Week 9 (Holmenkollen)

04-03-2019, was nog maar eens een spectaculaire maandag. Ondanks het slechte weer (ijsregen en rukwinden tot 80km/h), ging de snowboardles toch door. Younes en Brenda waren nog op bezoek, dus ook zij kwamen mee om de Kongsbergse pistes eens uit te testen. Zoals altijd mochten we het grootste deel van de dag op ons eigen oefenen (wat ideaal was aangezien ik dan met Younes en Brenda kon snowboarden), maar tijdens het uurtje dat we effectief les hadden werkten we verder aan jumps. Dit keer kwamen er ook al iets geavanceerdere jumps bij kijken, zoals de 180°.  Het was dus opnieuw een heel leuke dag op de pistes, hoewel, tegen het einde van de namiddag, iedereen er toch wel een beetje op uitgekeken was. De ijsregen smolt op onze kledij met als resultaat dat iedereen uiteindelijk doorweekt was. 's Avonds kookte ik nog samen met Younes en Brenda een lekkere (laatste) avondmaal bijeen, vooraleer we afscheid namen van elkaar. Zij vertrokken immers de volgende ochtend terug richting België en ik moest zelf ook vroeg op aangezien ik terug naar Kongsberg ging om te snowboarden.

5-03-2019, de donkere hemel bij het opstaan stond in scherp contrast met de heldere hemel die ik die dag te zien kreeg tijdens het snowboarden met mijn roommate Michi (en natuurlijk Rik en Thomas). Het was Michi's tweede les en dus besloot ik om op bochten te werken. Na enkele uren (en een stuk of 100 valpartijen) had Michi EINDELIJK door hoe het werkte (Een Servisch brein houd blijkbaar niet zoveel van luisteren naar instructies). Bij thuiskomst werd er nog een spelavond georganiseerd.

06-03-2019 was een speciale woensdag. Die dag hadden we immers onze eerste les biatlon. Vol verwachting en in de stralende zon, stapten we op de bus richting skistation. Daar aangekomen, kregen we eerst een hele briefing/workshop rond veiligheid. Biatlon werkt immers met echte geweren en daar had niemand van ons effectief ervaring mee. Na een dik uur waarin we leerden hoe we ons moesten gedragen rond en met geweren en waarin we leerden hoe we de geweren moesten laden, was het tijd voor het echte werk. Hakon bracht ons naar de shooting range, daar mochten we, na de veiligheidsregels nogmaals te herhalen, op de targets schieten. Je krijgt telkens 5 kogels die je richting de schietschijf afvuurt vanop 50 meter afstand. Reeds bij mijn tweede beurt schoot ik alle 5 kogels raak! Wanneer we niet aan de beurt waren om te schieten, skieden we de tour van 2km.  Al bij al een fantastische ervaring. In de namiddag werd er nog aan de 's anderendaagse presentatie gewerkt (ter voorbereiding van de Holmenkollen trip). Nadien werd er nog meer voor school gewerkt, namelijk voor het project van Sports and the media. Dat project moesten we op de maandagochtend na Holmenkollen presenteren, dus de tijd begon te dringen.

07-02-2019, een Belgische schooldag in Noorwegen. s' Ochtends stonden de presentaties ter voorbereiding van Holmenkollen gepland. Samen met mijn groepsgenoten presenteerde ik de beste ski-jumpers die zouden deelnemen in Holmenkollen. Nadat ook de andere groepen hun presentaties gegeven hadden, keerden we, na de lunch in het cafetaria van de school, terug naar Saetre voor meer schoolwerk. De hele namiddag spendeerde ik samen met mijn groep aan het project van Sport and the media. Na urenlang zwoegen slaagden we erin om onze presentatie voor maandag (zo goed als) te vervolledigen. 's Avonds rustte ik uit in de sauna.

