Week 12 (De Blefjell bergen en Gus Dapperton)

25-03-2019

Bij het horen van het alsmaar herhalende geluid van mijn wekker, had ik die ochtend het vreemde gevoel terug in België te zijn. Het typische ritueel om 's ochtends vroeg op te staan en mij klaar te maken voor de les, vloeide door mijn aders. Gelukkig, na mijn gordijnen open gedaan te hebben, had ik al snel terug door dat ik nog steeds in Noorwegen zat. Ik zette mijn bekende ritueel echter verder, kleedde mij snel aan, at snel mijn ontbijt en vertrok dan samen met mijn medestudenten richting universiteit voor een ochtendles. De les die ochtend werd echter niet door Hakon gegeven maar door een Franse professor van Strasbourg. Hij was een oude vriend van Hakon en zou samen met ons de trip naar Blefjell maken. In Strasbourg doceert hij voornamelijk vakken omtrent het kimaat en klimaatontwikkeling, voor hem was dit dus een soort veldonderzoek. De Franse professor, Christophe genaamd, leerde ons, logischer wijze over het klimaat. Daarbij discussieerden we uitgebreid over de mogelijke gevolgen en speculeerden we over de toekomst. In de namiddag , na een korte lunch, zat ik nog samen met mijn vrienden en  medestudenten die bij mij in de groep zaten voor de Blefjell trip. Voor deze trip waren dat Rik, Marco, Leo en Stanislas. Als taak voor Blefjell moesten wij een klein  theaterstuk voorbereiden om op één van de avonden voor onze medestudenten te brengen. Het theaterstuk moest over de sterrenhemel gaan. Die namiddag, wanneer het script uitgeschreven was en de rollen verdeeld waren, vertrokken we naar de winkel om onze inkopen te doen voor de trip. We kochten hamburgers, tortillas, worstjes etc, voldoende om ons maagje goed gevuld te houden. Bovendien kozen we natuurlijk ook voor eten dat gemakkelijk te bereiden is op een groot kampvuur. Terug aangekomen in Saetre was het eigenlijk al avond, ik maakte dus snel mijn avondeten klaar en vertrok daarna terug naar de universiteit voor een potje te basketballen. Na een uur hield ik het echter voor bekeken en maakte ik nog snel een plonsje in het zwembad. Bij thuiskomst in Saetre , haalde ik mijn grote rugzak boven, en begon ik deze te vullen met al het nodige materiaal voor Blefjell. Het vertrek stond immers morgenvroeg om 9u gepland. Morgen markeerde de start van alweer een nieuw avontuur en ik was er klaar voor.

26-03-2019, was de eerste dag van ons grote avontuur in Blefjell. Ik werd wakker voordat mijn wekker zelfs maar afging, opgewonden voor dit onbekende avontuur. Bij het opstaan, controleerde ik nogmaals of ik al het nodige materiaal en kledij mee had genomen en in mijn rugzak had gestoken.
