18-03-2019. Ik werd wakker door een plotse en hevige versnelling van mijn hartslag. Mijn brein zweefde ergens op de rand van mijn slaap en zo kwam de herinnering naar boven dat vandaag de biatlonwedstrijd zou plaatsvinden, mijn lichaam reageerde op zijn beurt met een versnelde hartslag en dit had het ultieme gevolg dat mijn ogen zich langzaam openden, pupillen wijd open en een glimlach op mijn gezicht dat verlicht werd door de eerste zonnestralen die door de gordijnen wisten te kruipen. Mijn ontbijt was die ochtend steviger dan ooit, in een wanhopige poging om zoveel mogelijk energie te krijgen voor deze dag. We vertrokken, zoals altijd, van de universiteit, reeds vroeg in de ochtend naar Gronkjaer. Daar werden eerst en vooral de regels uitgelegd. Bij biatlon race je eigenlijk over verschillende rondes op ski's. Tussen elke ronde moet je echter 5 keer op een doelwit (op 50 meter) schieten. Afhankelijk van hoeveel schoten je mist, moet je kleine strafrondes skiën. Het gaat dus om snelheid, uithouding maar ook focus, concentratie en kalm blijven in spannende en vermoeiende situaties. De race die wij die dag zouden doen, zou worden afgelegd in teamverband, het was dus een estafette. Elk team bestond uit vier racers. Iedere deelnemer (= medestudent) moest dezelfde route doen. De route bestond uit: één ronde van 2 kilometer, 5X schieten op het doelwit, (als je mist, je strafronde(s) skiën) en tenslotte nogmaals een ronde van 2 kilometer skiën, vooraleer je op de finishlijn je ploegmaat aantikt zodat hij/zij kan starten met zijn/haar deel. Nadat dit allemaal duidelijk was, en de ploegen verdeeld waren (mijn team was Lucia, Simon!, Alvaro en ik), gingen we met z'n allen naar buiten om het parcours klaar te zetten. Na enkele minuten was het parcours afgebakend en na nog een laatste safety-briefing van Hakon omtrent de geweren, maakten we ons gereed voor de race. Ik zou de race voor mijn team op gang trekken en zou dus starten. Ik stond dus klaar aan de start, samen met Ernesto, Michaela en Vincent die allen voor hun team zouden starten. Zij zijn allen behoorlijk goede skiërs, het zou dus geen makkelijke opdracht worden. Hakon gaf het startsignaal en we gingen er allen als een pijl vandoor. Na 600 meter kwam de eerste helling, ik hing op dat moment achteraan de groep maar kon nog aanklampen. Op de helling kreeg iedereen echter pas door dat dit geen lachertje zou zijn, we waren alle 4 al behoorlijk dood wanneer we boven aankwamen. Na de eerste helling volgde echter al meteen de tweede, die de ziel uit je lijf zoog. Gelukkig geraakte ik nog tamelijk fris boven, op een kleine 5 meter achterstand van het kopgroepje dat nog samenhing. Een langere afdaling volgde, ik probeerde zoveel mogelijk te recupereren terwijl ik mijn snelheid hoog probeerde te houden. De afdaling kwam uit op een laatste vlakke stuk voor de 'shooting range'. Ik deed mijn absolute best om zoveel mogelijk snelheid van mijn afdaling vast te houden op het rechte stuk, maar dit was niet evident. Ik kwam, na een lange bocht uiteindelijk 7 seconden achter de derde aan op de 'shooting range'. Ik nam snel positie, laadde mijn geweer vlotjes en probeerde mijn ademhaling opnieuw onder controle te krijgen. Deze schoten waren cruciaal. Ik vond mijn focus en ritme verrassend snel en vandaaruit ging het automatisch. KLENG KLENG KLENG KLENG KLENG. 