08-03-2019, de ochtend begon met muziek uit de 70's, sterke koffie en veel zon. Samen met mijn groepsgenoten van Holmenkollen ging ik inkopen doen voor de trip. Nadien, in de vroege namiddag, maakte ik mijn rugzak klaar voor vertrek.  Om 17.00u kwamen we gepakt en gezakt samen aan de universiteit. Daar werden de tenten, bijlen en schoppen verdeeld, waarna we al het materiaal in de aanhangwagen van de bus stockeerden. En dan was het zover, iedereen de bus in, en richting Oslo! Na een kleine twee uur rijden kwamen we aan in Holmenkollen (de berg boven Oslo).

Het Holmenkollen Ski Festival is een traditioneel jaarlijks langlaufski-evenement en ski-jump evenement in Holmenkollen, Oslo, Noorwegen. De volledige officiële naam van het evenement is Holmenkollen FIS World Cup Nordic. Jaarlijks zakken duizenden mensen (voornamelijk jongeren) af naar Oslo om dit evenement bij te wonen. Het is het Mekka voor langlaufers en langlauffans. 

Al bij het uitstappen kregen we een voorproefje over hoe de volgende dagen er zouden uitzien... koud. Een stevige Noorderwind blaasde recht door onze ziel terwijl we onze rugzakken en tenten uit de aanhangwagen haalden. Wanneer iedereen zijn materiaal had, wandelenden we gedurende 1 kilometer door de bossen en naast de langlauftracks. De muziek galmde door de bossen en over de berg, de sfeer zat er, ondanks de koude, al goed in. Aangekomen bij onze kampeerplaats, op een open plaats, juist naast de wedstrijdpiste, moesten we eerst met de schoppen een vlakke ondergrond creëren in de sneeuw. Nadien konden we aan onze tenten en het grote kampvuur beginnen. Na een dik uur was iedereen er in geslaagd dit te doen en konden we met het avondeten beginnen. Onze groep at die avond overheerlijke burgers, natuurlijk op het kampvuur bereid. Terwijl we aan het eten waren, zagen we reeds enkele X-country fanaten in het donker over de pistes skiën. Na de afwas, die met behulp van sneeuw gedaan wordt, gingen we met de hele Erasmus groep de berg omhoog. Daar, op het hoogste punt van de piste, kampeerden de meeste mensen en werd er traditiegewijs een groot feest gehouden. We dansten en dronken in de sneeuw samen met duizenden Noren, Zweden en mensen van over de hele wereld, de sfeer die er rondhing was buitengewoon magistraal. Rond 1.00u ging het echter terug naar onze tent, 's ochtends moesten we immers al vroeg op voor de 50km van de mannen, één van de belangrijkste wedstrijden van het weekend. 

09-03-2019, begon met een ijskoude nacht. In een tent slapen bij -12° is niet evident, maar dankzij enkele tips van de docenten kwam ik zonder problemen de nacht door, in tegenstelling tot mijn Taiwanese vriend Tony die langs me lag in een slaapzak met een comforttemperatuur van 15°!!!! De hele tent bewoog heen en weer door de rillingen van zijn lichaam. Rond 8.00u moest iedereen uit de veren voor het ontbijt, maar de meesten waren (door de koude) al veel eerder wakker. Het verlaten van mijn warme slaapzak was enorm pijnlijk, de koude nam meteen over, en de verse kleren die ik in de tent had klaargelegd waren zo goed als bevroren. Dus, even de knop omdraaien, snel omkleden, op je tanden bijten, uit de tent komen in je bevroren schoenen, een toertje gaan lopen en ter plaatste op en neer springen om het weer wat warm te krijgen, is het enige dat je op zo een moment kan doen. Na het schamele ontbijt, rond het schamele kampvuur, in een halve sneeuwstorm, begon de grote wedstrijd van die dag, de 50km van de mannen. Gedurende de 6 rondes die de atleten deden, wandelden we rond de pistes, terwijl we de atleten luidkeels aanmoedigden, en het hele spektakel in ons opnamen. Oorverdovend was het. Duizenden supporters, waarvan de helft bezopen, schreeuwden de atleten vanuit de bossen rond de pistes toe. Fans werden onderkoeld afgevoerd, omdat ze, wellicht zat, te lang in de sneeuw gelegen hadden. Na de 6 rondes, finishten 4 Russen voor alle andere atleten. Een ware schande voor de Noren, die zich al snel weer op de alcohol richtten en hun schaamte probeerden weg te drinken. Wanneer de storm was gaan liggen en alle atleten waren binnengekomen, was het tijd om zelf de pistes eens te ontdekken. De officiële pistes werden namelijk opengezet voor toeschouwers na de race. Samen met enkele andere studenten ging ik dus zelf, met mijn ski's de pistes op. Samen gingen we via de piste de berg omhoog terwijl we nu zelf luidkeels werden aangemoedigd door de toeschouwers alsof we zelf professionele atleten waren. WAT EEN ERVARING. Een orkaan van geluid, een zalige piste en één voortdurend terugkerende gedachte in je hoofd "niet vallen". Nadat we de 10km  éénmaal achter de rug hadden, hielden we het voor bekeken. Het was al laat in de namiddag en dus tijd om het kampvuur terug wat steviger op gang te krijgen. Juist voor het avondeten besloten Rik, Jade en ik echter om nog een toertje te maken op onze ski's, maar ditmaal in het donker. Een ideale activiteit om je bloed weer een beetje door je lichaam te laten stromen en het wat warmer te krijgen. Die avond werd er pas laat gekookt (couscous) en dus ook laat gegeten. Het was nog steeds ijskoud en de temperatuur begon weer stevig te dalen richting de -10°. Toch besloten we terug een kijkje te gaan nemen in de 'party zone' boven op de berg, maar daar was niets meer te zien. Vreemd genoeg waren bijna alle toeschouwers reeds vertrokken. Achja, dan toch maar proberen te slapen in -10°??? 