Nadien zorgde ik dat ik een stevig ontbijt achter de kiezen had en waste ik voor de laatste keer  in waarschijnlijk 2 à 3 dagen mijn gezicht en haren nog eens fatsoenlijk. Vandaar uit hees ik mijn zware rugzak op mijn rug en vertrok ik te voet samen met mijn medestudenten naar de universiteit. Natuurlijk mochten ook de ski's niet ontbreken, aangezien we de volgende 3 dagen voornamelijk op ski's zouden doorbrengen. Eenmaal aangekomen op de universiteit gingen we naar de equipment room. We moesten immers nog tenten, bijlen en spades verdelen onder alle studenten. Vervolgens werd al het materiaal in de aanhangwagen van de bus gestoken en vertrokken we allen met de bus naar Blefjell. De bus reed langs kleine wegen, langs bergmeren en door dichte bossen helemaal tot in het centrum van het Blefjell gebergte. We kwamen aan op een kleine parking , waar we al het materiaal uit de aanhangwagen haalden en onze ski's gereed maakten voor een eerste, redelijk lange tocht op ski's richting het 'Base camp'. We hesen dus opnieuw onze zware rugzak op onze rug en vertrokken ditmaal op onze ski's de berg omhoog. Amper een minuut na ons vertrek , sloeg het noodlot al toe: een eerste ongeval. Alvaro, de Spanjaard, was vooruit op zijn hoofd gevallen, met zijn hoofd tegen het ijs en de spade , die achter op zijn rugzak zat , was hard op zijn achterhoofd terecht gekomen. Gevolg: hersenschudding. Ola , onze tweede docent , vertrok dus snel met Alvaro naar de bus en reed Alvaro naar huis. De rest zette samen met Hakon zijn lange tocht richting basecamp verder. De tocht ging over enkele kleinere bergen maar voornamelijk over 2 grote meren. Het ijs was nog dik en stevig aangezien de temperatuur nog elke nacht tot diep onder de 0 zakt, we konden er dus makkelijk over skiën. Na een dik uur hadden we ons base camp bereikt. Daar zetten we eerst en vooral onze tenten op, wat niet evident was omdat er weinig vlakke ondergrond was, maar daarvoor hadden we onze spades. Eerste opdracht was dus om een vlakke ondergrond te creëren met onze ski's en spades. Wanneer dit achter de rug was, konden we beginnen met onze tenten op te zetten. Dit was reeds de derde keer , dus dat ging vlot. Wanneer alle tenten opgezet waren, tactisch tussen de bomen gepositioneerd, behoed tegen de zware wind die over het meer gleed, werd er door één groep ook een kampvuur uitgegraven. Dit werd ook meteen aangestoken want het was bitter koud hier in de bergen. Maar ondanks de koude zag ik toch veel gelukzalige gezichten rondom me. De natuur was deprimerend mooi. De reusachtige, robuuste bergtoppen, de uitgestrekte, bevroren meren, omringd met dichte bossen en voor zo ver het oog reikte was alles wit. Toen het vuur eenmaal brandde en iedereen zijn lunch achter de kiezen had, was het tijd voor een eerste kleine workshop. Ik zeg wel workshop maar uiteindelijk was het dat niet echt. Want het was een activiteit die we al eerder gedaan hadden, namelijk ijsvissen. Hakon nam ons weer mee op het meer met zijn boor en samen met hem maakten we, verspreid over het hele meer, verschillende gaten om te vissen. Hij had een aantal hengels mee en dus konden een deel studenten beginnen te vissen op het meer. Nadat alle hengels, met behulp van stokken, voorzichtig geplaatst waren (wanneer we een stok zagen doorbuigen, moesten we zo snel mogelijk terug het meer op skiën om de hengel uit het water te halen en de vis te vangen), nam Ola ons mee naar een open sneeuwvlakte in de buurt van het kamp, waar we een workshop iglo bouwen kregen. In 2 groepen werkten we ongeveer 2 uur aan een iglo. We hakten grote stukken sneeuw uit de grond en vormden deze samen om één iglo te creëren. Het was harde arbeid maar het resultaat mocht gezien worden. Rond 17.30u nam Hakon echter terug het heft in handen, hij had een kleine skitrip georganiseerd en degenen die zin hadden mochten met hem mee. Uiteindelijk was het slechts een zeer beperkte groep die hierbij aansloot: ikzelf, Simon, Thomas, Mathilde en de Tsjechische meisjes. Na ongeveer een uur over zeer steile berghellingen, kwamen we aan op een kleine top. Nog steeds redelijk in de buurt van ons base camp. Vandaar uit hadden we meteen al een prachtig uitzicht over het Blefjell gebergte en we hadden geluk want ook de zon kwam even piepen. Deze trakteerde ons op een prachtige zonsondergang. éénmaal dat de zon achter de horizon verdwenen was, moesten we, in het schemerduister,  daarna terug naar beneden over diezelfde steile hellingen vanwaar we gekomen waren (en uiteraard op ski's).  Helemaal niet evident en ik kan van geluk spreken dat ik ruim een uur en vele zware valpartijen later , heelhuids terug aa ons kamp aankwam, waar het kampvuur al heerlijk brandde. Samen met mijn groep maakte ik de alom bekende hamburgers klaar, het was reed 21.30u, dus aten we deze tamelijk gulzig op (ze waren wel lekker). Na de maaltijd kwam de wind stevig opzetten (70/80 km/h) waardoor iedereen dicht tegen elkaar aan kroop om de koude zo veel mogelijk buiten de kring te houden. De wind wrong zich echter in alle kleine gaatjes ( 😉) en zo vond de koude toch een weg tot in het centrum van onze warme lichamen. De koude nam over en gezichten werden langer en langer. Daarom besloot mijn groep dat het tijd was voor ons klein spektakel stukje. Op deze manier wilden we proberen om iedereen terug wat op te warmen, zei het van binnen meer dan van buiten. We maakten dus alles gereed (hoofdlampen waren noodzakelijk) voor ons theaterstuk. De hemel was ondertussen helemaal open getrokken en  je zag dus letterlijk elke ster die je maar bedenken kon. Het was fenomenaal (en ideaal voor onze presentatie aangezien die over de sterrenhemel ging). Vol overgave brachten we onze interpretatie van 'Cassiopeia' en deze bleek oscarwaardig te zijn, een absoluut succes dat een lach toverde op het gezicht van elke student én docent. Hierna namen Hakon en Ola ons terug mee op het meer om vandaar uit te genieten van de sterrenpracht. Het was adembenemend! Nadien was het bedtijd en kropen we onze warme slaapzakken in. De temperatuur was ondertussen gedaald naar een stevige -6°C à-7°C maar dat was niet het ergste, de noorderwind , die gedurende de avond was komen opzetten, had rukwinden tot 80 à 90 km per uur. Niet ideaal voor onze kleine tentjes. Ondanks het lawaai van de wind en het dreigende geluid van de krakende bomen , viel ik relatief goed in slaap.

27-03-2019
De wind waaide die nacht oorverdovend en met de kracht van een stuk of honderd aanstormende olifanten over ons kamp heen. Onze tenten wakkelden van links naar rechts en van voor naar achter. Het gevaar dat ze zouden wegvliegen midden in de nacht was reëel en rond 2.30u kwam ik uit mijn warme slaapzak en stapte ik de koude nacht in. Het was ongeveer  -6°C maar het voelde alsof het minstens -15°C was. Zo snel mogelijk verstevigde ik onze tent en probeerde ik ons te beschermen tegen de stevige noorderwind. Daarna kroop ik al bibberend snel terug in mijn slaapzak, veilig weg gedoken van de koude wind. De rest van de nacht verliep rustig en ik kon nog enkele uren in dromenland verblijven. 's Ochtends was het echter terug zeer pijnlijk om uit de warme slaapzak te komen. Ik kleedde me snel aan en bij het buitenkomen uit de tent , brandde er gelukkig al een licht vuurtje aan ons kampement en was het tijd voor een lekker en stevig ontbijt, wat voor die dag zeer belangrijk was. We zouden immers die dag een grote skitour maken doorheen het gebergte. Ons ontbijt die ochtend bestond uit warme havermoutpap met chocolade en banaan. Daarna maakten we ons snel klaar, bereidden we onze ski's voor , pakten we onze rugzakken voor een hele dag in de bergen en maakten tenslotte een kring rond Hakon, die ons vertelde wat er die dag op het programma stond. En dan was het zover, het was ongeveer tien uur 's ochtends en de zon straalde reeds heerlijk op ons neer. De tocht begon en het ging meteen steil omhoog. Meter voor meter in een lange trein van ongeveer 26 man, gingen we allen de berg omhoog. Eerst door dichte bossen, over steile hellingen en over kleine riviertjes, die niet evident waren om over te steken, en dan één maal boven de boomgrens, ging het over lange witte vlaktes (open maar zeker geen vlakke vlaktes want we gingen nog steeds enkel steil omhoog). Na ongeveer een drie à viertal uur hadden we onze lunchplek bereikt. Maar vooraleer we iets mochten eten, hadden we nog een workshop. We leerden hoe we een sneeuwprofiel moesten maken. Een sneeuwprofiel is eigenlijk letterlijk wat het woord zegt: een profiel van de sneeuw. Je zoekt je dus een helling uit en schupt helemaal tot beneden op de grond. Zo kan je de verschillende sneeuwlagen zien , die op dat moment aanwezig zijn in je omgeving. Op deze manier kan je ook het lawinegevaar een beetje voorspellen. Uiteraard kan een sneeuwprofiel al op enkele tientallen meters verschillend zijn , dus Hakon stuurde ons allen op pad om allemaal zelf een sneeuwprofiel te maken en te analyseren. Dus graafde iedereen meters diep in de sneeuw opzoek naar antwoorden. Na een half uurtje zat deze taak er echter op en Hakon was tevreden. Er was een laag verse sneeuw op een laag aangevroren sneeuw dus er was wel wat lawinegevaar maar niet ernstig genoeg om de tocht niet verder te zetten. Dan hadden we even wat tijd om te lunchen. We aten in het zonnetje op een top van een berg met een absoluut prachtig uitzicht over de Blefjell bergketen. We waren al ferm hoog geklommen dus konden we vanaf onze lunchplaats zelfs ons eigen stadje Notodden zien , ook Kongsberg en zelfs bijna Oslo waren zichtbaar vanaf deze prachtige plek. Zij die klaar waren met hun lunch, klommen op hun ski's een nabijgelegen helling op en skieden er dan vervolgens weer af. Dit zorgde voor enkele hilarische momenten want niet iedereen slaagde erin om zonder te vallen terug beneden aan te komen. Na dit pretmomentje was het echter weer tijd om verder te trekken , dus terug de rugzakken  op de rug en weer in ons treintje de berg omhoog, we bleven verder klimmen en verder klimmen en verder klimmen tot we op een splitsing kwamen. Degenen die wilden mochten samen met Hakon nog eens 50 minuten verder klimmen naar de hoogste top. De rest zou daar wachten. Dus ging ik samen met nog een vijftiental anderen achter Hakon aan de berg omhoog,  het begon hier nu echt ijzig en vreselijk steil te worden. Het zweet droop van ieders neus en kin af en de zon brandde in de nek. We zwoegden en zwoegden en zwoegden... maar het was het uiteindelijk  allemaal waard wanneer we boven op de top aankwamen, waar we een fenomenaal uitzicht te zien kregen. Iedereen werd stil en nam een momentje voor zichzelf. De stilte mocht echter niet al te lang duren, we zaten immers op een strak tijdschema en moesten voor het donker was, terug beneden zijn. Dus we vertrokken terug naar beneden op onze ski's over zeer steile hellingen de berg af. Het was vreselijk moeilijk om je evenwicht te houden en niet te vallen omdat de diepe sneeuw voortdurend werd afgewisseld door heel gladde ijsplekken, waarop je met je ski's nauwelijks grip had. Na ontelbare valpartijen van mezelf en mijn medestudenten bereikten we opnieuw de splitsing waar de anderen ons opwachtten. enkele van ons hadden al verschillende keren ferm in de sneeuw gehapt het laatste half uur en dus waren we niet allen in de beste staat voor het laatste deel van onze trip, maar natuurlijk moesten we verder, we hadden geen andere keuze. Dus vertrokken we terug met de hele groep. Eerst ging het opnieuw omhoog, over een kleinere, minder steile helling. Voordat we terug zouden afdalen naar ons kamp wilden we nog een andere bergtop doen zodat ook de anderen deze keer van een deftig uitzicht zouden kunnen genieten. Deze top was echter niet meer bedekt met sneeuw dus nadat we nog een half uur geskied hadden over enkele besneeuwde hellingen en een bergmeer moesten we op tien meter van de top onze ski's uitdoen en verder te voet omhoog klimmen. Ook nu werd op de top iedereen stil, er werden natuurlijk foto's gemaakt maar iedereen nam ook een momentje voor zichzelf om even te reflecteren. Daarna kwam eigenlijk de moeilijkste opdracht : iedereen veilig terug beneden krijgen. De hellingen waren steil en in de diepsneeuw was het niet makkelijk skiën , de ski's bleven namelijk redelijk snel haken en als dat gebeurde , was er maar één vervolg …  jouw gezicht in de sneeuw. Hoe dan ook zorgde het voor hilarische momenten. Na enkele uren kwam gelukkig iedereen zo goed als gezond terug beneden bij het basecamp aan. De tocht naar beneden was niet makkelijk want de steile, open sneeuwvlaktes werden uiteindelijk terug ingewisseld voor steile, beboste gebieden waar de bomen soms een echte bedreiging konden zijn. Gelukkig leerde Ola ons steeds de juiste route naar beneden. Beneden aangekomen checkten we eerst het resultaat van onze visvangst en we hadden geluk want we hadden ongeveer 10 vissen gevangen die dag, dat zou zeker gaan smaken op het kampvuur die avond. Vervolgens ging iedereen naar zijn tent om zich snel om te kleden, bij deze koude temperaturen is het immers zeer ongezond om de ganse avond in bezwete kleren te blijven zitten. In verse, warme kleren verzamelde zich daarna iedereen weer aan het kampvuur . Er werd die avond één grote groepsmaaltijd gekookt, dat was een opdracht van één van de groepjes. Ze maakten rijst met kip, curry en verse groenten. Enorm voedzaam en dat deed deugd na zo een lange, zware dag. Na deze lekkere maaltijd werd er een groepsdiscussie op gang gebracht door Hakon waarbij iedereen in het kort moest vertellen wat hij of zij geleerd had op deze trip en wat de algemene gedachten waren. Er werd goed gediscussieerd en er werden mooie verhalen verteld. De natuur heeft duidelijk een positief effect op de geest. Het was een mooie avond, opnieuw onder een heldere hemel. Die avond ging echter iedereen vroeg naar bed, we waren uitgeteld door deze formidabele maar ook vermoeiende dag.

28-03-2019
De wind was stiller die nacht. Ik vermoedde dat hij door al zijn gebrul van gisterenavond, nu enkel nog maar kon fluisteren. Slapen was dus geen probleem. Het was aangenaam warm omdat Leo er ook bij was komen liggen en we nu dus met vier waren : Rik, Lucia, ikzelf en nu dus ook Leo. Het was knus en warm. Leo sliep gisteren niet bij ons omdat hij samen met zijn vriendin in de zelfgemaakte iglo had geslapen, dat was echter serieus tegengevallen. 's Ochtends hadden we niet veel tijd, we moesten snel uit onze comfortabele slaapzak, moesten ons snel aankleden en snel ontbijten omdat ons kamp opgeruimd moest worden.  We werden al om elf uur op de parking verwacht, om terug naar Notodden te vertrekken. Stijf en moe braken we het kamp af, we pakten opnieuw onze rugzakken en hesen deze zware last met onze ski's aan de voeten, terug op onze rug en begonnen weer aan de lange tocht over twee bevroren ijsmeren richting bewoonde wereld. Zonder injuries deze keer, ging dit echter veel sneller en na drie kwartier was iedereen heelhuids terug op de parking. Daar werden nog enkele foto's gemaakt. Het was grappig, veel van de medestudenten poseerden alsof ze net een marathon gewonnen hadden en ik moet eerlijk zijn, zo voelde het ook.
Alle rugzakken werden vervolgens terug in de aanhangwagen gegooid, evenals al het materiaal en dan ging het terug met de bus richting Notodden. Aangekomen aan de universiteit moesten we eerst de tenten te drogen hangen vooraleer we naar ons eigen stulpje konden wederkeren. In de namiddag rustte iedereen eigenlijk wat uit. 's Avonds besloten de meesten om nog even een plonsje te gaan pakken en lekker te ontspannen in de sauna. Dit hadden we wel verdiend na deze trip. Terug thuis aangekomen besloot ik mijn enkel , die toch wel wat overbelast werd de laatste dagen en nog gezwollen was, weer te verzorgen met ijs. Alsof ik nog niet genoeg ijs gezien had de voorbije dagen...

