van zijn Latijn. Die avond spendeerden we opnieuw in de sauna. Een echte gamechanger die ik in België erg zal missen.

Vrijdag 22 februari begon op een tamelijk actieve manier. Voor dag en dauw begonnen ik en mijn vrienden aan de stevige wandeling naar Eikeskar, waar we konden genieten van een prachtige zonsopgang. Bij terugkeer, zo rond de middag, aten we samen lunch. De rest van de dag rustten we allemaal wat uit voor het verjaardagsfeest van Rik en Thomas dat die avond zou plaatsvinden. Nadat iedereen nog snel wat gegeten had en zich uitgebreid had klaargemaakt in zijn of haar beste slaapoutfit ging het met de hele Erasmusgroep naar Hogas. Er werd gelachen, gedanst en gezongen. Het was een buitengewoon prachtige avond... tot ik me opeens niet meer zo goed voelde. Ik had barstende koppijn en daarnaast was er een tumor op mijn rug die blijkbaar bij een of ander val moet open gebarsten zijn en die pijnlijk begon te steken. Ik besloot dus samen met Maike naar huis terug te keren. Thuis nam ik nog enkele ontstekingsremmers en probeerde vervolgens (ondanks de pijn) toch wat te slapen.

Zaterdag 23 februari. De tot nu toe enige slechte dag die ik hier gehad heb. Ik werd ‘s ochtends wakker en alles deed pijn. Mijn lichaam voelde aan alsof ik in brand stond en zeker een bepaald punt op mijn rug leek op ontploffen te staan. Ik besloot die dag dus in bed te blijven en mij te focussen op mijn herstel. Ik probeerde verschillende zalven en pillen, maar niks leek te helpen. Tegen de avond begon ik zwart voor mijn ogen te zien en verloor ik enkele keren bijna het bewustzijn. Op mijn rug had zich ondertussen een tamelijk grote, paarse kring gevormd. Rond 20.00, ging het echt goed mis, alles werd zwart en ik voelde alle energie uit me weggezogen worden. Gelukkig was er Michi die me op dat moment kon helpen. Na een telefoontje met mijn moeder die ondanks alles kalm probeerde te blijven besloot ik aan Anika te vragen om me naar het ziekenhuis te brengen. Aangezien iedereen hier één grote familie is, zat ik nog geen kwartier later in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Dus na een korte rit naar de plaatselijke spoed werd ik opgenomen maar er was wel een probleem. Er was op dat moment slechts één verpleegster aanwezig, aangezien de dokter die van wacht was, op dat moment aan de andere kant van Notodden zat, waar een gigantische brand woedde. Ze nam dus enkele gegevens (bloed, temperatuur, etc) op en toen werd de ernst van de situatie snel duidelijk. Ik had 40° koorts en (volgens de verpleegster) waarschijnlijk een stevige bloedvergiftiging. Ik moest echter eerst terug naar huis, de verpleegster had immers geen idee wanneer de dokter zo terugkeren. Ze zou me dus nog bellen wanneer ik terug moest komen. Om 22:15 uur, kwam ik terug aan op Saetre, ik had het benauwd en de stress begon op te zetten. Na een zenuwslopend uur in Saetre werd ik echter om 23:15 uur opgebeld door het ziekenhuis om naar de spoed terug te keren. Eenmaal in het ziekenhuis ontmoette ik de dokter. Die wilde meteen na de tumor gezien te hebben (en de daarbijhorende ontsteking) een operatie uitvoeren. Na een lokale verdoving gekregen te hebben, sneed hij vervolgens mijn rug open om de tumor er uit te halen en de omgeving rondom de wonde te reinigen. Ik voelde er gelukkig weinig van. Wanneer de wonde schoon was propte hij, tot mijn verbazing (en walging) een rubberen handschoenen in de wonde. Dit diende voor de infectie (mocht deze terugkeren) naar buiten te duwen. Ten slotte schreef hij nog wat medicatie voor, pijnstillers en antibiotica tegen mijn bloedvergiftiging. Ik bedankte de dokter en nam afscheid. Het zou echter niet lang duren voor ik hem terug zou zien.

Zondag 24 februari. Opnieuw geen geweldige dag maar wel...beter. En dat woord werd voor mij een focuspoint waar ik veel moed uit kon putten. Ik kon die zondag nog steeds niet veel eten naar binnen krijgen maar ik voelde wel dat de hoge koorts langzaam aan begon af te nemen. Veel energie had ik echter nog niet en samen met de koorts en de vergiftiging was het gebrek aan slaap één van de voornaamste redenen hiervoor. De antibiotica die ik op dat moment moest nemen, moest om de 6 uur genomen worden, vier maal per dag. Dit betekende dat ik dus nooit langer dan zes uren kon slapen. Daarnaast moet ik wel vermelden dat mijn kamergenoot Michi er alles aan deed om mijn dag zo goed mogelijk te maken, waarvoor ik hem enorm dankbaar ben. Dat alles terzijde, besloot ik om me die dag voornamelijk op schoolwerk te concentreren. Hopend dat de volgende dag opnieuw beter zou zijn.