5 Schoten, geen enkele misser. Ik nam mijn stokken van de grond en vertrok zonder aarzelen aan mijn tweede ronde. Door mijn succes op de schietbaan, begon ik als tweede aan mijn tweede ronde. Ik liet Michaela en Ernesto achter me, die bezig waren met hun strafronden en kwam samen met Vincent aan op de eerste helling. Een ware tweestrijd brak uit, en zeker bij de tweede helling moesten we beiden diep gaan, maar niemand gaf toe. Uit het niets sloot echter Ernesto aan op de tweede helling, met een verschroeiend tempo. We zouden dus met 3 de finale ingaan. Op de afdaling deden we allen ons best om op onze benen te blijven staan en niet door onze knieën te zakken, de uitputting was nabij. We kwamen met ons drieën uit op het laatste vlakke stuk, maar dankzij hun superieure techniek konden Ernesto en Vincent beter hun snelheid van de afdaling vasthouden. Ik geraakte enkele meters achterop en na een laatste alles vernietigende inspanning, tikte ik vervolgens, op de finishlijn, mijn teamgenoot Alvaro aan, met een kleine 5 meter achterstand op de eerste 2. Zwaar hijgend, bijna piepend en met zwart voor mijn ogen liet ik me in de zachte sneeuw vallen. he-le-maal leeg. De frisse lucht zorgde echter voor een snelle recuperatie, dus na vijf luttele minuten stond ik al terug op mijn benen om mijn teamgenoot toe te schreeuwen. Na Alvaro, was Lucia aan de beurt, we stonden op dat moment nog op een derde plaats, op slechts enkele meters van de kopgroep. Bij Lucia ging het echter mis, en de voorsprong van de kopgroep bestond plots uit ongeveer 2 minuten vooraleer Simon de laatste ronden voor zijn rekening nam. De achterstand was echter, zelfs voor hem, te groot om in te halen. Ons team strandde dus uiteindelijk op een degelijke derde plaats (en dus niet laatste). Helaas gingen enkel de eerste twee door naar de finale in de namiddag. Wij zouden het dus in de namiddag, in de verliezers-finale moeten opnemen tegen de derde en vierde van de andere race (er waren immers 8 teams in totaal). Eerst en vooral, een broodnodige lunch, met voldoende koffie. Iedereen was tamelijk uitgeput, maar ook uitgelaten. Zowel tijdens de races, als bij de lunch werd er veel gelachen en plezier gemaakt. Wanneer ieders buik weer wat gevuld was, en iedereen opnieuw wat energie bijgetankt had was het tijd voor de verliezers-finale. Deze ging opnieuw over hetzelfde parcours, ik zou echter ditmaal als tweede vertrekken, achter Alvaro. De race was opnieuw verschroeiend. Alvaro tikte me, in laatste positie aan, met al een ronde achterstand, het werd dus een inhaal race. Gelukkig kon ik in de eerste ronde al een groot deel van de achterstand goedmaken en na opnieuw een goede beurt op de schietbaan, was het gat met de rest al gedicht. In mijn tweede ronde ging het echter moeizamer. Mijn spieren begonnen te verkrampen en de twee hellingen werden loodzwaar. Maar ook mijn tegenstanders kregen het moeilijk. We kwamen met drieën boven aan, de eerste had nog een voorsprong van 30 seconden op ons, de achtervolgers. Tijdens de afdaling sprong ik echter van de vierde naar de tweede plaats. En ik wist dit vol te houden over het laatste vlakke stuk. Ik tikte Lucia aan op de finishlijn, in een degelijke tweede plaats, op nog steeds 30 seconden van de eerste. Lucia kon echter geen inhaalbeweging meer maken en ook Simon slaagde er niet meer in om het gat te dichten. We eindigden dus op een mooie, tweede plaats. Daarna was het tijd voor de grote finale. Het werd een spannende race, waarin het team van Ernesto uiteindelijk aan het langste eind trok. Iedereen supporterde echter voor elkaar en dat was mooi om te zien. Een groep van 25 mensen van over heel de wereld, samengesmolten tot een hechte familie.
In de late namiddag, nadat we alles weer hadden opgeruimd, keerden we met de bus terug naar Notodden. Iedereen keek gelukzalig voor zich uit, tevreden met de keuze om naar hier te komen en dankbaar voor dit hemelse avontuur.