29-03-2019
Het was een ware rustdag en dat was eigenlijk ook wel logisch want alle studenten waren diep moeten gaan en ook al sliepen de meesten van ons wel goed in Blefjell, buiten slapen in een tent is toch nooit hetzelfde als binnen in een knusse kamer.  Die dag werkte ik veel voor school, nadat ik eerst eens goed uitgeslapen had. In de namiddag werd er buiten, omdat het zonnetje lekker scheen, nog een barbecue aangestoken. We genoten met zen allen van elkaars gezelschap en lekker gebakken worstjes op het vuur.

30-03-2019
Deze opmerkelijke zaterdag stapte ik al vroeg in de ochtend samen met Simon in de auto, we gingen nog een keertje skiën in Gronkjaer. Ik wilde nog graag een keertje de 10 kilometer gedaan hebben voordat hier het skicentrum sluit. Na 10 kilometer hield ik het voor bekeken , Simon wilde nog even een extra tour van 5 kilometer doen, dus zette ik mij ondertussen in de cafetaria en genoot van een lekker koffietje. In de namiddag werkte ik voor school en las nog een boek. Het was weer mooi weer en dat is toch wel opvallend. Noorwegen staat bekend om koud en vies weer. Koud was mijn tijd hier zeker, maar vies? Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier nog zeker niet heb mogen klagen, de zon is regelmatig van de partij. Die avond werd weer een typisch zaterdagavond feestje gegeven en we dansten opnieuw tot in de vroege uurtjes bij Eyde en maakten veel plezier. Het zal pijnlijk zijn om deze familie te moeten achterlaten.

31-03-2019
De hele voormiddag danste en zong ik doorheen mijn kot, van bij mijn ontbijt in de keuken tot bij het tandenpoetsen in de badkamer en tot bij het lezen in de tuin, ik danste en ik zong opgewonden de hele dag lang. Die avond zou ik immers naar het concert van Gus Dapperton gaan , één van mijn all-time favoriete artiesten. Hij trad die avond op in Oslo en ik had reeds enkele maanden geleden mijn ticket gekocht. In de vroege namiddag vertrok ik samen met een medestudente Emma richting Oslo. Zij zou enkele dagen in Oslo verblijven en wou graag met mij mee naar het concert. Dus we namen samen de bus en we hadden lange en diepe conversaties over allerlei onderwerpen om onze tijd op te vullen. We aten gezellig iets in Oslo en made our way naar de John Dee club in Oslo en moesten daar een uurtje wachten maar we hadden een gigantisch goede spot. Het was een klein lokaaltje maar ideaal, zeker voor een artiest zoals Gus Dapperton. De show was magistraal en Gus was duizend keer beter dan ik ooit had durven dromen. Het feit dat ik de lyrics van bijna elk liedje kende, hielp natuurlijk ook. Maar ook Emma, alhoewel ze bijna geen enkel liedje kende, genoot er zichtbaar van. De hele avond dansten en zongen we op zijn liedjes, de sfeer was prachtig! Na de show kwam Gus nog terug om even met zijn fans te praten. Bijna iedereen was ondertussen eigenlijk al vertrokken. Ik was er nog samen met Emma en een tweetal anderen aangezien we nog een T-shirt wilden kopen. Dat gaf ons echter de kans om een uitgebreid gesprek met hem te voeren en het was fantastisch om te zien hoe een jonge en kleinere artiest nog enorm dankbaar is voor iedere supporter die hem steunt en graag hoort. Gus was een heel 'humble' en 'down to earth' persoon , samen kwamen we er toevallig achter dat hij precies 1 maand jonger is dan ik, een leuk weetje. Het was een enorm fijn moment om een echt gesprek met een artiest te hebben waar je enorm graag naar luistert. Die avond nam ik de laatste bus naar Notodden en ik kwam diep in de nacht thuis aan, moe maar voldaan en met elk liedje van Gus Dapperton rondspokend in mijn hoofd.