10-03-2019, overnacht daalde de temperatuur naar -9°, ZALIG. Voor mij persoonlijk, opnieuw een tamelijk aangename nacht. De condens, die werd gecreëerd door de warmte van onze lichamen, veranderde door de koude temperaturen, in sneeuw. Hierdoor werden we 's ochtends wakker met sneeuw in onze tent (niet ZALIG, aangezien je je dan in de sneeuw moet omkleden). Die ochtend volgde ik dezelfde routine als de dag ervoor, maar één ding was anders. Het zonnetje scheen. Dus, in de voormiddag, tijdens de 30km van de vrouwen genoten we lekker van de stralende zon terwijl we opnieuw alle atleten luidkeels toeschreeuwden. Johaug, de Noorse superster, won uiteindelijk vlotjes. Na de wedstrijd was het tijd om snel ons kamp op te breken en al het materiaal naar de bus te brengen, want in de vroege namiddag stond het ski-jump evenement op het programma en hier hadden we allemaal tickets voor. Dus werden alle tenten snel opgebroken en de rugzakken gepakt. Wanneer alles weer netjes opgeruimd was, zakten we met z'n allen af richting stadion. Daar was de grote schans en ook de aankomst voor de X-country wedstrijden. We namen met z'n allen plaats op de zonnige tribune, vergezeld door duizenden Polen, die jaarlijks massaal naar Oslo afzakken om hun ski-jumpers aan te moedigen. Aangezien ik de voorbije weken de wereldkampioenschappen van het schansspringen gevolgd had, kende ik de meeste springers. Het was echter nog indrukwekkender om met mijn eigen ogen te zien, hoe de mannen voor ettelijke seconden door de lucht zweefden. Na de finaleronde, die, jammer genoeg, gewonnen werd door de Noor Robert Johansson, ging ik nog met Simon naar de tunnel waar de atleten voorbijkwamen. Simon was immers een goede kennis van Markus Eisenbichler, kersvers wereldkampioen op de grote schans (Seefeld 2019). NA enkele minuten wachten, kwam hij naar buiten, en na een hartelijke groet tussen de twee vrienden, kon ook ik enkele woorden met hem delen. Een fantastische ervaring! Na dit overweldigende moment, moesten Simon en ik echter snel terug richting bus lopen (en deze stond boven op de berg, niet aan het stadion). Gelukkig haalden we hem nog vlotjes. Na een terugrit van twee uur, begon de vermoeidheid toch wel door te slaan. We moesten echter alle tenten nog te drogen hangen op de universiteit voordat we naar huis mochten om daar eindelijk ons warme bedje in te duiken.