19-03-2019, was een iets normalere schooldag. In de voormiddag moesten Thomas en ik tijdens de les didactiek, een lesje basketbal geven. De les draaide rond 'motivatie' dus hadden we veel spelvormen voorzien en dit viel in goede smaak bij onze medestudenten. Een leuke en succesvolle les en daar was onze docent Ola het mee eens. In de namiddag vertrokken we van de sporthal naar de universiteit. Daar hadden we, na een korte lunch, een theoretische les van Hakon. De les ging over 'idolen' binnen sport en de invloed die ze hebben. De dag werd afgesloten met volleybal, zwemmen en sauna.
20-03-2019, mensen die denken dat de zon geel is, hebben last van tunnelvisie. Het is een ware belediging om de zon te beschrijven met een simpel adjectief als 'geel'. De zon is zoveel meer dan dat.
De ochtend van 20 april was de zon, alles omarmend, hartverwarmend, een donker oranje, met een lichte tint van het helderste roos. Die ochtend was de zon, de grote liefde waar je altijd over fantaseerde, maar nooit in werkelijkheid langs je zijde had. Onder die, precies die, zon, reed ik met mijn vrienden richting naar Lisleherad, waar mijn derde en laatste KILO-dag zou plaatsvinden. Thomas, Lucia, Marco, Simon en ik zouden de Viking-day begeleiden op een schooltje in Lisleherad. Een hele dag gewijd aan de historie en cultuur van de vikingen. We hielpen de kinderen zwaarden en schilden maken uit hout en karton en na een lunch rond het kampvuur mochten de kinderen die wapens gebruiken om echte Vikingse veldslagen na te spelen. Afgesloten werd er die dag met een spel 'levend stratego', hier mochten wij, de begeleiders, ook aan deelnemen. In de late namiddag keerden we terug naar Notodden. 's Avonds speelde ik nog zaalvoetbal.
21-03-2019, was een dag als elke andere. In de voormiddag hadden we een verschrikkelijk lange maar belangrijke les ter voorbereiding van onze trip naar Blefjell (één van de grootste gebergtes in Telemark). De les handelde over sneeuw. Alle positieve aspecten, de variaties, de gevaren, lawinegevaar, etc. (sneeuw is complexer als je denkt). Lijkt misschien laat om zo een les te geven, maar ondanks dat het hier eind maart is, is nog steeds alles met sneeuw bedekt. In de namiddag werd in Saetre de barbecue aangestoken en werd er buiten in het zonnetje gegeten. .
22-03-2019. Het was al enkele weken geleden dat ik mijn enkel omgeslagen had, maar deze was nog altijd gezwollen en ik had nog steeds last van pijnlijke steken. Ik besloot dus om deze dag te wijden aan verdere revalidatie, literatuur en poëzie.
The sun has many colours
yellow, orange, red, pink
vividly vibrating
over the
heavenly horizon
through our
contrastingly chthonic
irises
permanently saved
in our
solitary souls.
One
cannot
get the same
eye-opening experience
through the absolute
dullness
of a
camera lens.
23-03-2019, begon in de vroege ochtend met een hike naast (en rond) de lange fjord/ het grote meer in Notodden. Het meer is bijna 40 km lang, dus om er in één dag helemaal rond te wandelen is bijna onmogelijk. Wij deden een kleinere tour van 18km waarbij we gebruik maakten van een lange brug om het meer over te steken. Het was een prachtige hike, al werd wel duidelijk dat de sneeuw stilletjes aan begon te smelten. We kwamen pas in de vroege avond terug in Saetre aan. Daar speelden we snel ons avondeten naar binnen en maakten ons gereed voor het verjaardagsfeest van Michaela (Tsjechië). Het thema was 'pink', maar er was letterlijk geen enkel 'pink' item in mijn kleerkast te bespeuren. Gelukkig hielpen Jade, Maike en Michaela even mee, zodat ik toch een perfecte outfit had voor het feestje.
24-03-2019, een echte rustdag, vol vriendschap. 's Morgens werd er met een grote groep gebruncht en bijgekletst. In de namiddag gingen we met dezelfde grote groep naar Eikeskar voor opnieuw een zalige namiddag. Jeweetwel, het standaard vuurtje met lekker eten, gepraat en gelach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten